The Show ή αλλιώς ένας live μαραθώνιος διαγωνισμός χορού, μέχρι τελικής πτώσης. Ανάμεσά στα 142 ζευγάρια που διαγωνίζονται για 2 μήνες, βρίσκονται η Γκλόρια κι ο Ρόμπερτ, ο Μάριο και η Τζάκυ, ο Τζο και η Ρούμπυ, η Άλις κι ο Τζούλιαν. Προσπαθούν λυσσαλέα για να ξεπεράσουν τα σωματικά και ψυχικά τους όρια, να αντέξουν την εξουθένωση από τις ατελείωτες και συνεχόμενες ώρες χορού, υπομένοντας την κακοποιητική και εξευτελιστική πρακτική του Παρουσιαστή, μιας φιγούρας που μόνο άγνωστη δεν φαντάζει.
Το κίνητρό των διαγωνιζομένων;
Το έπαθλο των 12.000 ευρώ, τα δώρα των χορηγών ή απλώς τα 7 δωρεάν γεύματα την ημέρα.
-Σκηνοθετείτε την παράσταση «The Show». Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για το τι θα δούμε να εκτυλίσσεται ζωντανά στην σκηνή;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το «The Show… πόσο θ’αντέξουν;» είναι ένας διαγωνισμός χορού μέχρι τελικής σωματικής, πνευματικής και συναισθηματικής πτώσης. Τα ζευγάρια του διαγωνισμού συμμετέχουν σε μια ανελέητη μάχη, ξεπερνώντας συνεχώς τα όριά και τις αντοχές τους. Η επιτυχία του show συνδέεται άμεσα με την σωματική κατάρρευση των διαγωνιζόμενων, με τον εξευτελισμό και την ταπείνωσή τους, με την ολοκληρωτική αποκτήνωσή τους. Νικητής θα είναι εκείνος που θα εκπέσει πιο πολύ από όλους τους άλλους. Νικητής θα είναι εκείνος που με την έκπτωσή του θα προσφέρει μεγαλύτερη απόλαυση και ηδονή στο λαίμαργο και ανθρωποφάγο κοινό.
-Τον τελευταίο καιρό, πολλά θεατρικά αλλά και κινηματογραφικά δημιουργήματα, έχουν ως βασική θεματική τον ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης στον βωμό των χρημάτων. Πιστεύετε πως αυτό συνδέεται με την γενικότερη ανθρωπιστική κρίση;
Οι κοινωνίες γίνονται όλο και πιο χυδαίες, όλο και πιο σκληρές και αποκρουστικές. Οι άνθρωποι αγριεύουν, μετατρέπονται σε θηρία, σε τέρατα. Σίγουρα ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα παραμείνει απόγονος του Κάιν. Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως η ανθρωπότητα φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Και όσο αυτό το τέλος θα πλησιάζει τόσο πιο πολύ θα τρομοκρατούνται οι άνθρωποι και θα μετατρέπονται σε πιο άγρια και σκληρά κτήνη.
-Θα εντάσσατε την παράσταση στο αμιγώς κοινωνικό θέατρο ή θεωρείτε πως έχει και πολιτικές προεκτάσεις;
Αντιλαμβάνομαι την κάθε μας κίνηση ως πολιτική, άρα το ίδιο και το κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα. Για μένα «πολιτικό» είναι κάθε τι που θέλει να αλλάξει την ζωή των ανθρώπων ή τέλος πάντων να δημιουργήσει έναν κυματισμό προς αυτή τη κατεύθυνση.
-Η σκηνοθετική σας προσέγγιση, ποιες πτυχές του έργου επιδιώξατε να φωτίσει περισσότερο;
Νομίζω πως το επίκεντρο της παράστασης είναι το πόσο μπορεί να διαβρωθεί και να εκχυδαϊστεί η ανθρώπινη φύση, με στόχο την επιβίωση. Το The Show είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Συνεχώς καλούμαστε να παραχωρήσουμε κομμάτια της αξιοπρέπειας μας, της ελευθερίας μας, της ύπαρξής μας. Είναι το τίμημα της επιβίωσης. Το τίμημα της επιβίωσης είναι η αποκτήνωση. Κι αυτό για μένα είναι η ήττα των κοινωνιών, είναι η ολοκληρωτική ήττα του καπιταλισμού.
-Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο χαρακτήρας του Παρουσιαστή, ο οποίος εμφανίζεται ως αιμοβόρος και κακοποιητικός. Μιλήστε μας για αυτόν τον ρόλο.
Ο Παρουσιαστής είναι ίσως η πιο στερεοτυπική φιγούρα του έργου. Στο πρόσωπό του μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλους τους εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου, της ανθρώπινης ανάγκης και εξαθλίωσης, όλες τις χυδαίες περσόνες της τηλεόρασης και γενικότερα του θεάματος.
Ωστόσο, στα μάτια μου, αυτή η εξουσιαστική και σαδιστική προσωπικότητα, είναι παράλληλα και θύμα. Προσπαθώντας εναγωνίως να υπηρετήσει το θέαμα, την ακροαματικότητα, τα υψηλά νούμερα, την επιτυχία, αλλά και την ίδια του την επιβίωση, μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο μετάλλαξης. Γίνεται μέρα με την μέρα ένα όλο και πιο αποκρουστικό κάθαρμα και τελικά συντρίβεται μην μπορώντας να ικανοποιήσει πια την αδηφαγία του κοινού και του κόσμου του θεάματος.
-Στην ελληνική τηλεόραση, ανά καιρούς, έχουν κάνει την εμφάνιση τους προγράμματα που κατακρεουργούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Εντοπίζετε κοινά ανάμεσα σε αυτές τις εκπομπές και στο Show της παράστασης;
Απολύτως. Δημιουργήσαμε μια παράσταση έχοντας στο νου μας αυτές τις εκπομπές της τηλεόρασης που εκμηδενίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, στο όνομα της επιτυχίας και κατ’ επέκταση… της κονόμας.
– Η ενασχόληση με το Θέατρο, θα λέγατε πως σας έχει αλλάξει σαν άνθρωπο;
Σίγουρα. Αυτό θεωρώ πως είναι νομοτελειακό. Δεν γίνεται να έρχεσαι σε επαφή με τόσο πλούτο σκέψης και πνευματικότητας που υπάρχει στα θεατρικά κείμενα, με τόσους διαφορετικούς κόσμους που μοιράζονται μαζί σου οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι, αλλά και οι κόσμοι που μοιράζεται μαζί σου το κοινό, και να μην αλλάζεις.
Πιστεύω πως δεν είναι εύκολη η διαχείριση όλης αυτής της ανταλλαγής, όλου αυτού του συναισθηματικού και πνευματικού πλούτου, αλλά και της νοσηρότητας με την οποία έρχεσαι σε επαφή. Δεν ξέρω αν γίνομαι καλύτερος άνθρωπος ή όχι. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούσα να πω με σιγουριά τι σημαίνει «καλύτερος άνθρωπος». Αυτό που σίγουρα έχω νιώσει κάποιες στιγμές, δουλεύοντας σ’ αυτό το χώρο, είναι μια αίσθηση πληρότητας. Ίσως αυτό να είναι το πολυτιμότερο δώρο που μου έχει κάνει το Θέατρο.
