Μετά από την πολύ επιτυχημένη πορεία της, οι παραστάσεις της σουρεαλιστικής κωμωδίας σε επτά εικόνες, Παντογνώστης και Ζωντόβολος της Κορίν Σερώ, που ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβριο, συνεχίζονται μέχρι την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου στο θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, σε μετάφραση Σοφίας Διονυσοπούλου και σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου.
Το Παντογνώστης κ\’ Ζωντόβολος (πρωτότυπος τίτλος: Quisaitout et Grobêta) είναι ένα ταξίδι πού δεν βαρύνεται ούτε από την έμμονη της ανακάλυψης, ούτε από την παρακμή του «όλα έχουν γίνει». Είναι μελαγχολικό και ελαφρύ, σάρκα και παραμύθι.
Η Coline Serreau γράφει ένα θέατρο της καθημερινότητας, όπου καθημερινότητα δεν σημαίνει συσσώρευση νεολογισμών, ύβρεων, πεζών και άμουσων προτάσεων, αλλά ακραιφνής αγάπη για τα άπλα πράγματα.
Κεντρικό ζευγάρι του έργου, ο κύριος και ο υπηρέτης. Ο έξυπνος και ο βλαξ, ο μορφωμένος και ο αδαής, το μυαλό και το στομάχι. Σχήμα πανάρχαιο και κλασικό, ιδιαίτερα αγαπητό στο γαλλικό θέατρο που ανατρέπεται για μία ακόμη φορά. Εδώ όμως τον λόγο δεν έχει ή αστική ή η αριστοκρατική ηθική, αλλά ο τόπος των επιθυμιών και των ονείρων. Στον τόπο αυτό, η δομημένη λογική (;) και η αφελής έπαρση του Παντογνώστη, δεν έχουν καμμία θέση. Η ποθητή από τους πάντες βαρώνη προσφέρεται αφειδώς δείχνοντας όμως μία σαφή προτίμηση προς τον Ζωντόβολο. Η είσοδος ενός τόσο γήινου πλάσματος στον πύργο των υποσχέσεων οδηγεί και στην κατάρρευση του όλου οικοδομήματος και στην ανάσταση της βαρώνης. Οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν, μόνο πού, ουσιαστικά, δεν υπάρχει παιχνίδι. Ο καθένας χάνει από ένα κομμάτι του, τα πάντα φθείρονται σαν λέπια που πέφτουν, τα πάντα αναγεννώνται με την παλιά τους φρεσκάδα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα υπόλοιπα πρόσωπα λειτουργούν ως οπτασίες, απλά περάσματα ή καταλύτες, πάντοτε όμως μέρη ενός ονείρου που προσφέρεται σε όλους από άπειρες οπτικές γωνίες.
Η Coline Serreau χρησιμοποιεί στοιχεία από την commedia dell\’arte και το θέατρο του παραλόγου. Ενσωματώνει άφοβα στο έργο της το κιτς και τον θρησκευτισμό των τελευταίων δεκαετιών, εμπαίζοντας ταυτόχρονα τη φιλολογία του τέλους. Στο Παντογνώστης και Ζωντόβολος ο καθένας βρίσκει τη θέση του διότι υπάρχει μία θέση για τον καθένα.
Χωρισμένο σε επτά εικόνες, όπου εικόνα ίσον σταθμός και όχι κατακερματισμός, το έργο φουσκώνει και ξεφουσκώνει σαν το στομάχι του Ζωντόβολου και σαν το ακέφαλο(;) σώμα της γης που περιγράφεται και από τους δύο με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η Coline Serreau ανήκει στους ελάχιστους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς που ανταπαντούν στο χάος του τέλους εποχής με την ψυχή του παραμυθιού και με τη σάρκα της ζωής.