Η Πάολα Ρεβενιώτη μιλάει στο Culturenow.gr, με αφορμή την έκθεση που παρουσιάζει στην γκαλερί The Breeder με τίτλο Πάολα.
Ο άνθρωπος που κατάφερε να επαναφέρει από το περιθώριο στο προσκήνιο τον ερωτισμό μιας πόλης που χάνεται μας μίλησε για την πρώτη της ατομική έκθεση στην gallery The Breeder με προσωπικό φωτογραφικό υλικό της μιας ζωή γεμάτη αντιφάσεις!
Συνέντευξη Μαρία Κωφίδου
Πως γεννήθηκε η ιδέα για την έκθεση;
Καταρχάς να σας πω πως δεν ήταν δική μου ιδέα αλλά του φίλου, αρχιτέκτονα και εικαστικού Ανδρέα Αγγελιδάκη. Πάντα ήθελα να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. Μου άρεσε να φωτογραφίζω, να αποτυπώνω μια σκηνή, κάτι όμορφο. Αν με ρωτάτε αν κάνω Τέχνη, δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι το κάνω για να εκφραστώ, για τους φίλους μου, για εμένα. Είναι τόσο αυθόρμητο! Όπως όλη μου η ζωή, άλλωστε!
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ήταν μια προσπάθεια να κερδίσεις τον χρόνο;
Ήταν η προσπάθειά μου να έχω αναμνήσεις όταν μεγαλώσω. Οι υπόλοιποι που έχουν μια νορμάλ ζωή, που έχουν δημιουργήσει μια οικογένεια, έχουν μια συνέχεια, κάτι να θυμούνται. Εγώ δεν έχω τίποτα από αυτά. Έχω όμως τους έρωτές μου, το περιοδικό μου, τα βιβλία μου, τα ντοκιμαντέρ μου, αυτά είναι τα δικά μου παιδιά. Μια φωτογραφία που βλέπετε ένα αγόρι εύκολο, κρύβει έναν ολόκληρο αγώνα. Τον αγώνα μου απέναντι στην κοινωνία, στο ίδιο μου το σώμα και τη φύση μου για να έχω αυτό το αγοράκι και να κοιτάζει εμένα.
Το γεγονός ότι έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού και έχει συγκινήσει σας έχει δημιουργήσει έκπληξη;
Η έκθεση αυτή, τουλάχιστον από όσα μου λένε οι επισκέπτες της, δείχνει τον ερωτισμό μιας εποχής που χάνεται. Έχω αποτυπώσει ένα κομμάτι της ερωτικής Αθήνας με τον τρόπο μου. Ένας ερωτισμός που δύσκολα υπάρχει πια στις εποχές μας. Και τότε ήταν δύσκολα, αλλά υπήρχε η διάθεση του κόσμου να φέρει αλλαγές. Και σε ότι αφορά το ερώτημά σας, ναι με έχει εκπλήξει που έρχεται κόσμος και δακρύζει. Που καταλαβαίνει, που θυμάται!
Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας μετά την έκθεση;
Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, να κάνω μια ολοκληρωμένη καταγραφή της Αθήνας που έζησα. Να γράψω για την Αθήνα που έζησα μέσα από τα δικά μου μάτια. Αυτό φυσικά θα γίνει όταν βρω την ηρεμία και την άνεση να ξαναγράψω. Μου έχει περάσει και η σκέψη να κάνω μια ταινία την ζωή μου, γιατί όχι; Αν ήμουν στο Βερολίνο ή στη Νέα Υόρκη η επόμενη μέρα μετά την έκθεση θα ήταν πολύ διαφορετική. Θα υπήρχε μία κινητικότητα και προβολή προς όφελός μου. Θα γινόντουσαν προτάσεις. Στην Ελλάδα όμως δεν υπάρχουν αυτά.
Ας μιλήσουμε για την εποχή που αποφασίζετε να εκδώσετε το εναλλακτικό περιοδικό «το Κράξιμο», το οποίο ομολογουμένως έχει αφήσει εποχή.
Εγώ δεν είχα την φιλοδοξία να κάνω την δημοσιογράφο ή την συγγραφέα. Ήταν ανάγκη μου να εκφραστώ και να εναντιωθώ στα όσα διαδραματιζόντουσαν εκείνη την εποχή. Προσπαθώ να το δω όσο αποστασιοποιημένα γίνεται από το ότι το έκανα εγώ. Και απορώ ενώ έχουν βγει τόσα περιοδικά ακόμη το θυμούνται. Ίσως επειδή βγήκε η ψυχή προς τα έξω. Τα εναλλακτικά περιοδικά της εποχής μιμούντουσαν τον Μάη του 68 και άλλα. Το Κράξιμο ήταν μόνο του. Είχε επιρροές αλλά ξεχώριζε από όλα! Είχε συνεντεύξεις από προσωπικότητες που δεν θα βγαίνανε εύκολα σε ένα εναλλακτικό περιοδικό. Φυσικά με κυνηγήσανε πολύ. Θυμάμαι πήγαινε ο αστυνομικός στον περιπτέρα στην Ομόνοια και του έλεγε να μην ξαναβάλει το περιοδικό. Δεν έμενα όμως με σταυρωμένα τα χέρια. Αυτός ο τσαμπουκάς μου με έσωσε και δεν ταλαιπωρήθηκα ποτέ.
Στην μέχρι τώρα πορεία σας έχετε συναναστραφεί με λόγιους, καλλιτέχνες, συγγραφείς χωρίς η διαφορετικότητά σας να σταθεί εμπόδιο ή λόγος περιθωριοποίησης.
Ήμουν τυχερή! Ίσως και αυτοί διαισθανόντουσαν ότι ήμουν διαφορετικός άνθρωπος. Ήταν μια εποχή που τα Εξάρχεια ήταν μεγάλο σχολείο. Δεν προκαλούσα όμως και εγώ. Δεν ήμουν καρικατούρα και η θηλυκότητα που μου έβγαινε ήταν αυθόρμητη. Ακόμη και αυτοί που ήταν πιο επιφυλακτικοί στην αρχή στο τέλος γινόμασταν φίλοι.
Ποια ήταν η σχέση σας με τον συγγραφέα Κώστα Ταχτσή;
Ήμασταν φίλοι με τον Κώστα. Να φανταστείτε ότι όσο διάστημα κάναμε παρέα δεν είχα διαβάσει το Τρίτο Στεφάνι. Τον αγαπούσα πραγματικά και ας ήταν για πολλούς ιδιόρρυθμός.
Tο The Paola Project πως γεννήθηκε;
Ήταν και αυτό αποτέλεσμα ενός αυθορμητισμού. Με τον φίλο μου και συνεργάτη τον Γιώργο είπαμε γιατί να μην κάνουμε ένα βιντεάκι, και έτσι ξεκινήσαμε. Το ένα έφερε το άλλο και δημιουργήθηκε το ThePaolaProject στο Youtube.
Οι δουλειές σας όμως δεν μοιάζουν καθόλου με ερασιτεχνικές. Έχουν όλα όσα χρειάζεται ένα άρτιο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους.
Αυτό είναι αλήθεια και μου το έχουν πει και άλλοι. Για εμένα το πιο δύσκολο είναι να αποτυπώσεις την αλήθεια, να δώσεις όλες τις διαστάσεις ως έχουν και ειδικά στα θέματα που ασχολούμαστε διότι δεν είναι εύκολα, λόγω της φύσης τους. Για παράδειγμα το βίντεο με την ανδρική πορνεία, αν δεν ήμουν αυτή που είμαι, πολύ πιθανόν να μην μπορούσα να το κάνω ή το «Αχαρνών».
Τώρα ετοιμάζετε κάτι καινούριο;
Φυσικά. Αυτό τον καιρό τελειώνω ένα καινούριο βίντεο με θέμα τα βίτσια. Είναι αρκετά δύσκολο, λόγω της φύσης του θέματος αλλά μέχρι στιγμής είμαστε σε πολύ καλό δρόμο!