Στη γωνία στέκονται δύο άντρες γύρω στα 60-65. Αξύριστοι. Όχι αυτό το μοντέρνο, το «είμαι κάπως ωραίος». Το άλλο, το «τα λεφτά έφταναν ή για ξυραφάκι ή για ούζο». Μάντεψε ποιο κέρδισε.
Ο ένας στέκεται πίσω από ένα σύνθι και βαράει τα πλήκτρα. Τον βλέπεις ότι προσπαθεί να πείσει. Φιλότιμος.
Ο άλλος το διασκεδάζει περισσότερο. Στο ένα χέρι κρατάει ένα πλαστικό διάφανο ποτηράκι με ούζο, στο άλλο ένα μικρόφωνο.
Σκέφτομαι αρχικά ότι ένα τέτοιο σετ –συνθεσάιζερ και μικρόφωνο– πήραμε για την ανιψιά μου τα Χριστούγεννα. Το έπαιξε καμιά βδομάδα, μετά τέρμα. Άκλαφτο πήγε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Προσπαθώ να φανταστώ το διάλογο που έκαναν πριν βγουν έξω για το μεροκάματο.
–«Το στάνταρντ ρεπερτόριο απόψε;»
–«Ε, ναι, ρε Τάκη, τώρα θα πρωτοτυπήσουμε;»
–«Βαρέθηκα ρε συ… να πούμε και λίγο Στέλιο».
–«Τί λε ρε Τάκη; Χριστουγεννιάτικα, Στελάρα; Σιγά μην τον τυλίξουμε και με τούλι, σαν τον μικρό Χριστούλη… άσε που δεν προλαβαινω να μάθω τα ακόρντα…».
Τους πλησιάζω με χαμόγελο και τα χέρια στις τσέπες. Ο τραγουδιστής, χωρίς να σταματήσει την ερμηνεία του, ανταποδίδει το χαμόγελο, μάλλον γιατί υποπτεύεται ότι τα χέρια που μπήκαν στις τσέπες δεν θα βγουν άδεια. Κάτι θα έχουν και γι’ αυτόν. Ισχύει. Πάντα δίνω στους μουσικούς. Είτε για ξυραφάκι είτε γα ούζο.
Τη στιγμή που ρίχνω το κέρμα σε άλλο ένα πλαστικό ποτηράκι που βρίσκεται στην άκρη από το σύνθι, σκέφτομαι εάν υπάρχει στο απέναντι πεζοδρόμιο μία κοπέλα που της αρέσει να γράφει. Τώρα, λέει, ετοιμάζει ένα μυθιστόρημα. Μας παρατηρεί και σκέφτεται ότι το βράδυ που θα γυρίσει σπίτι, θα γράψει μια σκηνή όπου ένας άντρας που κρυώνει πολύ αναγκάστηκε και έβγαλε το χέρι του από την τσέπη προκειμένου να δώσει τον οβολό του στον ερμηνευτή του δρόμου. Βλέπεις, στο μυθιστόρημα της κοπέλας, πρωταγωνιστής θα γίνω εγώ. Και τα λεφτά τα έδωσα στον μουσικό γιατί έπαιζε το κομμάτι που αφιέρωσα στον μοναδικό μου έρωτα, την πρώτη μας νύχτα. Στο μυθιστόρημα πάντα.
Στην πραγματικότητα, αναρωτιέμαι εάν πράγματι έχω υπάρξει ποτέ και εγώ η έμπνευση για κάποιον άλλον. Γιατί τη δική μου τη βρήκα στον άντρα που έτρεξε στις κυλιόμενες αλλά δεν πρόλαβε το μετρό, στην κοπέλα που αποχαιρέτησε τη φίλη της με ένα φιλί, αλλά της ξέφυγε λίγο περισσότερο κοντά στα χείλια, στην ταμία που μου έκοψε το εισιτήριο χωρίς ποτέ να σηκώσει τα μάτια να με κοιτάξει, σε σένα που…
Info: Ο Papercut, είναι παραγωγός και συνθέτης από την Αθήνα. Έχει στο ενεργητικό του 2 προσωπικούς δίσκους. Συμμετέχει με τραγούδια του σε δεκάδες συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ανάμεσα τους και στο ιστορικό Buddha Bar. Είναι υπεύθυνος για μερικά από τα πιο πετυχημένα remixes, ανάμεσα στα οποία και το remix στο θρυλικό τραγούδι ‘Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι’, που κατέκτησε την πρώτη θέση στον πίνακα πωλήσεων στο ελληνικό i-Τunes. Γράφει επίσης μουσική για θέατρο, κινηματογράφο και διαφημίσεις. Μέσα στο 2015 κυκλοφόρησε, ως compiler, την πρώτη του συλλογή με τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Το τελευταίο του άλμπουμ με τίτλο “Pockets Of Silence”, κυκλοφόρησε στις 9 Δεκεμβρίου του 2015 από την Sound Of Everything.
www.facebook.com/papercutfanpage/
https://soundcloud.com/papercutgr
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 35