Ο Τζον Μίλτον (1608-1674) στο επικό του δημιούργημα ο «Χαμένος Παράδεισος» αναφέρεται μέσα από θρησκειολογικές αφορμές στην ανθρώπινη πορεία. Ο άνθρωπος ως αυτόνομο πλάσμα επαναστατεί ενάντια του Δημιουργού του, βυθίζεται στην προσωπική του κόλαση και ως εκ τούτου εξέρχεται από το βασίλειο της γονική εστίας, δηλαδή του παραδείσου. Θα τιμωρηθεί για την πράξη αυτή, η οποία εδώ ενέχει τη σημασία της αρχαιοελληνικής ύβρεως, όχι από το Δημιουργό του αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο χαμένος παράδεισος για τον Μίλτον είναι η έξοδος του ανθρώπου από μια ασφαλή εστία στην περιπέτεια της οικείας του βούλησης. Η πορεία του μετά την έξοδο από τον «Παράδεισο» είναι αυτόνομη, ελεύθερη, έχει την προσωπική του σφραγίδα και έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του «πολιτισμού». Η απομάκρυνση του από την ουσία του μυθολογικού παραδείσου και η συνεχόμενη αναζήτηση του είναι χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συνείδησης ανά τους αιώνες.
Στην δουλειά του ο Αθανασιάδης προσπαθεί να ερευνήσει την έννοια του χαμένου παράδεισου σε αντιδιαστολή με την κυνική σκληρή πραγματικότητα. Περιγράφει την προσωπική κόλαση του ανθρώπου και το πώς ο ίδιος αναζητά την πλήρη ομορφιά του ιδεατού παράδεισου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με επιτοίχια έργα σε καμβά με λάδι και κάρβουνο και μέσα από την λεπτομερή του γραφή, περιγράφονται ιδεατά τοπία, αλλά και σκληρές ανθρώπινες σκηνές, στιγμές λύπης, απόγνωσης, οργής. Τα αρνητικά ανθρώπινα συναισθήματα αντιπαραβάλλονται με την ομορφιά της φύσης. Στην τωρινή του έκθεση, ο παράδεισος έχει πληγωθεί είτε από τις συγκρουσιακές σχέσεις των ανθρώπων είτε από τις σκληρές γραμμές της ζωής που όπως οι σιδερένιες γραμμές του τραίνου, στον ομώνυμο πίνακά του, δεν οδηγούν πουθενά. Το ερώτημα που διανύει όλη την έκθεση είναι αν η αθωότητα έχει χαθεί και από τον παράδεισο.
Ο Αθανασιάδης συνηθίζει στη δουλειά του να αντιπαραβάλλει έννοιες, όπως η σκληρότητα της φύσης με την αγριότητα του πολέμου (στην έκθεση «Nevermore»), ή στην πάλη του καλού με το κακό (στην έκθεση «Διχοτομημένος ιππότης»). Η έκβαση των εννοιών που αντιπαρατίθενται είναι πάντα ισόπαλη. Πιστεύει στην ισορροπία των αντιθέσεων γιατί μέσα από αυτήν προκύπτει η ολοκλήρωση και η εξέλιξη.