Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί το βιβλίο του Σιμόν ντε Μποβουάρ με τίτλο Παρεξήγηση στη Μόσχα σε μετάφραση της Σοφίας Διονυσοπούλου.
Η Νικόλ και ο Αντρέ, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι συνταξιούχων καθηγητών, κάνουν ένα ταξίδι στη Μόσχα της δεκαετίας του ’60, για να επισκεφθούν τη Μάσα, κόρη του Αντρέ από προηγούμενο γάμο. Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού οι ήρωες βιώνουν μια διπλή κρίση. Το πρόβλημα της επικοινωνίας μεταξύ τους επανέρχεται, καθώς και οι επιπτώσεις των γηρατειών. Ταυτόχρονα, όμως, η προσωπική ιστορία παντρεύεται με τη συλλογική Ιστορία. Η απογοήτευση του Αντρέ που δεν βρίσκει στη Μόσχα το απόλυτο σοσιαλιστικό ιδεώδες, όπως περίμενε, δίνει αφορμή για ένα σχόλιο στην ΕΣΣΔ της εποχής εκείνης.
Μια γλυκόπικρη ιστορία με τον ρυθμό, το στιλ και την ενέργεια της Σιμόν ντε Μποβουάρ.
«Και κανείς δεν είχε την ηλικία τους. Τι νέοι που ήταν όλοι! Είχε υπάρξει κι εκείνος νέος. Θυμόταν τη φλογερή και τρυφερή γεύση που είχε τότε η ζωή: τώρα, τη γεύση αυτή την είχε η νύχτα, κι εκείνοι χαμογελούσαν στο μέλλον. Αλλά χωρίς το μέλλον τι ήταν το παρόν, ακόμα και μες στο άρωμα των πασχαλιών και στη δροσιά της αυγής του μεσονυκτίου; Για μια στιγμή σκέφτηκε: όνειρο είναι, θα ξυπνήσω, θα ανακτήσω το κορμί μου, είμαι είκοσι χρονών. Όχι. Ενήλικας, ηλικιωμένος, σχεδόν γέρος. Τους κοίταζε με ζηλόφθονη έκπληξη: γιατί δεν είμαι ένας απ’ αυτούς; Πώς μου συνέβη εμένα αυτό;»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 9 Ιανουαρίου του 1908. Φοίτησε και πήρε το μπακαλορεά της από το εξαιρετικά αυστηρό καθολικό λύκειο Cours Désir. Πέτυχε στις εξετάσεις των καθηγητών φιλοσοφίας το 1929, και δίδαξε στη Μασσαλία, τη Ρουέν, και το Παρίσι, μέχρι το 1943. Την ίδια χρονιά έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο με το βιβλίο Η καλεσμένη (1943). Μεταξύ άλλων ακολούθησαν Το αίμα των άλλων (1945), Οι ωραίες εικόνες (1966) και Η προδομένη γυναίκα (1968).Από το 1958 μέχρι το 1972 κυκλοφόρησαν τέσσερις τόμοι των απομνημονευμάτων της: Οι αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης, Η δύναμη της ζωής, Η δύναμη των πραγμάτων, Όσα είπαμε κι όσα κάναμε, στους οποίους προστίθεται το αφήγημα του 1964 Ένας πολύ γλυκός θάνατος (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2009). Εκτός από το πασίγνωστο Δεύτερο φύλο, το θεωρητικό έργο της Σιμόν ντε Μποβουάρ περιλαμβάνει πολυάριθμα δοκίμια. Για το θέατρο έγραψε Τα άχρηστα στόματα (1945) και διηγήθηκε μερικά από τα ταξίδια της στο Η Αμερική από μέρα σε μέρα (1948) και στο Η μεγάλη πορεία (1957). Μετά τον θάνατο του Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε την Τελετή του αποχαιρετισμού (1981) και τα Γράμματα στον Κάστορα (1983), όπου συγκεντρώνεται ένα μέρος της πλούσιας αλληλογραφίας που έλαβε από εκείνον. Μέχρι την ημέρα του θανάτου της, στις 14 Απριλίου του 1986, συνεργαζόταν ενεργά με το περιοδικό Les Temps modernes, το οποίο είχαν ιδρύσει με τον Σαρτρ, και εξέφραζε με ποικίλους και αναρίθμητους τρόπους την αμέριστη συμπαράστασή της στον φεμινισμό.