Patari Project: Πόση μαγεία χωράει πάνω σε ένα πιάνο;

Έξι ικανοί ηθοποιοί (Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης), ένας ταλαντούχος μουσικός (Βασίλης Παναγιωτόπουλος), ένα πρωτότυπο “πατάρι” (η ουρά ενός πιάνου), και μία φρέσκια σκηνοθετική ματιά (Σοφία Πάσχου), αρκούν για να δημιουργήσουν μία παράσταση σύγχρονη, διασκεδαστική, συγκινητική, γεμάτη μουσική, φαντασία, μαγεία αλλά και αλήθεια.

Ο λόγος για το εξαιρετικά επιτυχημένο “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο”, που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Πόρτα από τους Patari Project και απευθύνεται σε παιδιά από 4 έως 104 ετών!

Όπως σημειώνει και η σκηνοθέτις: «Το “ΠΙΑΝΩ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΙΑΝΟ”, είναι μια παράσταση γι’ αυτούς που βαρέθηκαν πια τα ίδια και τα ίδια παραμύθια, γι’ αυτούς που θέλουν ν’ αλλάξουν, γι’ αυτούς που θέλουν να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο κι ας μην έχουν βγει ποτέ από το σπίτι τους ακόμη, γι’ αυτούς που πάντα φροντίζουν τους άλλους, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν έχουν τίποτα, γι’ αυτούς που όλο ψάχνουν και δε βρίσκουν ακόμα ποιο είναι επιτέλους αυτό το παπούτσι που τους κάνει.»

Εσείς, ανήκετε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες;

Αν ναι, σπεύσατε στο ΠΟΡΤΑ (αφού πρώτα διαβάσετε την παρακάτω συνέντευξη 🙂

CultureNow: Ποια είναι η δική σας σύγχρονη εκδοχή πάνω στον μύθο της Σταχτοπούτας, καθώς και τα θέματα που θίγονται μέσα από την παράσταση Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο;

Κατερίνα Μαυρογεώργη: Η δική μας εκδοχή, νομίζω, καταρχήν δεν είναι παιδικό παραμύθι. Αντιμετωπίσαμε τα θέματα που θίγονται στην ιστορία με απλότητα και ειλικρίνεια. Ο έρωτας, ο θάνατος της μητέρας της Σταχτοπούτας, η ασφυκτική οικογένεια του Πρίγκιπα, είναι όλα μέσα. Δεν κρύψαμε κάτι, δεν ωραιοποιήσαμε κάτι. Τα είδαμε και τα φέραμε στη σκηνή όπως τα έχουμε νιώσει κι εμείς, όταν ήμασταν παιδιά ή και τώρα. Με ειλικρίνεια και παρά πολύ χιούμορ…

C. N.: Πώς χωράνε έξι ηθοποιοί στην ουρά ενός πιάνου; Δώστε μας μία γευση από τα μαγικά και απίθανα πράγματα που συμβαίνουν πάνω σ’ αυτό το “πατάρι” –και όχι μόνο εκεί.

Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος: Όλοι οι καλοί χωράνε! Το “πατάρι” (σε αυτή την περίπτωση, η ουρά ενός πιάνου) είναι μέρος συνάντησης, ένα ραντεβού, μια συνωμοσία. Αν υπάρχει επικοινωνία, εμπιστοσύνη και νοιάξιμο, χωράμε άλλοι τόσοι! Αν στη σκηνή ενός θεάτρου θέλεις μια φορά κοινή αίσθηση με τους άλλους “εκεί” πάνω, θέλεις πολλαπλασίως. Γιατί πρέπει Όλοι Μαζί να αφηγηθούμε μια ιστορία, να δημιουργήσουμε έναν κόσμο! Με τα σώματα, τις φωνές μας και τη φαντασία του κοινού. Άλογα, κότες, μπαλκόνια, σιντριβάνι, τζάκι… Τα σώματα δίνουν σχήμα, οι φωνές δίνουν ρυθμό και η φαντασία δίνει ζωή!

C. N.: Εάν “η μαγεία δεν κρατάει για πάντα”, με ποιους τρόπους μπορείς να την φτιάξεις μόνος σου;

Θεοδόσης Κώνστας: Αρκεί να συνειδητοποιήσεις ότι “μαγεία” υπάρχει στον κόσμο και εσύ πρέπει απλώς να την ανακαλύψεις. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να την δείς. Δεν χρειάζεσαι βοήθεια, ούτε να ψάξεις μακριά: μικρά «θαύματα» συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας.

Γνώρισε τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, άκου τη μουσική, δες τα χρώματα, χόρεψε, γέλα, φώναξε, συγκινήσου, μη φοβάσαι, ξύπνα!

C. N.: Σταχτοπούτα + Πρίγκιπας = ♥

Πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του έρωτα; Μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις ακόμα και τους μεγαλύτερους φόβους σου;

Θάνος Λέκκας: Η ορμή του έρωτα μπορεί να συγκριθεί με λίγα πράγματα, κυρίως φυσικά φαινόμενα.. και αρρώστιες… μπορεί να γκρεμίσει σε μια στιγμή τείχη που χτίσανε άλλοι ή ακόμα κι εμείς οι ίδιοι, τείχη που μας κρατάνε προστατευμένους αλλά φοβισμένους για το τι θα συναντήσουμε στην άλλη μεριά. Ο έρωτας θα σε βοηθήσει ή μάλλον θα σε αναγκάσει να κάνεις το άλμα και να βρεθείς αντιμέτωπος με αυτό το τρομαχτικό άγνωστο. Δεν τον νοιάζει βέβαια αν είσαι έτοιμος για τη μάχη.. Σου δίνει φτερά και πυραύλους και όνειρα και αϋπνίες. Στα δίνει ολα.. ΟΛΑ. Μαζί … Πολύ δύσκολο να σταματήσεις έναν ερωτευμένο…

Όμως την πραγματική δύναμη έχει, νομίζω, η αγάπη…Η αγάπη από τη στιγμή που υπάρξει δε χάνεται, δεν υποχωρεί.. Κάνει σίγουρα βήματα, δεν είναι άστατη. Η αγάπη φροντίζει. Η μαμά φρόντιζε για τη Σταχτοπούτα και μετά η νονά της. Η Σταχτοπούτα αγαπάει το χορό και γι’ αυτό θέλει να πάει. Δεν είναι ερωτευμένη όταν πηγαίνει στο χορό, όταν αποφασίζει να πάει κόντρα σε όλο της τον κόσμο, κόντρα στον τρόμο της μητριάς της και την κοροϊδία των αδελφών της..

Στο έργο μας εχει κανείς την ευκαιρία να δει δυο μεγάλες μετατοπίσεις. Αυτή του πρίγκιπα από έρωτα, και αυτή της Σταχτοπούτας από αγάπη… και οι δύο δυνατές και οι δύο αληθινές και οι δύο αναγκαίες.

Το θέμα είναι αφού ξεπεράσεις τους φόβους σου να μην τους ξαναβάλεις μπροστά σου.

Ο έρωτας δεν είναι το πάν… είναι όμως μια πολύ καλή αρχή !

C. N.: Τι ρόλο παίζει η μουσική στην παράσταση;

Βασίλης Παναγιωτόπουλος: Η μουσική της παράστασης νομίζω πως παίζει πολύ σημαντικό ρόλο καθώς η ουρά του πιάνου είναι το ”πατάρι” μας και η μουσική του πιάνου ”κινεί τα νήματα” της ιστορίας μας. Φέρνει τη μαγεία της νονάς και δίνει το θάρρος στον πρίγκιπα και στη Σταχτοπούτα -μέσα και απο τα μαθήματα μουσικής- που τελικά θα τους φέρει κοντά. Επίσης αγκαλιάζει συνολικά την ιστορία και περιγράφει κάποιες ιδιαίτερες και λεπτές ποιότητες του έργου και των χαρακτήρων του σε όλη τη διάρκειά του. Χαρακτηριστική είναι η συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί στον ακροατή η μουσική του Prokovief που φωτίζει το χαρακτήρα και τις δυσκολίες της ζωής της Σταχτοπούτας με έναν αρκετά δραματικό τρόπο, όπως χαρακτηριστική είναι και η, διασκεδαστική για τον ακροατή, αποφόρτιση που προκαλεί η εύθυμη και ανάλαφρη μουσική που παίζουν οι φρουροί και ο μουσικός του παλατιού. Μέσα απο τόσο έντονες αντιθέσεις στις μουσικές των Sergei Prokovief, Κορνήλιου Σελαμσή και Patari project που ακούγονται στην παράσταση φωτίζεται σφαιρικά το έργο και η ιστορία που θέλουμε να πούμε.

C. N.: Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η τεράστια επιτυχία της παράστασης; Πείτε μας 5 σημαντικούς λόγους για τους οποίους πρέπει να έρθει κάποιος, μικρός ή μεγάλος, να την δει.

Αποστόλης Ψυχράμης: Η παράστασή μας δε διαχωρίζει το κοινό της σε μικρούς και μεγάλους. Την ιστορία μας την απευθύνουμε σε όλους, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, την εμπειρία τους ή τα βιώματά τους. Και η επιτυχία της νομίζω καθορίζεται από αυτό ακριβώς. Όλοι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί θεατές, κάθε φορά, δραπετεύουν μαζί στον κόσμο του παραμυθιού, αλλάζουν όπως αλλάζει η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκηπας, δακρύζουν, γελούν, συμπάσχουν και τους “ακολουθούν” στο ωραίο τους ταξίδι.

Την παράσταση μας “πρέπει” κάποιος να έρθει να τη δει διότι:

1) Απευθύνεται σε παιδιά από 4 έως 104 ετών

2) Η ιστορία της απλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης εδώ και 2.500 χρόνια

3) Δεν χρειάζονται πολλά αντικείμενα και κοστούμια για να πεις μια ιστορία παρά τα σώματα και οι φωνές των ηθοποιών

4) Είναι μαγικός ο τρόπος που παντρεύονται οι μουσικές του Σεργκέι Προκόφιεφ και του Κορνήλιου Σελαμσή

5) Φεύγοντας θα πάρετε μαζί σας μια πολύ- πολύ διαφορετική ιστορία της Σταχτοπούτας.

C. N.: Τί συμβολίζουν για σένα οι «Patari Project» και τί σου έχει προσφέρει μέχρι τώρα η συμμετοχή σου στην ομάδα;

Γιάννης Γιαννούλης: Οι patari project είναι δύσκολο να πω τι συμβολίζουν γιατί είμαι κομμάτι της γέννησής τους. Αυτό που ξέρω είναι ότι γεννήθηκαν για να κάνουν το δικό τους θέατρο με την δική τους τεχνική  φέρνοντας μια αύρα από το εξωτερικό. Όσον αφορά τη συμμετοχή μου στην ομάδα πιστεύω ότι η σχέση είναι αμφίδρομη. Έχω πάρει και έχω δώσει πολλά, όπως όλοι μας άλλωστε. Είναι σπάνιο και ταυτόχρονα πολύ ωραίο να εκφραζεσαι και να δημιουργείς το θέατρο που θελεις παρέα με ομοϊδεάτες. Πόσο μάλλον όταν αισθάνονται και όλοι ίσοι. Γενικά η συμμετοχή σε μια ομάδα σου δίνει την δυνατότητα να πειραματιστεις, να ρισκάρεις και γενικά να προτεινεις και να δοκιμάσεις τα όρια σου. Θα έλεγα μάλιστα ότι σχεδόν όφειλεις να το κάνεις. Για αυτό είναι σημαντικό να γεννιούνται ομάδες που προτείνουν όπως  κάναμε και εμείς και πολλοί άλλοι πριν από μας.

C. N.: Αφήστε ελεύθερη την φαντασία σας και επιλέξτε ένα μέρος που θα θέλατε να γίνει το επόμενο «πατάρι» σας και μία ιστορία την οποία θα ζωντανεύατε πάνω σ’ αυτό…

Κατερίνα: Θα ήθελα να φτιάξουμε μια ιστορία για τον έρωτα και την δύναμή του, για το πόσο απαραίτητος μας είναι, όχι μόνο όταν προσωποποιείται αλλά σαν στάση ζωής. Δεν με νοιάζει τι θα είναι το “πατάρι “, αρκεί να είναι ελαφρύ για το ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο!

Αλέξανδρος: Πατάρι: ένα τραπέζι με καρέκλες

Ιστορία: της σχεδίας της Μέδουσας

Θεοδόσης: Φαντάζομαι ένα πλωτό πατάρι πάνω στο οποίο δύο ηθοποιοί ζωντανεύουν την ιστορία των μοναδικών επιζώντων μετά τον κατακλυσμό που έπνιξε την ανθρωπότητα. Κάπου στο βυθό παραμονεύει κι ένα γιγάντιο χταπόδι..

Γιάννης: Το επόμενο πατάρι θα ήθελα να γίνει πάνω σε νερό. Οι θεατές θα κάθονται στην παραλία ή σε πλωτες εξέδρες. Οι ηθοποιοί θα έχουν τη δυσκολία να ισορροπήσουν σε ένα ξύλο που επιπλέει και παράλληλα μπορεί να χρησιμοποιησουν και την θάλασσα- λίμνη σαν σκηνικό και να μπαινοβγαίνουν. Το θέμα ακόμα δεν το ξέρω αλλά σίγουρα θα έχει να κάνει με ισορροπία στεγνό βρεγμένο!

Θάνος: Σε μια σχεδία στη θάλασσα, τη μικρή Γοργόνα.

Βασίλης: Θα ήθελα το επόμενο πατάρι να μας ταξιδέψει σε ένα jazz bar της Αμερικής των 30’s, ή σε ένα ρεμπέτικο κουτούκι της ίδιας εποχής ή… και τα δυο ταυτόχρονα!!!!

Διαβάστε επίσης:

Το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο” παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο Θέατρο Πόρτα. Περισσότερες πληροφορίες εδώ