Όσοι δεν αντέχετε να ακούτε για ιστορίες με ακραίο σαδομαζοχιστικό περιεχόμενο, σταματήστε αυτή τη στιγμή την ανάγνωση και…
… πηγαίνετε να κάνετε κάτι άλλο.
Της Γιώτας Παπαδημακοπούλου
Όσοι πάλι, δεν έχετε τέτοια προβλήματα ή δεν αντιμετωπίζετε μεγάλες ευαισθησίες, μπορείτε να συνεχίσετε. Γιατί, το πιο πολυδιαβασμένο και πιο πολυσυζητημένο γαλλικό μυθιστόρημα -μετά τον “Μικρό Πρίγκιπα”- της Dominique Aury, το οποίο υπέγραψε με το ψευδώνυμο, Pauline Réage, κάτι που δεν παραδέχθηκε νωρίτερα από το 1994 -τέσσερα χρόνια πριν από το θάνατό της-, ανήκει στην κατηγορία εκείνη των βιβλίων που ναι, έχουν την μοναδική ικανότητα να σοκάρουν τον αναγνώστη, τόσο την εποχή που γράφτηκε, όσο και σήμερα. Και μπορεί να μην ζούμε στο 1954, που το βιβλίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του όμως, καλώς ή κακώς, κάποια πράγματα, δεν αλλάζουν… ποτέ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Ο, είναι μια Παριζιάνα φωτογράφος, η οποία διατηρεί σχέση με τον γοητευτικό Ρενέ για τον οποίο, είναι πρόθυμη να κάνει τα πάντα. Έτσι, τον αφήνει να την παρασύρει στον πύργο Roissy, όπου γίνεται έρμαιο στα χέρια μιας λέσχης σαδομαζοχιστών στην οποία εκπαιδεύεται για το πως να γίνει, σωστή και πειθήνια σκλάβα. Όταν επιστρέφει πίσω στον πραγματικό κόσμο, στον οποίο πρέπει πλέον να ακολουθεί τους κανόνες στους οποίους εκπαιδεύτηκε, γνωρίζει τον σερ Στίβεν, γιο της μητέρας του Ρενέ από προηγούμενο γάμο ο οποίος, γοητεύεται από την παρουσία της και θέλει να την κάνει δική του. Ο Ρενέ, του δίνει δικαιώματα πάνω της μέχρι που σταδιακά, του περνά την πλήρη κυριαρχία και κατοχή της με την Ο, να μην αντιστέκεται, όχι μόνο γιατί δεν μπορεί αλλά, γιατί δεν θέλει να το κάνει.
“Η Ιστορία Της Ο”, έχει χαρακτηριστεί ως η πιο ακραία και τολμηρή, ερωτική επιστολή που γράφτηκε ποτέ. Ο λόγος, δεν είναι άλλος από το ότι η συγγραφέας, μπήκε στην διαδικασία να συγγράψει το εν λόγω μυθιστόρημα, ερεθισμένη από την παρατήρηση του τότε εργοδότη κι εραστή της, Jean Paulhan, ο οποίος και υπογράφει το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου, ότι οι γυναίκες δεν είναι σε θέση να γράψουν μια πραγματικά ερωτική, τολμηρή ιστορία σαν κι αυτές του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Πώς να αντισταθεί η Aury σε αυτή την πρόκληση; Πώς να μην παρασυρθεί στη δίνη των συναισθημάτων και της επιθυμίας της; Αποτέλεσμα αυτού, ένα από τα πιο ακραία, αισθησιακά βιβλία που κυκλοφόρησαν ποτέ στην αγορά, φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας, διαχρονικό και πιο σύγχρονο παρά ποτέ. Και μπορεί να χρειάστηκαν δεκατρία χρόνια από την κυκλοφορία του για να πωλείται ελεύθερα στο αναγνωστικό κοινό όμως τα κατάφερε, πολύ καλύτερα ίσως, απ’ όσο θα ήθελαν να πιστέψουν κάποιοι.
Σε μια εποχή λοιπόν που το γυναικείο άρλεκιν γνώριζε τις μεγάλες του δόξες, με τον υπέρμετρο, ακραίο ρομαντισμό να χτυπάει κόκκινο, ήρθε “Η Ιστορία Της Ο” να φέρει τα πάνω κάτω, κάνοντας τους ανθρώπους να δουν τον έρωτα με μια άλλη, διαφορετική ματιά. Και δεν διαφωνεί κανείς πως ο σαδομαζοχισμός κρύβει κάτι το αρρωστημένο και διεστραμμένο όμως, αν κάτι οφείλουμε να παραδεχτούμε είναι πως η Aury, παρά το τολμηρό του περιεχομένου της ιστορίας της, δεν γίνεται διόλου προκλητική και χυδαία, χρησιμοποιώντας εκείνες ακριβώς τις λέξεις που χρειάζονται ώστε, η αφήγησή της, να χαρακτηρίζεται από την τόλμη του είδους, χωρίς ωστόσο να γίνεται ενοχλητικό, ένα λάθος στο οποίο είναι πολύ εύκολο να υποπέσει κανείς, θέλοντας δήθεν να εντυπωσιάσει ή να προκαλέσει σοκ φθηνού επιπέδου, χάνοντας ωστόσο την ουσία. Γιατί εκεί είναι φίλοι μου το μυστικό! Μπορεί η Aury να έγραψε μια από τις πιο τολμηρές ιστορίες της γαλλικής λογοτεχνίας όμως, ήθελε κάτι να πει και όχι απλά να προκαλέσει.
Η Ο παραδίδεται στον Ρενέ και τις ακόλαστες επιθυμίες του, όχι γιατί είναι αδύναμη αλλά, γιατί στην πραγματικότητα, είναι υπερβολικά δυνατή για να κάνει τέτοιο. Είναι ο απόλυτος τρόπος να του αποδείξει πως είναι ολόκληρωτικά δικιά του, ότι τον αγαπάει χωρίς όρους και όρια, παραδομένη στη μοίρα που εκείνος θα επιλέξει για εκείνη. Ή μήπως τα πράγματα, δεν είναι ακριβώς έτσι; Γιατί στο βάθος της ψυχής και του υποσυνείδητού της, η Ο, μόνο στο να να ικανοποιεί τα πάθη των άλλων, βρίσκει τη δικιά της, προσωπική ικανοποίηση. Προσφέροντας την ηδονή με έναν τρόπο που οι άλλοι, μπορεί να βρίσκουν εξευτελιστικό εκείνη, θεοποιεί στα μάτια της τον εαυτό και τις πράξεις της θεωρώντας πως τόσο η ίδια, όσο και οι επιλογές της, είναι κάτι ανώτερο, κάτι ασύλληπτο, μια ακρότητα που αν δεν την βιώσεις, δεν μπορείς να την κατανοήσεις, που αν δεν αφεθείς έρμαιο στα χέρια κάποιων άλλων, δεν μπορείς να αντιληφθείς το όλον, έστω κι αν αυτό είναι που θα σε καταστρέψει.
