Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εποχής κατά την οποία άνθιζε η ροκ στην Ελλάδα, εκπροσωπώντας την κουλτούρα της στην πιο αυθεντική της μορφή. Η σύντομη, αλλά γεμάτη νότες, στίχους, ντράμς και κιθάρες, ζωή του, ενώθηκε με πλήθος καλλιτεχνών της ροκ και έντεχνης μουσικής.
Το μουσικό ξεκίνημα
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, γεννημένος και μεγαλωμένος στις Αθηναϊκές γειτονιές της Κυψέλης και της Πατησίων, στα 18 του έτη μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη ως φοιτητής στα δύσκολα και ανελεύθερα χρόνια της χούντας. Αποφάσισε τότε λοιπόν, στο 3ο έτος των σπουδών του, να διακόψει την φοίτηση του και να οδοιπορήσει στους μαγικούς και συνάμα ελεύθερους κόσμους που γεννάει η μουσική, πόσο μάλλον η ρόκ μουσική.
Το 1969 αποτέλεσε χρονιά ορόσημο για τον άνθρωπο, στον οποίο χρωστούμε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής ρόκ ιστορίας. Συνάντησε τότε λοιπόν, τον Παντελή Δεληγιαννίδη, ο οποίος ήταν ήδη κιθαρίστας των Olympians. Με γοργούς ρυθμούς, ενώθηκαν μουσικά και δημιούργησαν το συγκρότημα Δάμων και Φιντίας. Κυκλοφόρησαν τότε το σίνγκλ « Το ξέσπασμα» και ακολούθησε πλήθος συναυλιών στο Κύτταρο.
Στο Κύτταρο, μαγαζί- στέκι όλων των «ροκόβιων και αιωνόβιων» της εποχής, γνώρισαν τα Μπουρμπούλια, αλλά και πλήθος μουσικών, όπως τον Πουλικάκο και τον ΓκαΪφύλλια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όταν οι μουσικές συνεργασίες γεννούν μουσικά έπη
Ο Σιδηρόπουλος και ο Δεληγιαννίδης, συνεργάστηκαν με τα Μπουρμπούλια που αποτελούνταν από τους μουσικούς Νίκο Τσιλογιάννη και Βασίλη Ντάλα, αντικαθιστώντας δύο μέλη που είχαν φύγει από το συγκρότημα έπειτα από ρήξη με τον Σαββόπουλο. Ωστόσο η λογοκρισία της εποχής, τους επιφύλαξε «κόψιμο» μαγνητοσκοπημένων εμφανίσεων σε εκπομπές, απουσία δισκογραφικών εταιριών, και παρακλήσεις για αποστειρωμένους τίτλους άλμπουμ. Πέραν αυτών των μουσικών εμποδίων για την πραγματοποίηση του «μεγάλου ονείρου ήχων από μπάσα», ο Σαββόπουλος αρνούνταν να συνεργαστεί μαζί τους και έτσι οι ευκαιρίες χάθηκαν συλλήβδην.
Στο μεταξύ, η πτώση της χούντας και η μεταπολίτευση γέννησε την ανάγκη για πολιτικοποίηση ή θα λέγαμε την πολιτική ως το ζωτικό κομμάτι της ζωής σε πλήθος κόσμου. Η ρόκ μουσική είχε περάσει στο περιθώριο και η πολιτική μουσική είχε αναδυθεί σαν φυσική ανάγκη. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος τότε αποστασιοποιήθηκε από τον μουσικό κόσμο, αλλά σύντομα επέστρεψε με την συνεργασία του με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Συμμετείχε στους δίσκους Θεσσαλικός Κύκλος, Οροπέδιο και σε πλήθος συναυλιών του Γιάννη Μαρκόπουλου στο Ηρώδειο, ωστόσο η συνεργασία δεν κάλυπτε τις ανάγκες του Παύλου για ρόκ μουσικές.
Τότε ήρθε στην ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου το συγκρότημα Σπυριδούλα. Όπως δήλωσε στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε στον RedFM και τον Δημήτρη Δημητράκα: «Κοίταξε να δεις κάτι. Εγώ μετά τον Μαρκόπουλο (με τον οποίο δούλεψα εκείνη την εποχή για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα -γιατί δεν υπήρχε τίποτα στην Ελλάδα από ροκ κ.τ.λ. και προκειμένου να κάνω κάτι άλλο πήγα με τον Μαρκόπουλο και συνεργάστηκα-) έρχεται ένας φίλος και μου λέει: ”Κοίταξε να δεις, κάτι γίνεται στην Ελλάδα, κάτι ξεσηκώνεται πάλι. Υπάρχει ένα συγκρότημα που λέγεται «Σπυριδούλα», θες να πας να τους ακούσεις”. Πήγα και τους άκουσα. Η αλήθεια είναι ότι έμεινα ευχαριστημένος. Πλακωθήκαμε στις πρόβες ένα χρόνο για να βγάλουμε το «Φλου» και δώσαμε περιορισμένες εμφανίσεις, κάναμε πρόβες. Η σχέση μας ήταν περισσότερο μουσική».Έτσι κυκλοφόρησαν μαζί, το μουσικό διαμάντι της ελληνικής ρόκ σκηνής της δεκαετίας του ’80, ο Φλού που σημείωσε – και σημειώνει- διαχρονική επιτυχία.
Zorba the Freak και Απροσάρμοστοι
Το 1979, ο Παύλος Σιδηρόπουλος με άλλους μουσικούς ιδρύουν το συγκρότημα «Εταιρία Καλλιτεχνών». Πραγματοποιούν μαζί συναυλίες και τραγουδούν κυρίως ξενόφωνα κομμάτια, ενώ δεν κυκλοφορούν κανέναν δίσκο. Ηχογραφούν μαζί το τραγούδι Clown, το οποίο θα συμπεριληφθεί στον μετέπειτα δίσκο του Σιδηρόπουλου με τους Απροσάρμοστους Zorba The Freak.
Το 1980, συμμετέχει στην μέχρι τέλους μουσική του συντροφιά, το συγκρότημα – σχήμα, τους Απροσάρμοστους. Η λογοκρισία που ακόμα καλά κρατεί, «εκτοξεύει πυρά» προς τα κομμάτια τους «Αντεργκράουντ με στρας», «Η» , «Ύστατη Στιγμή» για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το συγκρότημα παρά τον μικροαστικό πόλεμο που δέχεται, κυκλοφορούν το Zorba The Freak και γυρίζουν τραγουδώντας όλους τους συναυλιακούς χώρους της εποχής από το «Μετρό» μέχρι το An Club στα Εξάρχεια. Μετά τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, το 1991 οι Απροσάρμοστοι κυκλοφόρησαν τον δίσκο «Άντε και καλή τύχη Μάγκες».
Ένας «Απροσάρμοστος» επαναστάτης
Σε ένα χειρόγραφο του ο Παύλος Σιδηρόπουλος μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Σας γράφει ο μουσικός (συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής) Παύλος Σιδηρόπουλος. Όποιος από τους αναγνώστες με ξέρει, με ξέρει γιατί ακούει ελληνικό ροκ.
Μιλάω για το Σιδηρόπουλο που σέβεται το κοινό του, όποιο κι αν είναι. Για το Σιδηρόπουλο που δηλώνει ανένταχτος της Αριστεράς, που ψηφίζει ΚΚΕ και που στην ασφάλεια έχει φάκελο Αναρχικού και θεωρήθηκε ύποπτος ότι ανήκει στην 17 Νοέμβρη. Για το Σιδηρόπουλο που επί Χούντας σπούδασε 3 χρόνια Μαθηματικός στο Αριστ. Παν. Θεσ/νίκης, γνώστη της Αγγλικής γλώσσας, έχοντας σπουδάσει 1 χρόνο σολφέζ και 1 χρόνο αρμονία κι αντίστιξη από το γνωστό στους μουσικούς κύκλους Αινιάν.»
O Παύλος Σιδηρόπουλος στα ταραγμένα χρόνια της Χούντας και της μετέπειτα αποκατάστασης της, πήρε ξεκάθαρη πολιτική θέση, χωρίς να την συγχέει σε μεγάλο βαθμό με τη μουσική του, καθώς όπως πίστευε, η μουσική είναι κάτι παραπάνω από πολιτική, εμπεριέχει και την πολιτική η τέχνη γενικότερα.
Κομμάτια, βέβαια, με στίχους, «Ληστέψανε την τράπεζα και τι με νοιάζει εμένα, δεν είμαι με κανέναν, σου λέω καλά της κάνανε γιατί μας προκαλούσε, γεμάτη εκατομμύρια ενώ και ο Θεός πεινούσε» «Γιατί εσύ ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πεί rocknroll» είναι βαθιά πολιτικά και ο νοών νοείτω…
Ο Παύλος ποτέ δεν εντάχθηκε στο σύνολο της καλλιτεχνικής ελίτ, επέλεξε το μονοπάτι του περιθωρίου, των Εξαρχείων, της ρόκ κουλτούρας γενικότερα, και επάξια συγκαταλέγεται στους «Άγιους των Εξαρχείων» καθώς σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή, ένα ολόκληρο κίνημα και μουσικό και πολιτικό. Εάν η Γώγου αποτελεί την «ποιητική εκπροσώπηση της Αναρχίας» ο Παύλος αποτελεί με σιγουριά την «μουσική εκπροσώπηση της Αναρχίας».
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, αγάπησε την μουσική και μας έκανε και εμάς να αγαπήσουμε την μουσική του. Με τραγούδια που υμνούν τα ανθρώπινα συναισθήματα και την αντίσταση κατά των προσχεδιασμένων κοινωνικών ηθών, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί κάθε μικροαστικό στοιχείο της κοινωνίας και γι’αυτό μας αρέσει.