Τα αντικείμενα, οι άνθρωποι, οι ιδέες, οι πράξεις δεν είναι μόνον ό,τι φαίνεται. Η Ευτυχία και η Δυστυχία βρίσκονται στο κενό ανάμεσα στο ‘είναι’ και το ‘φαίνεσθαι’. Ποτέ κανείς δεν έζησε ακριβώς τη ζωή που ήθελε, ίσως γιατί του έλειπε η τόλμη, ίσως γιατί η τόλμη του κλειδώθηκε από κλισέ και κοινωνικές συμβάσεις. Ο Κόσμος είναι έτσι οργανωμένος ώστε να εμποδίζει τη Διαφορετικότητα.
Αυτό είναι το θέμα του «πENDε». Πέντε ιστορίες που προσπαθούν να φωτίσουν τις σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων, αυτές που δεν φαίνονται, αυτές που επιμελώς κρύβονται -από ντροπή, ενοχές, ή επίμονη καταδίωξη, από τους έξω, αλλά κι από μέσα μας- και ίσως αυτές είναι και οι πιο φωτεινές πλευρές, οι πιο καθαρές, οι πιο αληθινές.
Η Διαφορετικότητα βάλλεται από ανόητους κανόνες που οι ίδιοι οι άνθρωποι επέβαλαν στην κοινωνικότητά τους, μάλλον γιατί δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον αληθινό εαυτό τους.
Το έργο δεν προσπαθεί να εξηγήσει ή να δώσει λύσεις, αυτές θα τις δώσει το μέλλον, μπορεί και όχι. Το «πENDε» προσπαθεί να βάλει ένα τέλος στα ανείπωτα, σε αυτά που θέλουμε και δεν κάνουμε, αυτά που σκεφτόμαστε και δεν πράττουμε, αυτά που ζούμε και αυτά που δε ζούμε, στην ελάχιστη ανοχή που δείχνουμε στα ναι των ανθρώπων, στην υπέρμετρη ανοχή στα όχι που μας επιβάλλουν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μοναχικοί άνθρωποι, πόρνες, νοικοκυραίοι, κοσμικοί ερημίτες, άρρωστοι γέροι, ανέλπιδοι νέοι, τραβεστί, πρόσφυγες που πνίγηκαν μέσα στην ελπίδα τους, φρουροί της τάξης, αλκοολικοί, άνθρωποι με ανοιχτές οθόνες και κλειστά παράθυρα, άνθρωποι που πονούν και δεν το δείχνουν, άνθρωποι που βάφουν την απελπισία με πλαστικά χρώματα αισιοδοξίας, αλλά και η αισιοδοξία που πνίγεται κάτω από το ασήκωτο βάρος των πραγμάτων, άνθρωποι που βγαίνουν μέσα από μαύρες σακούλες σκουπιδιών, που χάνονται μέσα σε συσκευασίες άχρηστων αντικειμένων, που χαίρονται τη στιγμή, που σκοτώνουν την στιγμή, αλλοδαποί και ημεδαποί που προσπαθούν να ζήσουν σαν άνθρωποι. Άνθρωποι μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, χοντροί, ψηλοί, κοντοί, που πεινάνε για ζωή, που διψάνε για ένα άγγιγμα, δυνατοί, αδύναμοι, ξεθωριασμένοι, άνθρωποι που τρέχουν πίσω από την ύλη, που κυνηγάνε τα αόρατα…
Πέντε ιστορίες με κέντρο την ανθρώπινη επιθυμία, την ανθρώπινη αλήθεια που ‘χτυπιέται’ εμμονικά πάνω σ’ ένα λευκό τοίχο κι ο τοίχος τελικά πέφτει και μας αποκαλύπτει ένα αληθινό δέντρο που μόλις σκάει τα πρώτα του λουλούδια: μόνο η Τέχνη μπορεί να το κάνει αυτό, στη ζωή είναι όλα πιο ζόρικα…
Χορογραφία – δραματουργία: Γιάννης Μπαγουρδής
Σκηνικά- κοστούμια: Βαγγέλης Ζιλέλης
Φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης
Ερμηνεύουν: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Βάσω Λύκουρα, Νεκτάριος Ράμιας, Ηλίας Μπαγεώργος, Παναγιώτης Πολίτης
Στο τσέλο η Μαντώ Αγουρίδου
Τραγουδάει ζωντανά ο κόντρα τενόρος Γιώργος Κατσούλης
Μουσικές: Schubert, Chopin, Bach, Ave Maria (Gounod), Robot Orchestra, The Prodigy
Βοηθός παραγωγής: Ηλέκτρα Κομνηνίδου