Ταλαντούχα, αισιόδοξη και ονειροπόλα, η Πέννυ Μπαλτατζή τα τελευταία χρόνια κατακτά όλο και περισσότερο το κοινό με τις φωτεινές και ξεσηκωτικές δημιουργίες της. Τα τραγούδια της μπορούν να συντροφέψουν ιδανικά πολλές προσωπικές στιγμές, όμορφες εκδρομές και -γιατί όχι- να σημάνουν ένα χαρούμενο μουσικό ξεκίνημα για κάθε νέο έτος!
Με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Passport Κεραμεικός, μας μιλά για τα στοιχεία που την έχουν χαρακτηρίσει ως καλλιτέχνιδα, εξομολογείται όλα όσα αγαπά και της χαρίζουν έμπνευση, ενώ μας αφηγείται και ένα όμορφο όνειρο που έγινε… τραγούδι!
– Στα τέλη Απριλίου θα σας απολαύσουμε στο Passport Κεραμεικός. Τι θα παρακολουθήσουμε στις επερχόμενες αυτές εμφανίσεις;
Μια τρελή διαδρομή από 6 τρομερούς μουσικούς με έντονο το στοιχείο του Balkan, Mediterranean, Latin, Jazz… αλλά και του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού, του μιούζικαλ κ.α., γεμάτη ενέργεια, ρυθμό, κίνηση και κυρίως χαρά. Σκοπεύουμε να σας παρουσιάσουμε το “Κι Όμως Υπάρχει Χαρά”, με όλους τους δυνατούς τρόπους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Συμπεριλαμβάνεστε πλέον στην «λίστα» με τους πιο αναγνωρίσιμους νέους καλλιτέχνες. Πώς αισθάνεστε για αυτό και πώς μπορεί ένας τραγουδοποιός να ξεχωρίσει σε έναν χώρο που υπάρχει «υπερπροσφορά» ταλέντων από τη μία, αλλά και οικονομική κρίση από την άλλη;
Το ότι υπάρχει υπερπροσφορά ταλέντων είναι ελπιδοφόρο. Σε εποχές κρίσης παρατηρείται μάλλον και μια κρίση έμπνευσης. Είναι τιμή μου να ανήκω σε αυτή τη γενιά που αγωνίζεται να κάνει πράγματα. Δεν ξέρω αν συμπεριλαμβάνομαι στη λίστα των πλέον αναγνωρίσιμων νέων καλλιτεχνών, χαρά μου που το βλέπετε έτσι. Ξέρω όμως ότι αυτό που κάνω με γεμίζει, κι εύχομαι να συνεχίσω να ζω από αυτό.
– Ποια θα συστήνατε ως τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις μέχρι τώρα δημιουργίες σας; Και πώς σκοπεύετε να κινηθείτε μελλοντικά;
Θέλω μέσα από τα τραγούδια μου να περνούν εικόνες σαν ταινία και με στίχους απλούς και καθημερινούς να φτιάχνω ιστορίες. Τόσο άμεσες ώστε αυτοί που τις ακούν να νιώθουν πρωταγωνιστές στις ιστορίες μου.
– Σκεφτήκατε ποτέ να αλλάξετε ή να εξελίξετε αυτό το vintage στυλ που έχετε καθιερώσει στο ρεπερτόριό σας;
Αγαπώ το ρετρό, είναι κάτι καινούργιο, θυμίζει παλιό, αλλά δεν είναι. Κι όλο αυτό εξελίσσεται με τα νέα μου τραγούδια, που θα ακούσετε, σε μια πιο Mediterranean, θεατρική μουσική ατμόσφαιρα, όπου κυριαρχεί κυρίως ένας Βαλκανικός ήχος από θηριώδη πνευστά… Θα το δείτε αυτό και στην παράσταση!
– «Και όμως υπάρχει χαρά», είναι ο τίτλος της παράστασης. Εσάς σαν άνθρωπο τι σας γεμίζει χαρά και τι σας εμπνέει;
Η φύση. Να βλέπω τα σκυλιά, να ακούω τα πουλιά, να τριγυρνάω σε δρόμους και σοκάκια, να λιάζομαι στον ήλιο και να ταξιδεύω. Αυτά με γεμίζουν χαρά. Όταν χαλαρώνω και ξεκουράζομαι, δεν γράφω. Συνήθως γράφω υπό συναισθηματική πίεση, με υλικό εικόνες και περιστατικά που έζησα, άκουσα ή είδα σε μια ταινία ή μια παράσταση και που στο τέλος συρρικνώνονται σε μία ιστορία 3 λεπτών. Μπορεί να είναι και η δική σας ιστορία.
– Πριν κλείσουμε, θα θέλατε να μας πείτε μια μικρή «ιστορία» ή «μυστικό» για κάποιο από τα πιο αγαπημένα, προσωπικά σας τραγούδια;
Ξύπνησα από ένα όνειρο. Ξαπλωμένη στην καρότσα ενός φορτηγού μοιραζόμουν το μαξιλάρι κάποιου, του οποίου το πρόσωπο δεν μπορούσα να δω. Θυμάμαι μόνο ότι τραμπαλιζόμασταν από γειτονιά σε γειτονιά από πόλη σε πόλη, και ότι κάθε φορά που σταματούσαμε γινόταν χαμός πάνω στην καρότσα από γέλια, τσιρίδες, χειρονομίες, βλέμματα, ανεμελιά… Ώσπου βράδιασε, και κει πάνω στον ξάστερο ουρανό, διέκρινα καθαρά δάχτυλα να μετρούν τ’ αστέρια.
Το τραγούδι που έγραψα κυριολεκτικά σε πέντε λεπτά ήταν το Γυφτάκι (!):
Μέσα στ’ αμάξι, κανένας σε τάξη/ με μια κιθάρα σε τραμ σε φανάρια/ Λύνω και δένω και δεν ξαποσταίνω/ Σταμάτα ξεκίνα Πατήσια, Ραφήνα…
Νομίζω είναι η ιστορία ενός μποέμ καλλιτέχνη του δρόμου, ενός μουσικού που στο πέρασμά του από πόλη σε πόλη: Δένεται Βαθιά και Ονειρεύεται, Όπως Εγώ!
