Πέντε από τα επαναστατικότερα soundtrack στην ιστορία του κινηματογράφου τρόμου

Τέσσερα από τα επαναστατικότερα soundtrack στην ιστορία του κινηματογράφου τρόμου, που υπόσχονται να κάνουν τον ύπνο λίγο πιο ανήσυχο… Ανεξαρτήτως ηλικίας ή τόλμης, όλοι έχουμε ακούσει ήχους που κάνουν τις τρίχες μας να σηκώνονται. Μουσική που παίζει στο μυαλό μας όταν μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό, φαινομενικά άδειο, δωμάτιο το βράδυ. Οι φόβοι μας παίρνουν μορφή στο άκουσμα λίγων μόνο νοτών.

Psycho (1960)

Η ανατριχιαστική και ταυτόχρονα αξέχαστη ταινία του φημισμένου σκηνοθέτη Alfred Hitchcock, μία από τις καλύτερες ταινίες στα χρονικά-όχι μόνο στο genre του τρόμου-, δεν περιορίζει την επιτυχία της λόγω μίας από τις χαρακτηριστικότερες σκηνές. Η σύνθεση του Bernard Herrmann παρουσιάζει την απόλυτη τρέλα του ανθρώπινου μυαλού, την εσωτερική πλευρά ενός εγκλήματος που διαπράττεται μπροστά στους θεατές. Η σκηνή του μπάνιου, συνοδεύεται από την παραλλαγή του μοναδικού και διεστραμμένου πρελούδιου του Herrmann. Τα ψηλά στακάτο των έγχορδων αλλά και η γυναικεία κραυγή, έκανε τη σκηνή τόσο φρικιαστική, με αποτέλεσμα να αποτελέσει επιρροή για μεγάλο αριθμό soundtrack μελλοντικών  στις ταινίες τρόμου.

Rosemary’s Baby (1968)

Μια διαφορετική ερμηνεία της μουσικής των τρομακτικών ταινιών προτείνεται από τον Krzysztof Komeda στην ταινία Rosemary’s Baby του Roman Polanski.  Ένα νανούρισμα με τη φωνή της Rosemary, την οποία υποδύεται η Mia Farrow, μεταφέρει τον θεατή  στο διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη με το νιόπαντρο ζευγάρι. Τα όνειρά τους για μια ευτυχισμένη ζωή μοιάζουν απτά, όταν η Rosemary μένει έγκυος. Δεν γνωρίζουν όμως πως το μέλλον τους έχει ήδη γραφεί από τους ενοίκους στο διπλανό διαμέρισμα. Έτσι, ενώ η πίστη της στις αξίες της δοκιμάζεται, το νανούρισμα της μαρτυρά στο θεατή, πως θα παραμείνει, μέχρι το τέλος, μητέρα.

Jaws (1975)

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές μουσικές συνθέσεις στην ιστορία των ταινιών τρόμου. Η γνωστή ιστορία του καρχαρία, του Steven Spielberg, στοιχειώνει ακόμη τις εξορμήσεις, όσων την έχουν δει,  στα ανοίγματα της θάλασσας. Το leitmotif που χρησιμοποιεί ο John Williams, για την άφιξη του καρχαρία στην σκηνή, χτίζει την ένταση που αναλογεί, και δημιουργεί ένα έντονο και δικαιολογημένο άγχος. Ξεκινώντας με αργό τέμπο στην χαμηλότερη κλίμακα των τσέλο, δίνει τα πρώτα σήματα κινδύνου σε μία σκηνή ηρεμίας, πριν εμφανίσει το αίτιο αυτού με επιταχυνόμενα στακάτο. Έτσι, ενώ ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μία ευχάριστη μέρα στην παραλία, ο συνθέτης μας θυμίζει  πως στα ανεξερεύνητα βάθη του νερού, κρύβονται τα τρομακτικότερα και πιο αληθινά τέρατα.

Halloween (1978)

Ο αστικός θρύλος του σχιζοφρενή δολοφόνου που παραμονεύει στις σκιές, ζωντανεύει στην ταινία του John Carpenter. Και μαζί του, ένα από τα καλύτερα soundtrack τρόμου που έχει γραφτεί, από τον ίδιο της τον σκηνοθέτη, πλαισιώνοντας την Αμερικανική ταινία του 70΄. Η ιστορία διαδραματίζεται ανήμερα του Halloween, της καθολικής γιορτής των νεκρών. Απλή και επαναλαμβανόμενή, συνοδευόμενή, στους τίτλους αρχής, από την παραδοσιακή κολοκύθα Jack-o-Lantern, η μουσική, δίνει την αίσθηση της γνώριμης για το κοινό αυτής, γιορτής του Οκτώβρη. Όμως, όπως προδίδουν οι γρήγορες εναλλαγές κλιμάκων και  το ταχύ τέμπο, στο σκοτάδι, χωρίς το φώς της κολοκύθας, δεν είναι όλα όπως φαίνονται.

The Exorcist (1973)

Η ταινία πραγματεύεται ένα από τα τρομακτικότερα θέματα ταινιών τρόμου: την κατάληψη της ανθρώπινης ψυχής από δαιμονικές υπάρξεις. Ο William Friedkin, ενσαρκώνει τον δαιμονισμό αλλά και εξορκισμό της μικρής Ρέγκαν, με σκηνές που στοιχειώνουν την ανθρώπινη φαντασία. Η μουσική της ταινίας, γραμμένη από τον Lalo Schifrin, ακολούθησε τους ίδιους τόνους καθώς, το κύριο θέμα που συνέθεσε, απορρίφτηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη ως «πολύ τρομακτικό για το κοινό» . Το leitmotif αντικαταστάθηκε από την σύνθεση του Mike Oldfield “Tubular Bells”, το οποίο θεωρείται και η γνωστότερη μουσική της ταινίας. Ταυτόχρονα, όμως , λίγοι ήξεραν ότι θα αποτελέσει και την ανατριχιαστικότερη και μια από τις χαρακτηριστικότερες συνθέσεις τρόμου στον κινηματογράφο.