Μιχάλης Μαδένης – Οι εξόριστοι: Ατομική έκθεση στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος
Ο Μιχάλης Μαδένης, με τόλμη και ευαισθησία, ζωγραφίζει τρόφιμους ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου, αποκαλύπτοντας, μέσα από τις ταλαιπωρημένες τους μορφές, το δράμα της ψυχικής νόσου. Αυτοί είναι οι αληθινοί Εξόριστοι της ζωής και της κοινωνίας, εξόριστοι και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Πρόκειται για αυστηρά μνημειακές μορφές, πρόσωπα που σε καθηλώνουν με τα τραχιά ή θλιμμένα μάτια τους και τα βασανισμένα σώματά τους, σε αμήχανες στάσεις. Στη σειρά αυτή των πορτρέτων, ο Μαδένης αναδεικνύει ως κυρίαρχη φόρμα τη ζωγραφική ή σχεδιαστική επιφάνεια του προσώπου. Τις μορφές τις περιβάλλει απροσδιόριστος σκοτεινός χώρος, από τον οποίο αναδύονται και φωτίζονται δυνατά. Έτσι, δίνεται η δυνατότητα στον θεατή να προσέξει όλες τις λεπτομέρειες των εικονιζόμενων, οι οποίοι με τη σειρά τους, τον οδηγούν σε εκείνο που οι κοινωνικές συμβάσεις τον έμαθαν συνήθως να αποφεύγει: το ανθρώπινο βλέμμα. Η έκθεση συνοδεύεται από αναλυτικό κατάλογο (επιμέλεια καταλόγου: Σταύρος Ζουμπουλάκης).
Γιαννούλης Χαλεπάς – Δούναι και Λαβείν: Έκθεση στο Τελλόγλειο Ίδρυμα
Στην έκθεση θα παρουσιαστούν περισσότερα από 150 έργα (γλυπτά, σχέδια, κατάστιχα). 80 από αυτά ανήκουν στη Συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση ενώ τα υπόλοιπα είναι από τη Συλλογή Έργων Τέχνης του Τελλογλείου, την Εθνική Πινακοθήκη Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού (ΙΤΗΠ) Τήνου και το Μουσείο Γιανούλη Χαλεπά Πύργου Τήνου αλλά και από Ιδιωτικές Συλλογές.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο του Χαλεπά χωρίζεται σε τρεις περιόδους: Η πρώτη περίοδος, 1870-1878, καλύπτει τα νεανικά του χρόνια μέχρι την εμφάνιση της αρρώστιας του. Η δεύτερη περίοδος, 1902-1930, καλύπτει τα χρόνια που έζησε και εργάστηκε στην Τήνο μετά την επάνοδό του από το Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Η τρίτη περίοδος ταυτίζεται με την εποχή που έζησε και δημιούργησε στην Αθήνα, δηλαδή τα χρόνια 1930-1938.
Theaster Gates – Vessels / Αγγεία: Έκθεση κεραμικών μεγάλης κλίμακας στο Μουσείο Μπενάκη
Ο Theaster Gates είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους καλλιτέχνες διεθνώς. Το έργο του αντλεί σε εννοιολογικό και υλικό επίπεδο τόσο από την παράδοση της ιστορίας της τέχνης, όσο και από τη φυλετική ιδεολογία της διασποράς των αυτόχθονων Αφρικανών («Black Diaspora») και τα προσωπικά του βιώματα. Μέσω μιας καλλιτεχνικής προσέγγισης που διεκδικεί εξίσου την πολιτιστική επανοικειοποίηση και την κοινωνική ενδυνάμωση, ο Gates νοηματοδοτεί και φορτίζει αντικείμενα και ιδέες με νέους τρόπους, προτάσσοντας το καλλιτεχνικό έργο ως ένα «συγκοινωνούν δοχείο» ή ένα ιερό λείψανο που παραπέμπει σε ιστορικές μνήμες και σε συλλογικές εμπειρίες.
“Πάντοτε επιστρέφω στο αγγείο. Είναι μέρος της διανοητικής ζωοδόχου δύναμης της δουλειάς μου και προηγείται όλων των άλλων ειδών δημιουργίας” – Theaster Gates
Η έκθεση συγκεντρώνει ένα ευρύ φάσμα τεχνικών αλλά και υλικών που αναδεικνύουν την καλλιτεχνική διαδικασία, τη σύλληψη της δημιουργικής ιδέας, την πρόκληση της φαντασίας και των πολυάριθμων επιρροών και αναφορών έως την εν δυνάμει ολοκλήρωση του έργου.
20 καλλιτέχνες που δουλεύουν με ποικίλα μέσα και εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, στοχάζονται πάνω στην διαδικασία παραγωγής των έργων τους και δίνουν πρόσβαση στη μεθοδολογία και σε μέρη δουλειάς που παραμένουν αθέατα στο αρχείο τους. Μελέτες, σχέδια, πολυμεσικά κολάζ, πειράματα και «τελικά» έργα αποκαλύπτουν τη δυναμική της καλλιτεχνικής έρευνας κατά την διάρκεια της οποίας ένα έργο μπορεί να μεταφραστεί σε διαφορετικά σώματα δουλειάς.
Έκθεση – ύμνος στο Ρεμπέτικο με έργα πενήντα Ελλήνων εικαστικών από τον Δήμο Αθηναίων
Πρόκειται για μία έκθεση σύγχρονης τέχνης για την αγάπη, τη φυγή, αλλά και για κάθε άλλη έννοια που συνοδεύει αυτό το «μεγάλο νεοελληνικό πολιτιστικό γεγονός», όπως έχει χαρακτηρίσει το ρεμπέτικο ο συνθέτης Νίκος Μαμαγκάκης. Η έκθεση, που απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και ιδιαίτερα σε εκείνους που αγαπούν την παραδοσιακή μουσική, έχει στόχο να εικονοποιήσει το ρεμπέτικο και τη μυθολογία του μέσα από μια σύγχρονη οπτική.
Εκείνο που, κυρίως, εξετάζεται είναι ο τρόπος με τον οποίο «συνομιλεί» η σύγχρονη τέχνη με το ρεμπέτικο, και ο τρόπος με τον οποίο οι σύγχρονοι Έλληνες καλλιτέχνες το προσεγγίζουν και το ερμηνεύουν. Επίσης, το πώς ένας σύγχρονος εικαστικός μπορεί να συνδεθεί συναισθηματικά και να αποδώσει μέσα από εικόνες τα ρεμπέτικα τραγούδια, που, σύμφωνα με τον μελετητή του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού Ηλία Πετρόπουλο, είναι «τα άσματα των πληγωμένων, απλών, αγνών και αισθαντικών ψυχών της Ελλάδος».