Η έκθεση τέθηκε υπό την αιγίδα της Πρεσβείας του Ισραήλ στην Αθήνα, στο πλαίσιο του εορτασμού των 70 χρόνων της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ. (1948-2018)
Η ιδέα για την οργάνωση αυτής της έκθεσης γεννήθηκε το 2016 όταν για πρώτη φορά βρέθηκα στο Τελ Αβίβ (στα Εβραϊκά: Ανοιξιάτικος Λόφος) για να πάρω μέρος στην Fresh Paint8 Art Fair, ενός θεσμού στον οποίο η γκαλερί a.antonopoulou.art συνεχίζει να συμμετέχει μέχρι και σήμερα. Με συνεπήρε η ζωντάνια της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ, με την προσεγμένη αρχιτεκτονική (Bauhaus ρυθμός σε τέτοια συχνότητα όσο πουθενά στον κόσμο), οργανωμένη με απίστευτο σεβασμό στο περιβάλλον και σε όσους έχουν κινητικές δυσκολίες, φιλική στους ποδηλάτες, μια πόλη εξωστρεφής όπου η τέχνη δηλώνει την παρουσία της όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου.
Γλυπτά, πολλά γλυπτά, σε ένα μπαλκόνι, σε ένα παράθυρο, στη πρόσοψη μιας εταιρίας, σε ένα πάρκο. Μουσεία εξαιρετικά που μερικές φορές δεν προλαβαίνω να δω τις εκθέσεις τους. Καλλιτέχνες παντού και νέα εικαστική σκηνή που αναζητεί ταυτότητα και καταβολές.
Σήμερα έχω την ευτυχία, το όραμα μιας έκθεσης με Ισραηλινούς καλλιτέχνες να παίρνει σάρκα και οστά χάρη στη θετική απάντηση της Πρεσβείας του Ισραήλ στη πρότασή μου. Οι πέντε καλλιτέχνες που επιλέχτηκαν και εκπροσωπούν διαφορετικές πλευρές και διαλέκτους της σύγχρονης Ισραηλινής τέχνης θα παρευρεθούν στα εγκαίνια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επιμέλεια έκθεσης: Αγγελική X. Αντωνοπούλου
Esther Cohen, Liat Elbling, Sharon Glazberg, Aviv Keller, Vera Vladimirsky
Το βίντεο της Sharon Glazberg παρουσιάζει ένα τελετουργικό που θυμίζει την ιεροτελεστία διέλευσης, ενός νεαρού αγοριού στην κοινωνία των ενηλίκων. Το αγόρι έχει περάσει όλες τις δοκιμασίες, ο πατέρας είναι ικανοποιημένος και έτσι με την ιεροτελεστία της ενηλικίωσης διατηρείται η διαιώνιση της φυλής και ο πατριαρχικός νόμος στο μέλλον. Το βίντεο γυρίστηκε στο Ισραήλ και η τελετή είναι γεμάτη από σύμβολα διαφορετικών πολιτισμών τα οποία ενώνονται για να δημιουργήσουν ένα τελετουργικό.
Οι πίνακες της Esther Cohen εμπνέονται από τελετουργίες, αφηγήσεις και πολιτιστικές πτυχές προκαλώντας μία συζήτηση μεταξύ της κληρονομιάς και των παραδόσεων του λαού του Ισραήλ που φθάνουν μέχρι τις ημέρες μας. Τα μοτίβα που χρησιμοποιεί στα έργα της κινούνται μεταξύ του συμβολικού και του ποιητικού, ενώ ταυτόχρονα διερευνούν τη συλλογική μνήμη. Ανάλογα εάν είναι λάδι σε καμβά, ή σχέδιο με στυλό πάνω σε χαρτί, η καλλιτέχνης βρίσκεται αντιμέτωπος με τη χαρτογράφηση της περιοχής και τον ορισμό των πραγματικών και συμβολικών ορίων. Προσκαλεί το κοινό να παρατηρήσει από κοντά και να εξετάσει τη διαλεκτική μεταξύ τοπικής και παγκόσμιας, ανατολικής και δυτικής, εσωτερικής και εξωτερικής, φύσης και κουλτούρας/ πολιτισμού.
Τα κεντήματα του Aviv Keller είναι μια προσωπική γλώσσα που ανέπτυξε ως αποτέλεσμα της αναζήτησης νέων μέσων έκφρασης. Θεωρεί το κέντημα ως ζωγραφική και χρησιμοποιεί τις γνώσεις και τα εργαλεία που απέκτησε ως ρεαλιστικός ζωγράφος. Το κάθε έργο απαιτεί πολλούς μήνες δουλειάς για να ολοκληρωθεί. Τα θέματα του είναι αστικά τοπία τα οποία επιλέγει από φωτογραφίες που έχει τραβήξει ο ίδιος. Οι εικόνες μεταφέρονται στον καμβά με λεπτομερές σχέδιο. Μόλις ολοκληρωθεί η τοποθέτηση της εικόνας πάνω στο ύφασμα αρχίζει η φάση του κεντήματος. Η τεχνική βασίζεται πάνω σε μια αρχαία παράδοση, παρόλο που οι ελεύθερες βελονιές του δεν ανταποκρίνονται πιστά στους παλιούς κανόνες των εργόχειρων
Η Vera Vladimirsky μετανάστευσε με τους γονείς της στο Ισραήλ από την Ουκρανία, πρώην Σοβιετική Ένωση όταν ήταν 7 χρονών. Κατά τη διάρκεια προσαρμογής τους στη ζωή του Ισραήλ, μετακόμισαν σε πολλά και διαφορετικά διαμερίσματα. Για την δημιουργία των έργων της έκθεσης, πήγε πίσω σε όλα τα μέρη που κάποτε αποκαλούσε σπίτι της, φωτογράφησε τις γειτονιές, τα κτίρια και τα διαμερίσματα όπου τώρα μένουν άλλοι. Επίσης φωτογράφησε μέρη τα οποία παρακολουθούσε στενά αλλά που ποτέ δεν έζησε, και τα οποία είχαν χαραχτεί στη μνήμη της και για την ίδια αντιπροσώπευαν όλα όσα δεν κατάφερε ποτέ να κάνει στη ζωή της. Από τις φωτογραφίες που τράβηξε επιλέγει εικόνες, τις τυπώνει και χρησιμοποιεί τις εκτυπώσεις για να δημιουργήσει τρισδιάστατα γλυπτά, και συνθέσεις τις οποίες ξαναφωτογραφίζει μέσα στο διαμέρισμα που έμενε το 2014 (το 26ο διαμέρισμά της ζωής της).
Η Liat Elbling χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα και αρχές με στόχο να ξεκινήσει μια συζήτηση γύρω από τις αξίες της φωτογραφίας και θέτοντας ερωτήματα πάνω στη φύση της. Στο έργο που παρουσιάζει, σε εξέλιξη από το 2013, υιοθετεί μια διαφορετική προσέγγιση, όπου τώρα αντί να αφαιρεί λεπτομέρειες από τα υπάρχοντα μοντέλα, τα συνθέτει εκ νέου στο στούντιό της. Αυτές οι δομές είναι χειρονομίες στον κόσμο που την περιβάλλει, όπως ο δρόμος, η πόλη, η θέα από το παράθυρό της. Χρησιμοποιεί διαφορετικά υλικά, όπως ξύλο, MDF, γύψος, κλπ.. ζωγραφίζοντας κάθε «ομάδα» με ένα μοναδικό χρώμα. Με αυτήν την πράξη, επιστρέφει στα βασικά χαρακτηριστικά της Τέχνης: προοπτική, φως, και σκιά κλπ.