Πέπη Μοσχοβάκου – Ειρήνη Βογιατζή: Για την παράσταση η Απαλλαγή στο θέατρο Altera Pars

Το θέατρο Altera Pars παρουσιάζει το έργο της Λίντα ΜακΛιν, η Απαλλαγή. Η σκηνοθέτις της παράστασης Πέπη Μοσχοβάκου και η ηθοποιός Ειρήνη Βογιατζή μας λένε λίγα λόγια αυτό το ιδιαίτερο έργο της ΜακΛιν.

CultureNow: Πώς έπεσε στα χέρια σας το έργο της Λίντα ΜακΛιν, η Απαλλαγή (Riddance), και τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον ώστε να το επιλέξετε τελικά;

Πέπη Μοσχοβάκου: Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε από την Ειρήνη Βογιατζή, η οποία έχοντας δει κάποιες δουλειές μου, μου πρότεινε μια συνεργασία. Συζητήσαμε αρκετά για τα θέματα που μας απασχολούν, διαβάσαμε αρκετά έργα και καταλήξαμε σε μια πρόταση της Χριστίνας Μπάμπου Παγκουρέλη. Το ενδιαφέρον του έργου είναι ότι εμβαθύνει στο γιατί είμαστε έτσι όπως είμαστε. Το παρελθόν μας είναι πάντα εκεί, στην κίνησή μας, στο πρόσωπό μας, στην στάση μας απέναντι στην ζωή. Οι χαρακτήρες του έργου πάσχουν κάτω από το βάρος των μυστικών τους  και ζώντας σε μια κοινωνία που απαιτεί τα προβλήματα να ξεπερνιούνται γρήγορα και να προχωρούμε παρακάτω με όποιο κόστος, ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσουμε τα λάθη μας, να τα δούμε και να τα δείξουμε.

C. N.: Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, στο οποίο συναντούμε τρεις χαρακτήρες οι οποίοι συγκρούονται με τα μυστικά και τις χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος. Πώς έχετε προσεγγίσει σκηνοθετικά τους τρεις φίλους, τη σχέση μεταξύ τους, και ιδιαίτερα το «ταξίδι» που κάνουν στο σκοτεινό παρελθόν τους, γύρω από το οποίο κινείται το έργο;

Π. Μ.: Το βασικό στοιχείο που είχα στο μυαλό μου είναι ότι οι χαρακτήρες του έργου είναι εγκλωβισμένοι στο παρελθόν, ζουν κάτω από την σκιά του. Κατά κάποιο τρόπο είναι ακόμα εκεί. Έχουν αφήσει την δύναμή τους στο παρελθόν και πρέπει να πάνε πίσω για να την ξαναβρούν και, ίσως, να προχωρήσουν. Με βάση αυτά τα δεδομένα προσπαθήσαμε με τους ηθοποιούς να εμβαθύνουμε στους χαρακτήρες και στις σχέσεις τους.

C. N.: Ξεκινήσατε ως ηθοποιός, και στη συνέχεια αναλάβατε και ρόλο σκηνοθέτη σε κάποια έργα, φτάνοντας με την Απαλλαγή, στην πέμπτη σας σκηνοθεσία. Ένας σκηνοθέτης που έχει περάσει από την θεατρική σκηνή, βλέπει και αντιλαμβάνεται διαφορετικά το έργο που έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει;

Π. Μ.: Η επιθυμία να σκηνοθετήσω προέκυψε σταδιακά. Αρχικά, ο λόγος που ζήτησα από την δασκάλα μου, Ελένη Σκότη να δουλέψω ως βοηθός της ήταν για να κατανοήσω καλύτερα κάποια πράγματα στην διαδικασία, να δω το σύνολο της δουλειάς πέρα από τις ανάγκες του ηθοποιού. Στην συνέχεια, μετά από αρκετές παραστάσεις στις οποίες δούλεψα ως βοηθός, άρχισαν να γεννιούνται εικόνες, ιδέες και η επιθυμία να σκηνοθετήσω έγινε πλέον έντονη. Για μένα η μια μου ιδιότητα τροφοδοτεί την άλλη. Μαθαίνω από την σκηνοθεσία και εφαρμόζω στην υποκριτική και το αντίστροφο. Κάθε σκηνοθέτης έχει διαφορετικά εφόδια «στο τσεπάκι» του. Το ότι είμαι και ηθοποιός είναι για μένα ένα απ’ τα δικά μου.

C. N.: Στο έργο υποδύεστε την Κλαιρ, μία εκ των τριών φίλων. Πείτε μας λίγα λόγια για τον χαρακτήρα της, αλλά και την σχέση της με τον Κένυ και τον Φρανκ. Τι τους συνδέει και τι τους χωρίζει όλα αυτά τα χρόνια που έχουν να βρεθούν;

Ειρήνη Βογιατζή: Η Κλαίρ, μια απλή γυναίκα γύρω στα 35 μοιράζεται με τους άλλους δύο χαρακτήρες του έργου κοινές παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις. Ανάμεσα σε αυτές όμως  και βαριά μυστικά,  γεγονότα που σημάδεψαν την παιδική τους ηλικία και τα οποία καθόρισαν  τις επιλογές του τρόπου  ζωής τους. Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του έργου!  Μια λύτρωση αναζητάει η Κλαίρ από τις θαμμένες ενοχές που για  χρόνια βαραίνουν την ψυχή της και συνοδοιπόροι της στο  οδυνηρό ταξίδι προς την αυτογνωσία είναι ο Κένυ και ο Φρανκ.

C. N.: Τι συναισθήματα μπορεί να νιώσει το κοινό μέσα από το έργο και πόσο είναι σε θέση να ταυτιστεί με τους ήρωες; Πιστεύετε πώς στην ενήλική ζωή μας έχουμε όλοι την ίδια ανάγκη να απαλλαχτούμε από τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας; Αυτά δεν είναι και που διαμορφώνουν σε ένα μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα μας ως ενήλικες;

Ε. Β.: Πιστεύω ότι ο θεατής θα αναγνωρίσει κάποια πράγματα από τον εαυτό του σε κάποιον από τους τρεις  τόσο διαφορετικούς ήρωες. Ότι θα νοιώσει  την αγωνία τους ,τον  φόβο, την λύπη, τον θυμό αλλά και την τεράστια επιθυμία να απελευθερωθούν απ’ ό, τι τους βασανίζει. Και ίσως  να αναρωτηθεί  για δικά του τυχόν τραύματα…  Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει όλοι μας να  ασχοληθούμε  με τον ψυχικό μας  κόσμο, να  απαλλαγούμε  από τα εμπόδια που καθυστερούν την εξέλιξη μας  σε πνευματικούς  ανθρώπους  που ζουν στο παρόν, έχοντας αποδεχτεί το παρελθόν  Αλλιώς παραμένουμε   εγκλωβισμένοι και στάσιμοι.

C. N.: Εσείς σκέφτεστε τα λάθη του παρελθόντος; Θα θέλατε να απαλλαγείτε από αυτά;

Π. Μ.: Θέλω να απαλλαγώ, όχι με την έννοια του να μπορούσα να γυρίσω πίσω και να τα διαγράψω, αλλά με την έννοια του να χρησιμοποιήσω τα μαθήματα που πήρα από αυτά για να χτίσω τον μελλοντικό εαυτό μου. Βασική προυπόθεση είναι να τα δεις τα «λάθη». Ας μην το θεωρούμε αυτό δεδομένο. Ποιός σου είπε ότι είναι αυτονόητο ότι θα δεις τα «λάθη» σου;

Ε. Β.: Υπάρχουν σίγουρα λάθη που έκανα κι εγώ στο παρελθόν  και τραύματα που με σημάδεψαν  -όπως η Κλαίρ που υποδύομαι -πιστεύω  όμως ότι μου δίνεται η ευκαιρία  να μάθω μέσα από αυτά  και  να γίνω καλύτερη. Και βέβαια η διαδρομή μέσα από τον συγκεκριμένο ρόλο, το έργο γενικά μου έδωσε την ευκαιρία να δω δικά μου θέματα που ίσως δεν είχα δει ως τώρα …Με μια καινούργια ματιά…