Εφόσον δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα, ας αλλάξουμε τα μάτια που τη βλέπουν!
Νίκος Καζαντζάκης
Η διαδραστική εγκατάσταση τεχνολογικού design του 25χρονου καλλιτέχνη Γιάννη Βογδάνη, που δίνει ζωή και κίνηση στα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος ο σκληρός δίσκος ενός υπολογιστή παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Η εγκατάσταση με τίτλο «Perception» έχει στο κέντρο της ένα μάτι. Γύρω του κομμάτια σκληρών δίσκων. Εξερευνώντας τα μαθαίνει κανείς σε τι χρησιμεύουν και ποια είναι η λειτουργία τους. Μετά την κατανόηση έρχεται η ιδέα να «ζωντανέψουν», να γίνουν κάτι άλλο, μέρος ενός έργου τέχνης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γιατί, όμως, να θέλει κανείς να δώσει ζωή στα άψυχα μεταλλικά αντικείμενα ενός σκληρού δίσκου; Γιατί να τοποθετήσει την ίριδα ενός ματιού στο κέντρο μιας ηλεκτρονικής κατασκευής;
«Βλέπω τον υπολογιστή σαν ένα σώμα, Τα μέταλλα και τα καλώδια είναι τα όργανά του, το μάτι ο εγκέφαλός του. Μέσω της δικής μου αισθητικής προσέγγισης προσπαθώ να δημιουργήσω μια οφθαλμαπάτη, αυτό που στη φυσική ονομάζεται ως “ επιμονή της όρασης “, το φαινόμενο κατά το οποίο το μάτι μας κρατάει τη τελευταία εικόνα, αυτή την εικόνα που εκτέθηκε μόλις στο 1/25 του κλάσματος του δευτερολέπτου» λέει ο Γιάννης Βογδάνης με τη φωνή της γενιάς του, που αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα.
Μαζί με άλλα, παράταιρα υλικά, όπως το γυαλί, το ξύλο, τα led και την εκτύπωση της ίριδας του ματιού, ο σκληρός δίσκος επαναπρογραμματίζεται στη νέα λειτουργία του. Τροποποιείται αισθητικά και γίνεται κάτι που σε καλεί κοντά, όσο τον πλησιάζεις αντιδρά, ένας αισθητήρας συλλαμβάνει την παρουσία σου στο χώρο, το χρώμα, την κίνησή σου. Σκληρός δίσκος και θεατής λειτουργούν διαδραστικά και η επέμβαση στην τεχνολογική πραγματικότητα αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Να δούμε αυτό που είναι κρυμμένο
Οι τέσσερεις σκληροί δίσκοι που βρίσκονται πίσω από σκούρο γυαλί μας επιτρέπουν να δούμε μόνο τα κινούμενα κομμάτια τους. Μέσα από μια ρωγμή στη μεταλλική επιφάνεια του δίσκου μπορούμε να δούμε αυτό που πριν λίγο ήταν κρυμμένο. Όσο πλησιάζουμε βλέπουμε αυτό που ήμασταν σίγουροι πως δεν υπήρχε. Οι κεφαλές των δίσκων παίρνουν εντολή από τον αισθητήρα ότι είμαστε κοντά, πιο κοντά, οι ρωγμές φωτίζονται με τη βοήθεια των led και η αλήθεια του έργου αποκαλύπτεται.
«Η πραγματικότητα είναι θέμα οπτικής γωνίας, απόστασης και ταχύτητας. Καμιά βεβαιότητα δεν υπάρχει, όλα μπορούν να είναι αλλιώς. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι κατανοεί απολύτως αυτό που βλέπει», συμπληρώνει ο καλλιτέχνης.
Με δικά του λόγια
Γεννήθηκα στη Ρώμη το 1991 αλλά μεγάλωσα και έζησα στην Αθήνα. Από μικρός ένοιωθα μια ιδιαίτερη έλξη για τα εργαλεία, ήταν αμέτρητα τα πράγματα που μπορούσα να κάνω με αυτά. Μετά το Λύκειο σπούδασα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης και αποφοίτησα με δίπλωμα στη φωτογραφία και στη γραφιστική. Τα ενδιαφέροντά μου όμως επεκτείνονταν πέρα από αυτά που διδασκόμουν στο Πανεπιστήμιο κι έτσι βρέθηκα μπροστά στο μαγικό κόσμο των ηλεκτρονικών, τον οποίο και ερωτεύτηκα. Αυτό με ώθησε να κυνηγήσω κι ένα δεύτερο πτυχίο από το «California College of Arts» στην Αμερική. Εκεί ασχολήθηκα από τις παραδοσιακές τέχνες, όπως η γλυπτική, μέχρι την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, την τρισδιάστατη εκτύπωση.
Η δουλειά μου σήμερα περιστρέφεται γύρω από τις διαδραστικές κατασκευές, τη φωτογραφία και τη γλυπτική. Μέσω της εργασίας μου δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψω και να καταλάβω τον κόσμο γύρω μου. Μου αρέσει να πειραματίζομαι με διαφορετικά υλικά και να ανακαλύπτω τα φυσικά τους όρια. Τότε, κάποιες φορές, μου δίνεται η δυνατότητα να τα «χειραγωγήσω» και με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού τα βλέπω να παίρνουν ζωή.