Στην Titanium Yiayiannos Gallery στήνεται ένα…ξυλουργείο όπου ανάμεσα στις πριονοκορδέλες, τους πάγκους, τα ράφια με τα κατσαβίδια και τις πλάνες ξεπροβάλει το καβαλέτο του Νίκου Γαβαλλά !
Ο Γαβαλλάς αναπαριστά τα εργαλεία του ξυλουργού, γενόμενος ο ίδιος ένας ξυλουργός, αλλά με πινέλο αντί για πριόνι. Αποπειράται μια αναδρομική σχέση με τον ξυλουργό, δημιουργώντας εκ των υστέρων και παρέχοντας στον απόντα τεχνίτη τα εργαλεία που έχει ήδη χρησιμοποιήσει. Ο ξυλουργός μένει ολοζώντανος, σαν μια ανάμνηση που καταγράφεται, σαν ένα τοτέμ που λατρεύεται, σαν ένας τεχνίτης που κινεί τρυφερά και επιτακτικά το χέρι του καλλιτέχνη.
Στην Πλατωνική φιλοσοφία τέχνη σημαίνει τεχνική, με την έννοια της δεξιοτεχνίας που προϋποθέτουν κυρίως οι χειροτεχνικές κατασκευές. Ο ζωγράφος δεν παράγει φυσικά αντικείμενα, αλλά είδωλα των φυσικών αντικειμένων. Μελετά και αναπαριστά το έργο του τεχνίτη. Στην περίπτωση του Γαβαλλά, καθώς ενώνονται τελετουργικά η τεχνική με την τέχνη, φανταζόμαστε να συμβαίνει μια ιστορική συνάντηση. Η θρησκευτική αγιοσύνη που περιβάλλει έναν ξυλουργό Ιωσήφ, ο οποίος παράγει πρακτικά αντικείμενα στο σεπτό εργαστήριό του, έρχεται από τα βάθη του παρελθόντος να οδηγήσει στοργικά έναν ξυλουργό Τζεπέτο, ο οποίος συνθέτοντας μέλη και χρωματίζοντας παραστάσεις, καταλήγει να παραγάγει ζωή, ως απόλυτος δημιουργός του πραγματικού.