Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν περιμένουν τον Γκοντό, μετέωροι σε ένα έρημο τοπίο. Δύο κλοσάρ, ένα μισοφαγωμένο καρότο, ένα ζευγάρι παλιές αρβύλες, ένα καπέλο που θα έπρεπε να γράφει μέσα το όνομά μας αλλά δεν έχει τίποτε, σε μια δυνατή παράσταση που εκφράζει την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια κωμωδία που…παρωδεί την τραγωδία του ανθρωπίνου είδους, από την εμφάνισή του ως σήμερα.
-Πάμε.
-Δεν μπορούμε.
-Γιατί;
-Περιμένουμε τον Γκοντό.
Το έργο κατατάχθηκε στο λεγόμενο «Θέατρο του Παραλόγου». Θα μπορούσε να ναι μια κλοουνερί, ένα νούμερο στο τσίρκο, μια πραγματεία για την ανθρώπινη ύπαρξη, ένα δοκίμιο γραμμένο στον 21ο αιώνα που διανύουμε, μια κωμωδία που… παρωδεί την τραγωδία του ανθρώπινου είδους από την εμφάνισή του ως σήμερα.
Εβδομήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του (1948) το αριστουργηματικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ «Περιμένοντας το Γκοντό» φωτίζει τα αδιέξοδα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η Ρώσικη Επανάσταση του ΄17, που με το ξέσπασμά της δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες, έχει γίνει πλέον καθεστώς, έχουν λήξει δυο παγκόσμιοι πόλεμοι που άφησαν εκατομμύρια νεκρούς κι ερείπια κι ο άνθρωπος στα μισά του 20ού αιώνα προσπαθεί να βρει την ελπίδα. Μετέωροι σε ένα έρημο τοπίο ο Βλαδίμηρος κι ο Εστραγκόν μιλούν, σιωπούν και περιμένουν. Ο Γκοντό υποσχέθηκε πως θα ρθεί. Μάλλον Αυτός θα δώσει και τη λύση! Προφανώς υπάρχει και δοκιμάζει την πίστη τους. Ή μήπως αδιαφορεί για αυτούς και τους έχει ξεχάσει;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σημείωμα σκηνοθέτη
Αγαπώ εδώ και πολλά χρόνια αυτό το έργο – όχι μόνο γιατί σε κάθε νέα ανάγνωση γεννά καινούρια ερωτήματα. Ο Μπέκετ έχει παραδώσει στις γενιές των ανθρώπων ένα έργο σαγηνευτικό, ανοιχτό σε ερμηνείες και βαθιά… φιλάνθρωπο. Θεώρησα Αποστολή μας να το προσφέρουμε αντίδωρο στον κόσμο. Είμαι τυχερός που στην προσπάθεια αυτή δεν ήμουν μόνος.
Δουλεύοντας με έναν θίασο εξαίρετων ηθοποιών και με συνεργάτες τον Κέννυ, τον Δημήτρη, τον Βασίλη, τον Μάνο, τον Σαμψών και τη Μαρία δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο ταλέντο και στην αφοσίωσή τους. Χωρίς αυτούς το ταξίδι στον κόσμο του Μπέκετ θα έπαιρνε σίγουρα αναβολή. Και να μην ξεχάσω: Οδηγός και μεσολαβητής εξαίρετος με το πνεύμα του συγγραφέα ήταν για όλους μας ο μεταφραστικός λόγος του μεγαλοφυούς Μίνου Βολανάκη, που παραμένει αξεπέραστος. – Γιάννης Αναστασάκης
Συντελεστές
Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Μυλωνάκης
Επιμέλεια Κίνησης: Δημήτρης Σωτηρίου
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σαμψών Φύτρος
Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος
Παίζουν: Γιώργος Καύκας (Βλαδίμηρος), Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Πότζο), Θανάσης Ραφτόπουλος (Λάκυ), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Εστραγκόν)
Το Αγόρι ερμηνεύει ο Φούλης Μπουντούρογλου
