Το θεατρικό έργο «ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ» του Δημήτρη Δημητριάδη από το +Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] σε σκηνοθεσία Τάσου …
Σαγρή, είναι μια προσεχτική και ενδελεχής καταγραφή της ολικής κατάρρευσης μιας κοινωνίας. Μετά από «χίλια χρόνια» συνεχούς ανισότητας, εκμετάλλευσης, οικονομικής κρίσης και πολέμου που διακόπτονται από σύντομα χρονικά διαλείμματα ψεύτικης αφθονίας και επίπλαστης ειρήνης, το νόημα της ανθρώπινης συνύπαρξης και της κοινωνικής ζωής καταρρέει για πάντα.
Η σύγκρουση ανάμεσα στις κυρίαρχες δυνάμεις της συντήρησης και τις απέλπιδες προσπάθειες ανανέωσης της κοινωνίας φτάνει στην οριακή της έξαρση. Τότε πλέον, οι γυναίκες χάνουν την ικανότητα τους να γεννούν παιδιά, η ζωή χάνει την δύναμη της να αναπαραχθεί. Αυτό έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα να μεταλλαχθεί ο κοινωνικός ιστός σε τέτοιο βαθμό ώστε η «Χώρα» καταρρέει με ένα κύμα καταστροφών και μαζικών δολοφονιών που συνταράσσουν τα θεμέλια της Ιστορίας.
Κάθε θεσμός καταστρέφεται από τους κατοίκους της χώρας, όλα ξαφνικά γίνονται άγνωστα και απειλητικά, η ζωή γίνεται μια παγίδα θανάτου. Κάποια χρόνια μετά, και όταν πλέον όλα έχουν αλλάξει και δεν έχει μείνει τίποτα από την ζωή όπως την γνωρίζαμε, τέσσερις ηρωίδες διαφορετικής ηλικίας (το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον) μας περιγράφουν την ιστορία του τέλους μιας κοινωνίας, το τέλος μιας «Χώρας», την τρομακτική κατάληξη μιας εποχής που ίσως είναι η εποχή μας…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
“(…) Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.
Μα και να αντικρίζεις το σύσσωμο θάνατο μιας κοινωνίας ισοδυναμεί με το να εξαντλείς ολόκληρη την ζωή. Τη ζωή της μέρας όμως… Όλες αυτές τις θυσίες και τα έργα και το χρυσό φως της μέρας. Γιατί πίσω από το φως της μέρας κρύβεται η ζωή της νύχτας… Οι σκοτεινές επιθυμίες και τα παράνομα σχέδια, οι πράξεις ενάντια στο καθεστώς και σ’ όλα όσα θεωρούνται δεδομένα, η καταστροφική δύναμη της διασάλευσης των κοινωνικών πλαισίων, οι κραυγές της μανίας και της τρέλας… Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει το τέλος μιας κοινωνίας αν δεν καταλάβει πρώτα την Ιστορία της νύχτας της… Η Χώρα, εκτός από τα εχθρικά στρατεύματα και τα αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα είναι περικυκλωμένη και από το άυλο αλλά ανθεκτικό πλέγμα των φρικιαστικών διαταραχών των κατοίκων της. Τώρα πια, όλοι αυτοί έχουν δει με τα ίδια τους τα μάτια το σάπιο μεδούλι μες στα κόκκαλα της γης τους. Το μεδούλι της Χώρας σάπισε…. Μισώ αυτή την Χώρα…. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Εγώ δεν θέλω να είμαι μια Χώρα. Δεν είμαι πια άνθρωπος. Ούτε και εσύ πια είσαι άνθρωπος.
Μας τα πήρε όλα αυτή…Τι θα μείνει όμως από αυτήν όταν πια δεν θα έχει μείνει τίποτα από εμάς; Το σώμα μου έχει πάρει τις διαστάσεις της. Έχω μέσα μου την μοίρα της. Πεθαίνω Σαν Χώρα…”
Το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών (Τhe Institute for Experimental Arts) είναι μια πλατφόρμα δημιουργικής έκφρασης και έρευνας στα πεδία του θεάτρου,της εικαστικής performance, των multi media εγκαταστάσεων, της ποιητικής επιτέλεσης και της θεωρίας της Τέχνης. Το Ινστιτούτο όντας μια ανοιχτή συνάντηση ποιητών-συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών, τεχνικών/συντελεστών, performance artists, φωτογράφων, εικαστικών του video art και αναλυτών της σύγχρονης Τέχνης, των media και της επικοινωνίας σκοπό έχει την κατασκευή καταστάσεων, την κατάθεση ερμηνευτικού και εκπαιδευτικού έργου, την καλλιέργεια της ριζοσπαστικής θεωρίας / καλλιτεχνικής πράξης και την επικοινωνία με ένα ευρύτερο κοινωνικό σώμα που θα υπερβαίνει τα στεγανά και τους περιορισμούς της εμπορευματικής και καθεστωτικής κυρίαρχης κουλτούρας.
To Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών εμφανίστηκε στην Αθήνα το 2011 με την παράσταση “Οι Δούλες” του Ζαν Ζενέ.
http://theinstituteinfo.blogspot.com/
σκηνοθεσία: Τάσος Σαγρής
παίζουν: Σίσσυ Δουτσίου, Σοφία Σταυρακάκη, Άλκηστις Πολυχρόνη, Δανάη Νικολαΐδη
Μulti Μedia: Void Optical Art Laboratory
Venus Melena | A.Καφετζη | Μ. Γκουνελας
Ηχητικά Περιβάλλοντα: Γ.Κουβαράς
Μουσικά αποσπάσματα:
Mogwai, Sigur Ross, Slowdive, God Speed You Black Emperor