Πέθανε η ιδρύτρια της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών, Μαριλένα Λιακοπούλου

Η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών με μεγάλη της λύπη ανακοινώνει το θάνατο της μεγάλης κυρίας της τέχνης και ιδρύτριάς της Μαριλένας Λιακοπούλου.

Πιστεύοντας ότι η Τέχνη είναι μαρτυρία της εποχής μας και ότι απ’ αυτήν αντλεί την έκφρασή της προσπάθησε πάντα να μην απομακρυνθεί από τις εκάστοτε προτεραιότητες της κοινωνίας. Από την αρχή λειτουργίας της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών – Χίλτον και μετέπειτα Αίθουσας Τέχνης Αθηνών, η Μαριλένα Λιακοπούλου ακολούθησε ένα διεθνές και πρωτοποριακό εικαστικό πρόγραμμα ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε νέους δημιουργούς, συμβάλλοντας έτσι στην διαμόρφωση της σύγχρονης τέχνης.

Η νεκρώσιμος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016 στις 2.00 μ.μ. από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Σας παραθέτουμε ένα απόσπασμα από κείμενο της ίδιας που είχε γράψει μερικά χρόνια πριν ως βιογραφικό σημείωμα.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, φοίτησα στη Μαράσλειο Σχολή κι αργότερα στο Β’ Γυμνάσιο θηλέων Αθηνών, το οποίο τελείωσα παράλληλα με το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Ως κόρη του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου, έζησα τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια στο χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών της γενιάς του μεσοπολέμου και γνώρισα τους διανοούμενους της μεταπολεμικής γενιάς.

Η προδιάθεση και η παιδεία γιά τη μετέπειτα ενασχόλησή μου με την Τέχνη υπήρχε, αλλά τον καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι τρεις εκθέσεις που διοργάνωσα στο Μέγαρο Λαμπράκη, ξεκινώντας το 1953 με τα “Ειδύλια του θεόκριτου” του Δημήρη Γαλάνη και συνεχίζοντας με έκθεση ζωγραφικής του Σπύρου Βασιλείου και έκθεση Xαρακτικής του Α. Τάσσου. Η αρχή είχε γίνει και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, είχα ήδη κάνει τις επιλογές μου.

Εσπούδασα ιστορία της αρχαίας ελληνικής τέχνης κοντά στον αρχαιολόγο Ι. Παπαδημητρίου, ιστορία της βυζαντινής τέχνης με τον Μανώλη Χατζηδάκη και στη συνέχεια ιστορία της Τέχνης στο Παρίσι με τον Kαθηγητή της Σορβόννης JEAN LAUDE.

Στα 1957-58, δημοσίευσα σειρά άρθρων στο περιοδικό “AΡXΙTΕKTOΝΙΚΗ” με θέμα αντικείμενα και είδωλα που φιλοτεχνήθηκαν στην Ελλάδα μετά το 1600.

Το 1963 ίδρυσα την “Αίθουσα Τέχνης Αθηνών – Χίλτον”, που στεγάστηκε στο νεόκτιστο τότε ξενοδοχείο και εγκαινιάστηκε με τα “Επιθαλάμια” του Γιάννη Μόραλη. Η Eθνική Πινακοθήκη δεν είχε ακόμη αποπερατωθεί και το μέγεθος του χώρου που φιλοξενούσε την Αίθουσα, ο οποίος ενδεικνυόταν γιά παρουσίαση γλυπτών μεγάλου μεγέθους, στάθηκε γιά πολλά χρόνια ο μόνος -ίσως- κλειστός χώρος, που έδινε την ευκαιρία σε ελληνικό και ξένο κοινό να έλθει σε επαφή με τη σύγχρονη ελληνική γλυπτική.

Aπό την ίδρυση της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών (1963) μέχρι σήμερα, οι κύριες επιδιώξεις μου εστιάζονται σε τρία σημεία: την παρουσίαση των σύγχρονων ρευμάτων Τέχνης με έργα διεθνών καλλιτεχνών, την προώθηση νέων Eλλήνων δημιουργών και την παρoυσίαση/πρoβoλή Eλλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό.

Από τις 300 περίπου ατομικές και ομαδικές εκθέσεις που πραγματοποίησε η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, υλοποιήθηκαν κατά ένα μεγάλο μέρος οι τρεις αυτές επιδιώξεις μου, που ήταν και οι αρχικοί μου στόχοι, προς τους oπoίouς εξακολουθώ να κινούμαι.

Η έκθεση “DE SIGNAC AUX SURRSALISTES” πou πραγματοποιήθηκε το 1969 σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (επιλογή έργων του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης των Παρισίων, από τον ANDRE MALRAUX), έφερε χιλιάδες επισκέπτες απ’όλη την Ελλάδα, όπως αργότερα το 1978 και το 1983 σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Ιόλα, οι εκθέσεις των ΜΑΧ ERNST και ΑΝDΥ WARHOL.

Από τις σημαντικότερες διεθνείς συμμετοχές της Αίθοuσας Τέχνης Αθηνών ήταν η παρουσίαση έργων των Α. Απέργη, Γ. Αβραμίδη, Κ. Βυζάντιου το 1975 στην KUNSTMESSE στη Bασιλεία κι ένα χρόνο αργότερα στην ARTE FIERA στη Μπολόνια με έργα των Σπυρόπουλου, θ. Στάμου και Σ. Σόρογκα. Από τις πιό πρόσφατες, σημειώνω αυτή στο SALON DΕ ΜARS στο Παρίσι το 1991 με ατομική παρουσίαση έργων του Κ. Βυζάντιου και την ίδια χρονιά την ΡΑL ΕΧΡΟ στη Γενεύη, με έργα των θ. Μανωλίδη, Μ. Μακρουλάκη και Σ. Δασκαλάκη.

Η “Αίθουσα Τέχνης Αθηνών – Χίλτον” δεν ήταν μόνο εικαστικός χώρος, αδιάφορος στα πολιτικά δρώμενα. Στο διάστημα της δικτατορίας, παρουσίασε εκθέσεις με έντονο αντιδικτατορικό κλίμα. Αποτέλεσμα, οριστική διακοπή της λειτουργίας της, για να ξανανοίξει σε άλλο χώρο, στην οδό Γλύκωνος 4 , στην πλατεία Δεξαμενής ως Αίθουσα Τέχνης Αθηνών”.

Κινούμενη σ’ένα ευρύτερο πεδίο κοινωνικής προσφοράς, προσπαθώντας αφ’ ενός μεν να τιμήσω τη μνήμη του πατέρα μου και αφ’ ετέρου να συμβάλλω στην ανάδειξη νέων δημιουργών, θέσπισα το έπαθλο “Ο Βυζάντιος και οι νέοι” που συνίσταται στην παρουσίαση της πρώτης ατομικής έκθεσης ενός καλλιτέχνη κάτω των 30 ετών.

Το 1984, σε συνεργασία με την Eθνική Πινακοθήκη, εξέδωσα το βιβλίο “ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ, Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ”, που κυκλοφόρησε στο πλαίσιο της αναδρομικής έκθεσης του ζωγράφου, στην Eθνική Πινακοθήκη.

Πιστεύοντας ότι η Τέχνη αvτικατροπτίζει την κοινωνία μας και απ’ αυτήν αντλεί την έκφρασή της, προσπαθώ πάντα να μην απομακρύνομαι από τις εκάστοτε προτεραιότητες της κοινωνίας. Σ’αυτό το πνεύμα συγκαταλλέγονται οι εκθέσεις “Η Συμβoλή της Γαλλίας στην Eλληνική Επανάσταση”, “Η Πάτμος στο σύγχρονο περιβάλλον”, “VERY SPECIAL ART” (έκθεση γιά αρωγή στα αυτιστικά άτομα) κ.λπ.

Τα θέματα που με απασχολούν και που πιστεύω ότι μπορώ να συμβάλλω ενεργά, είναι η ίδρυση ενός Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη χώρα μας και η καταστολή της ηχορύπανσης στους παραδοσιακούς οικισμούς της Ελλάδας.

Μαριλένα Λιακοπούλου