Ο Χρόνης Μπότσογλου (1941) ήταν Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μαθήτευσε στο φροντιστήριο του Γιώργου Σαραφιανού και σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1960-1965), στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη.
Ήταν ακόμα φοιτητής, όταν έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών (1964), με έργα που φανέρωναν επιρροές από τον Γιώργο Μπουζιάνη. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι (1969-1972, με κρατική υποτροφία). Σε αυτό το διάστημα η ζωγραφική του έγινε πιο ρεαλιστική και συνδέθηκε με την πολιτική του στράτευση.
Την περίοδο 1971-1973 στην Ελλάδα, συμμετείχε στην ίδρυση της ομάδας “Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές”, με τους Γιάννη Βαλαβανίδη, Κλεοπάτρα Δίγκα, Kυριάκο Κατζουράκη και Γιάννη Ψυχοπαίδη. Παρουσιάζουν την πρώτη έκθεση τους στο Εργαστήρι Σύγχρονης Τέχνης του Ινστιτούτου Γκαίτε (Μάρτιος 1972) με έργα που είχαν πολιτικά μηνύματα την περίοδο της δικτατορίας και η οποία είχε μεγάλη επιτυχία.
Η συμμετοχή σε συλλογικές δραστηριότητες είχε ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, όταν ήταν μέλος στην “Ομάδα Τέχνης Α” και συνεργαζόταν με την εικαστική ομάδα του περιοδικού “Επιθεώρηση Τέχνης”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συνεργάστηκε επίσης με το “Ελεύθερο Θέατρο” (1973) και το “Κέντρο Εικαστικών Τεχνών” (1974-1976).
Το 1989 εκλέχτηκε καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου διετέλεσε Πρύτανης (2001-2005) και δίδαξε ως το 2008.
Η τέχνη του είναι κατεξοχήν ανθρωποκεντρική και, σε μεγάλο βαθμό, αυτοβιογραφική. Τον ενδιαφέρει η παρατήρηση των οικείων του –ανθρώπων και χώρων– και η εκφραστικά φορτισμένη ζωγραφική απόδοσή τους. Το χαρακτηριστικό του έργου του είναι η μελέτη της εικόνας του ανθρώπινου σώματος. Δημιουργεί γυμνά, αυτοπροσωπογραφίες και προσωπογραφίες.
Τις τελευταίες δεκαετίες στις τεχνικές που είχε επιλέξει (ελαιογραφία, υδατογραφία και χαρακτική σε χαλκό) προσθέτει και νέα υλικά (γύψινα γλυπτά και μεταλλικές κατασκευές).
Έχει κάνει περισσότερες από πενήντα ατομικές και πολλές δεκάδες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχε στη Μπιενάλε του Sao Paulo (1969) και στη Μπιενάλε Χαρακτικής (Χαϊδελβέργη, 1988). Αναδρομικές του εκθέσεις έχουν παρουσιαστεί στη Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου (1986) και στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο (Θεσσαλονίκη, 1991).
Το σημαντικό του έργο “Προσωπική Νέκυια” παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα, 2002), και στην συνέχεια στην Πύλη Αμμοχώστου (Κύπρος, 2003), στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη, 2003), στην Πινακοθήκη Κυκλάδων (αναδρομική, Ερμούπολη, Σύρος, 2008), στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (αναδρομική, Αθήνα, 2010), στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (Ιταλία, 2011) και στον χώρο 16 Φωκίωνος Νέγρη (Αθήνα, 2014).
Εικονογράφησε βιβλία και συνεργάστηκε με λογοτέχνες και θεωρητικούς, δημοσιεύοντας τακτικά κείμενά του.
Έχει εκδώσει τρία βιβλία, μία ποιητική συλλογή και ένα λεύκωμα με έργα φτιαγμένα σε υπολογιστή.
Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, στην Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος, στο Μουσείο Φρυσίρα, στη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου καθώς και σε ιδιωτικά μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Φωτογραφία: Cinedoc