Ο Γιώργος Κιμούλης,ο Γιάννης Μπέζος και ο Πέτρος Φιλιππίδης, το πρώτο Παρασκευοσάββατο του Ιουλίου, βάζουν «πλώρη» για την Αργολίδα, αφού πρόκειται να ανοίξουν την αυλαία του Φεστιβάλ Επιδαύρου, με τον «Πλούτο», το τελευταίο σωζόμενο έργο του πατέρα της αττικής κωμωδίας. Κατόπιν, θα ακολουθήσει μία μεγάλη περιοδεία σε όλη τη χώρα!
Ο Πέτρος Φιλιππιδης, που έπαιξε πρώτη φορά Αριστοφάνη στην Επίδαυρο πριν από 32 χρόνια, επιστρέφει αυτή τη φορά υποδυόμενος τον δούλο Καρίωνα. Ο αγαπητός και καταξιωμένος ηθοποιός, βρήκε λίγο χρόνο και μας μίλησε για τον ήρωά του, την παράσταση που θα έχει άμεσες αναφορές στο σήμερα, την έννοια του πλούτου, καθώς και τα σχέδιά του για τον επόμενο χειμώνα, που θα τον βρει στο Θέατρο Μουσούρη παρέα με καλούς συνεργάτες και φίλους!
Συνέντευξη: Ερριέττα Μπελέκου
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Culture Now: Το φετινό καλοκαίρι θα έχουμε την ευκαιρία να σας δούμε στον «Πλούτο», σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, που ανοίγει το Φεστιβάλ Επιδαύρου (1 & 2 Ιουλίου) και στη συνέχεια πραγματοποιεί μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Θα μπορούσατε να μας παρουσιάσετε την τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη μέσα από τα δικά σας μάτια;
Πέτρος Φιλιππίδης: Έχει γίνει μια πολύ σύγχρονη διασκευή, με άμεσες αναφορές στα σημερινά, όσον αφορά την πολιτική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα. Κι αυτό είναι άποψη και του διασκευαστή του έργου που είναι ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος είναι και σκηνοθέτης της παράστασης, αλλά και δική μας, δηλαδή του Γιάννη Μπέζου και δική μου. Επικεντρώνεται κυρίως στο ότι πλούτος, είναι οι άνθρωποι να είναι μαζί, εκεί βρίσκεται ο πλούτος. Στη ζωή, στην Τέχνη, στην κοινωνία, στην πολιτική, στην επανάσταση. Πλούτος δεν είναι τα χρήματα ούτε η «φτώχεια»: δηλαδή ένα κομμάτι ψωμί, λίγες ελιές και να κοιτάμε τον ήλιο. Πλούτος είναι όταν όλοι γεύονται όλα τα αγαθά, χωρίς εξαιρέσεις. Όταν όλοι περνάνε καλά και όχι οι λίγοι.
C.N.: Στην παράσταση υποδύεστε τον Καρίωνα. Ποιος είναι λοιπόν ο ήρωάς σας, πώς τον προσεγγίσατε και τί αντιπροσωπεύει στο έργο;
Π.Φ.: Στον «Πλούτο» ο Αριστοφάνης καινοτομεί όσον αφορά δυο βασικά πράγματα. Πρώτον δεν υπάρχει παράβαση-η αλήθεια είναι ότι στη δική μας παράσταση προστέθηκε παράβαση με απόλυτο σεβασμό στον ίδιο τον ποιητή και στο έργο του γιατί η εποχή το απαιτεί, απαιτεί να μιλήσουν οι ποιητές- και η δεύτερη καινοτομία που κάνει ο Αριστοφάνης στον «Πλούτο» είναι ότι ο Χορός είναι σχεδόν ανύπαρκτος, ή έστω πολύ περιορισμένος. Τη θέση του αντίθετα παίρνει ο δούλος Καρίων που είναι ο πιο μεγάλος Δούλος σε όγκο πια, αλλά και σε σημασία στον Αριστοφάνη. Σχεδόν παίρνει τη θέση του Χορού. Ό,τι θα έλεγε ο Χορός, βγαίνει από το στόμα του Καρίωνα. Είναι ο Δούλος που και συμφωνεί και αμφισβητεί. Και θέλει και δεν θέλει. Και θέλει την ελευθερία του, αλλά και δεν ξέρει πώς θα την διαχειριστεί. Στέκεται λοιπόν απέναντι στο έργο και στη ζωή, έτοιμος να τα αντιμετωπίσει. Χρειάζεται όμως έναν ηγέτη, να πιστέψει σε αυτόν και να του δώσει τη δυνατότητα μαζί να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη. Αυτός είναι ο δούλος Καρίων στη δική μας παράσταση.
C.N.: H πρώτη φορά που παίξατε Αριστοφάνη στο αρχαίο θέατρο της Αργολίδας ήταν πριν πολλά χρόνια… Υπάρχει κάποια έντονη ανάμνηση από τότε; Αλήθεια, πώς αισθάνεστε κάθε φορά που επιστρέφετε εκεί;
Π.Φ.: Η πρώτη φορά που έπαιξα Αριστοφάνη στην Επίδαυρο ήταν πριν από 32 χρόνια, το 1984, ως μαθητής της σχολής του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», στην παράσταση «Ιππής» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του δασκάλου μου, Γιώργου Λαζάνη, σκηνικά-κοστούμια του Διονύση Φωτόπουλου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Από τότε υπήρξαν πάρα πολλές φορές που έπαιξα στην Επίδαυρο και ως μέλος κορυφαίος του Χορού, αλλά και σε μικρούς ρόλους τόσο στην κωμωδία όσο και στην τραγωδία. Το 1998 όμως ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε επιδαυριακή παράσταση ως πρωταγωνιστής με το Εθνικό Θέατρο επί διεύθυνσης του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου. Ήταν στους «Βατράχους» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου με τον αγαπημένο μου συνεργάτη και αδερφικό φίλο, Γιάννη Μπέζο. Από τότε έχω συμμετάσχει ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης, σε έξι συνολικά με τη φετινή, αριστοφανικές παραστάσεις. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να έχω ξεχάσει από όλες μου τις συμμετοχές στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, από το 1984 έως σήμερα.
C.N.: Παρατηρούμε ότι έχετε μία ιδιαίτερη “αδυναμία” στον Αριστοφάνη, ιδιαίτερα ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτης. Μάλιστα το σκηνοθετικό σας ντεμπούτο στην Επίδαυρο ήταν με την «Ειρήνη». Τί είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο στους αριστοφανικούς ήρωες;
Π.Φ.: Το γεγονός ότι σου δίνεται η δυνατότητα να μιλήσεις για όλα, τα σημαντικά και σοβαρά θέματα, με αστείο και σατιρικό τρόπο, χρησιμοποιώντας μάλιστα μια τεράστια υποκριτική γκάμα, καθώς επίσης από μεγάλα σχήματα μέχρι απειροελάχιστα. Χρειάζεται βαθύ αίσθημα, υποκριτικό βάθος και πλάτος, άρτια τεχνική και απόλυτος έλεγχος των εκφραστικών μέσων. Είναι το απόλυτο μέτρο να μπορέσει να συγκριθεί και να ανταγωνιστεί κανείς, την Τέχνη του, του Θεούς και τον εαυτό του.
C.N.: Τα περισσότερα αριστοφανικά έργα, και ο «Πλούτος» ανάμεσα σ’ αυτά, ξεπερνάνε τις εποχές και εξακολουθούν μετά από δυόμιση χιλιάδες χρόνια να παραμένουν διαχρονικά. Πού πιστεύετε πως οφείλεται αυτό;
Π.Φ.: Η απάντηση είναι η ίδια σας η ερώτηση. Επίσης οι άνθρωποι δυόμιση χρόνια τώρα δεν αλλάζουν. Η διορατικότητα αυτή κάνει πρωτοπόρους όλους τους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές. Ανακαλύπτουν και γνωρίζουν τι είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν τους ανθρώπους μικρότερους των περιστάσεων.
C.N.: Δυστυχώς όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι και ανησυχητικά επίκαιρα.. Η άνιση κατανομή του πλούτου, το φαινόμενο διαφθοράς της εξουσίας και η δίψα για χρήμα, είναι μόνο κάποια από τα θέματα του αριστοφανικού «Πλούτου» που χαρακτηρίζουν και την σύγχρονη κοινωνία. Στην δική σας διασκευή και σκηνική πρόταση γίνονται άμεσες ή έμμεσες αναφορές στη κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας του 2016;
Π.Φ.: Όπως σας είπα και παραπάνω, υπάρχουν αμεσότατες αναφορές στο σήμερα τις οποίες θα δείτε στην παράσταση. Και οι τρεις πιστεύουμε ότι χρειάζονται να γίνονται αυτές οι αναφορές γιατί στον σύγχρονο άνθρωπο, πρέπει να γίνεται απόλυτα κατανοητό το πνεύμα του ποιητή και να καταλαβαίνει γιατί πράγμα μιλούσε τότε, το οποίο ισχύει και σήμερα. Επομένως, αν κάποια πρόσωπα του σήμερα θυμίζουν πρόσωπα και καταστάσεις του τότε, πρέπει να γίνονται άμεσες αναφορές σε αυτά.
C.N.: Σε μία πολύ δύσκολη περίοδο, μεγάλης ρευστότητας, ανασφάλειας και κρίσης σε όλα τα επίπεδα, όπως η σημερινή, σε ποιο βαθμό σας αγχώνει η εμπορική επιτυχία της παράστασης;
Π.Φ.: Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η καλλιτεχνική υπόσταση της παράστασης και η λαϊκότητά της. Εάν συμβούν αυτά τα δυο, είναι πολύ πιθανόν η παράσταση να έχει και εμπορική επιτυχία. Εξάλλου αυτό που κάνουμε εμείς δεν είναι χόμπι, είναι επάγγελμα. Αυτό δε σημαίνει ότι πέφτουμε σε εκπτώσεις για το χατίρι κανενός πράγματος.
C.N.: Πείτε μας λίγα λόγια για την φετινή θεατρική σας συνάντησή με τον Γιώργο Κιμούλη -που συνεχίζεται από τον χειμώνα- αλλά και με τους υπόλοιπους εκλεκτούς ηθοποιούς του θιάσου.
Π.Φ.: Έχουμε πια τη δυνατότητα και λόγω πείρας και εμπειρίας και λόγω ηλικίας, να συνεργαζόμαστε άψογα. Όταν υπάρχει κοινός στόχος, αλλά και κοινός τρόπος και κοινός τόπος γι’ αυτό που κάνουμε, τα πράγματα είναι εύκολα. Με τον Γιώργο τον τελευταίο χρόνο γίναμε πολύ αγαπημένοι συνεργάτες και φίλοι. Κι’ αυτό συνεχίζεται.
C.N.: Ποια είναι αυτά τα μικρά –όχι όμως και ασήμαντα-, καθημερινά πράγματα που θα λέγατε ότι “πλουτίζουν” την ζωή σας;
Π.Φ.: Όταν είσαι γονιός δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τα παιδιά σου. Πλούτος για μένα στη ζωή είναι το χαρούμενο βλέμμα του γιου μου, που τον βλέπω να μεγαλώνει, να ανθίζει, να δημιουργεί.
C.N.: Για το τέλος, έχετε κάποια επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια μετά τον «Πλούτο» που μπορείτε να μας ανακοινώσετε;
Π.Φ.: Τον χειμώνα στο θέατρο «Μουσούρη» θα ανεβάσουμε δυο έργα. Το πρώτο είναι το «Και τώρα οι δυο μας» του Αλεξαντερ Γκέλμαν, που θα σκηνοθετήσει ο Γιώργος Κιμούλης και θα βρεθούμε στη σκηνή με μια από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, τη Λυδία Κονιόρδου. Το δεύτερο έργο δεν μπορεί να ανακοινωθεί ακόμη και θα το κάνουμε μαζί με τον Γιάννη Μπέζο. Όλα αυτά σε παραγωγή Κάρολου Παυλάκη.
________________
~ Ο «Πλούτος», μία παραγωγή αφων Τάγαρη σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Βεροίας, θα παρουσιαστεί 1 & 2 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ
~ Στη συνέχεια, θα ακολουθήσει στις 4/7 το Κηποθέατρο Αλκαζάρ Λάρισας, στις 5/7 το Υπάιθριο Δημοτικό Θέατρο Φρούριο Τρικάλων και στις 6/7 το Θέατρο Άλσους Μελίνα Μερκούρη Βέροιας. Περισσότερα για τους σταθμούς της περιοδείας εδώ