Με θυμάμαι να κάθομαι στο πιάνο, ν’ απομονώνομαι, να χάνομαι για ώρες απ’ όλους κι απ’ όλα και να γράφω τις πρώτες νότες των τραγουδιών. Με θυμάμαι αργότερα με μια λευκή κόλλα απέναντί μου να σκιαγραφώ τους πρώτους χαρακτήρες, να δημιουργώ τον Μιλώ και τα Φλαμίνγκο, να γράφω στον υπολογιστή τους διαλόγους, να γελάω μόνος μου με τις ατάκες του κουτοπόνηρου Ουπς κι όλα αυτά ξαφνικά να δένουν με τις μουσικές- με τρόπο μαγικό και ανεξήγητο- και να γεννιέται ένα μιούζικαλ για παιδιά, με τίτλο «Δεν Είμαι Φλαμίνγκο».
Και μετά η επιλογή των συνεργατών, οι εξαντλητικές ακροάσεις ηθοποιών, οι πολύωρες πρόβες, οι σκέψεις, ο προγραμματισμός οι ζυμώσεις, οι ιδέες να ξεπηδούν ανά πάσα ώρα και στιγμή, οι χορευτικές εμπνεύσεις και τα γέλια της Ρόζας, τ’ αστεία κι η τρέλα του Οδυσσέα, τα ξενύχτια για τις ενορχηστρώσεις στο στούντιο του Ματί, οι αυτοσχεδιασμοί.
Η ευτυχής συγκυρία να χω στη διάθεση μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, νέα παιδιά που παίζουν εκπληκτικά, χορεύουν, τραγουδούν, μελετούν, προτείνουν, έχουν πάθος και πάνω απ’ όλα το ήθος, την παιδεία να σέβονται κάθε θεατή που έχουν απέναντί τους. Και με συγκινούν απίστευτα, όταν τους βλέπω μετά το τέλος της παράστασης να κάθονται μ’ όλη τους της αγάπη – αληθινή, όχι προσποιητή, «επαγγελματική» υποχρεωτική αγάπη- να φωτογραφίζονται με τα παιδιά που ζητούν μια φωτογραφία και να μιλήσουν στους ήρωες του έργου. Κοιτάζω τα πρόσωπα των ηθοποιών, κοιτάζω εκείνα των παιδιών και των γονιών και τότε ναι, αυτό είναι το μεγαλύτερο χειροκρότημα για το έργο μας.
Φτάσαμε ήδη στη 2η σεζόν, μετά από μια αληθινά χαρούμενη πρώτη χρονιά πτήσης, με συνεχόμενα sold out κι αμέτρητα χαμόγελα από παιδιά κάθε ηλικίας. Φέτος, εκτός από τις Κυριακές που έχουμε σταθερά παράσταση στις 12.00, παίζουμε και καθημερινές για σχολεία, μετά από συνεννόηση με το θέατρο. Η παράσταση είναι κατάλληλη για παιδιά Νηπιαγωγείου κι όλων των τάξεων του Δημοτικού. Ήδη έχουν κλείσει πολλά σχολεία μέχρι και τον Δεκέμβριο και οι δάσκαλοι – εκτός από τα παιδιά- δείχνουν ν’ αγαπούν κι εκείνοι το Φλαμίνγκο μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info
Ο Πέτρος Κουμπλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Από τα δεκαοκτώ του χρόνια ασχολείται με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές, έχει επιμεληθεί και παρουσιάσει ενημερωτικά και ψυχαγωγικά προγράμματα (ALPHA, ΕΡΤ, ΣΚΑΪ, ΕΡΤ1), έχει ασχοληθεί με ντοκιμαντέρ (EΡΤ, EBU), τη συγγραφή σατιρικών κειμένων και την σκηνοθεσία. Εδώ και πολλά χρόνια έχει καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο (Red 96.3, κάθε μεσημέρι 12.00-15.00) Έργα του: «12 Ιστορίες που ονειρεύονται να γίνουν Παραμύθια» (Άνεμος), «Η θεία Δίκη» (Καστανιώτης), «Ο Θεός βαριέται τώρα τελευταία» (θεατρικό), «Δεν είμαι Φλαμίνγκο» (θεατρικό).
◊ Η παράσταση «Δεν Είμαι Φλαμίνγκο», του Πέτρου Κουμπλή, παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο Θέατρο 104. Περισσότερες πληροφορίες εδώ