Ένα από τα έργα που έχουν ήδη ξεχωρίσει τη σεζόν που διανύουμε, είναι το «Μάλιστα Κύριε Ζαμπέτα» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλίκη. Σε μια απαιτητική χρονιά, με μεγάλη θεατρική ποικιλία, η παράσταση των Αθηναϊκών Θεάτρων κατάφερε από τις αρχές ακόμη του φθινοπώρου, να κεντρίσει το ενδιαφέρον των θεατών.
Σκηνοθέτης αυτής της «θεατρικής βιογραφίας» είναι ο Πέτρος Ζούλιας, που τα τελευταία χρόνια βρίσκει αυτόν τον τρόπο ώστε να «συναντιέται» επί σκηνής με τέτοιες μεγάλες προσωπικότητες. Με αφορμή την πλούσια αυτή παραγωγή, γνωρίζουμε τον Γιώργο Ζαμπέτα μέσα από τα δικά του μάτια, αλλά και παίρνουμε μια ιδέα από τις υπόλοιπες παραστάσεις που ανεβαίνουν φέτος με την δική του σφραγίδα.
– Στην σκηνή του Θεάτρου Αλίκη παρουσιάζεται ένα πλούσιο θέαμα που ήδη έχει κερδίσει την προσοχή των θεατρόφιλων. Μιλήστε μας για αυτό το ανέβασμα.
Το ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ ΖΑΜΠΕΤΑ είναι μια λαϊκή παράσταση , που στηρίζεται στην ανεπιτήδευτη καθαρή αφήγηση πάνω στη ζωή και τη δημιουργία ενός εθνικού συνθέτη. Ο Ζαμπέτας, θεωρώ, ότι είναι ο πιο χαρακτηριστικός Έλληνας συνθέτης από όλους τους ομότεχνούς του. Είναι αυτοδίδακτος και εκπέμπει την αλήθεια της ψυχής του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Σε όλες τις ηλικίες. Με μια γκάμα μοναδική, του χιουμορίστα σατυρικού. Του λυρικού. Γεννιέται από μια εποχή και συνδιαλέγεται μαζί της μοναδικά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Πώς επιλέξατε να αναδείξετε σκηνοθετικά την ζωή του δημοφιλούς λαϊκού καλλιτέχνη;
Προσπάθησα να μετατρέψω την απουσία του σε σκηνική παρουσία με ένα πρωτότυπο τρόπο. Θα έλεγα πως η φόρμα της παράστασης τολμά να σπάσει τα κλισέ της σκηνικής αφήγησης μιας βιογραφίας. Απαιτεί όχι μόνο να πρωταγωνιστεί ο Ζαμπέτας, αλλά να αναπλάθει, να σχολιάζει, να ανατρέπει το ίδιο του το υλικό. Έτσι, τα τραγούδια του υποστηρίζονται αλλιώς εδώ. Όλα και όλοι υπηρετούν ένα σκοπό. Το θέατρο! Ένα θέατρο που αναζητά γέφυρα ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Όλοι είναι ψηφίδες μιας προσωπογραφίας, που ψάχνει ακόμα επαφή με μια σύγχρονη πλατεία.
– Τι σημαίνει για εσάς ο Γιώργος Ζαμπέτας και ποιες μνήμες κουβαλούν τα διαχρονικά του τραγούδια;
Ο Ζαμπέτας είναι ένα πρότυπο της αυθόρμητης λαϊκής δημιουργίας. Κουβαλάει το μύθο του Καραγκιόζη, τη ζωγραφική του Θεόφιλου, τη μαγεία των ταινιών της Φίνος Φιλμ. Είναι ροκ και αριστοφανικός μαζί. Παλιός και τολμηρά μοντέρνος. Ο Ζαμπέτας έχει μέγεθος.
– Η παράσταση απευθύνεται σε μία συγκεκριμένη μερίδα θεατών που έχει βιώματα από εκείνη την εποχή ή αφορά ένα ευρύτερο κοινό;
Η παράσταση απευθύνεται σε όλους. Άλλοι νοσταλγούν, οι νεότεροι ανακαλύπτουν. Ο Ζαμπέτας σπάει το φράγμα του χρόνου και η παράσταση αποσκοπεί στην άμεση σχέση με το σημερινό κοινό και τις ανάγκες του.
– Πείτε μας λίγα λόγια και για την πρώτη ύλη της παράστασης, που αποτελεί το βιβλίο για τον Ζαμπέτα, που επιμελήθηκε η κόρη του, Κατερίνα.
Η Κατερίνα Ζαμπέτα με το βιβλίο της φωτίζει άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του πατέρα της. Είναι ένας ειλικρινής μάρτυρας της προσωπικής ζωής του δημιουργού. Δεν αγιογραφεί. Καταθέτει. Μου έδωσε τη μήτρα για να γεννηθεί το θεατρικό έργο. Ένα αυτόνομο κείμενο, που ακουμπά στο πολύτιμο βιβλίο της και φεύγει από αυτό για να μεταγραφεί σε θεατρική δημιουργία.
– Επιστρέφετε με μια θεατρική βιογραφία, ένα είδος με το οποίο γνωρίσατε εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Ποια κείμενα σας αγγίζουν και σας εμπνέουν; Τι αναζητάτε από μία υποψήφια επόμενη δημιουργία;
Οι σπουδαίες προσωπικότητες με τις οποίες καταπιάστηκα έγιναν με ένα τρόπο… δικοί μου άνθρωποι! Μου έμαθαν. Με συγκίνησαν. Διεύρυναν το μυαλό μου. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η Βέμπο, η Πιάφ, ο Ζαμπέτας, ο Τσάπλιν. Ήτανε μεγάλα δώρα. Μεγάλα σχολεία. Χωρίς να επιδιώξω τις σκηνικές βιογραφίες, η αλήθεια είναι ότι με σφράγισαν. Υπηρετώ όμως όλα τα είδη θεάτρου. Έχω σκηνοθετήσει και ρεπερτόριο. Το θέατρο το αγαπώ στην ολότητά του.
– Ποια θα λέγατε πως είναι τα ερεθίσματα και τα πρόσωπα που σας καθόρισαν ως δημιουργό;
Από παιδί έγραφα και διάβαζα την κλασική λογοτεχνία. Είμαι λάτρης της αφήγησης μιας ιστορίας. Παιδί μιας παράδοσης που το κείμενο, η ελληνική γλώσσα έπαιζαν πρωταρχικό ρόλο στη διαμόρφωση της παιδείας του. Οι σπουδαίοι συγγραφείς και οι άξιοι ηθοποιοί καθόρισαν την έμπνευση, τις αποφάσεις μου στα ανεβάσματα των έργων, τη διαχείριση της σκηνικής δημιουργίας.
– Έχετε επαναπροσδιορίσει με τα χρόνια τον τρόπο με τον οποίο χτίζετε μία παράσταση; Δοκιμάζετε νέα πράγματα ή πιστεύετε σε μια πιο κλασική συνταγή;
Πάντα ψάχνομαι. Όσο όμως περνούν τα χρόνια, συγκεντρώνομαι στον ηθοποιό και στο κείμενο. Πιστεύω στην αφαίρεση. Στο αναγκαίο.
– Φέτος, το χτύπημά σας στη θεατρική Αθήνα είναι… πολλαπλό. Πείτε μας δύο λόγια και για τις υπόλοιπες δουλειές που παρουσιάζετε ή θα παρουσιάσετε αυτό το διάστημα.
Δεν ήταν επιλογή η πολυπραγμοσύνη. Προέκυψε. Έχει να κάνει και με τον αγώνα επιβίωσης σε αυτή τη δύσκολη εποχή της κρίσης. Την περίοδο αυτή κάνω πρόβες για τις «Γυναίκες του Παπαδιαμάντη». Μια σύνθεση κειμένων βασισμένων στις μοναδικές αυτές γυναίκες που αγωνίζονται απέναντι στο θάνατο, τη μετανάστευση, τη φτώχια, τον έρωτα. Είναι μια συνάντησή μου με τη φίλη Νένα Μεντή, από την εποχή της «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου», μιας θεατρικής εμπειρίας , που μας σφράγισε και τους δύο ανεξίτηλα. Έχω ένα σπουδαίο και πολύ ιδιαίτερο συγγραφέα μπροστά μου, που η απόδοσή του με δυσκολεύει. Με εντυπωσιάζει όμως, πόσο εξακολουθεί να αφορά, να συγκινεί, να εμπνέει. Παίζεται αυτό τον καιρό και ο «Τσάρλι Τσάπλιν» στο Ακροπόλ. Την αγάπησα πολύ αυτή την παράσταση. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης είναι εξαιρετικός σε αυτό το ρόλο. Το έργο έχει βραβευτεί στο εξωτερικό. Κουβαλάει μαγεία, μύθο, χιούμορ.
– Θέλετε να μας αποκαλύψετε τι σκέφτεστε για το προσεχές μέλλον; Κάποια φιλόδοξα σχέδια που θα θέλατε να πραγματοποιηθούν;
Δεν είμαι έτοιμος να ανακοινώσω κάτι για το μέλλον… Ονειρεύομαι συνεργασίες, αλλά και οργανωμένες παραγωγές.
Σας ευχαριστώ πολύ!
