Picasso – Στο Μάτι του Ταύρου σε σκηνοθεσία Νικήτα Τσακίρογλου: στο Beton7

Ο Νικήτας Τσακίρογλου σκηνοθετεί τη χειμερινή περίοδο 2012-13 στο Beton7 το θεατρικό έργο της …

Black Box. Η παράσταση θα παρουσιαστεί από τις 9 Νοεμβρίου 2012.

Με φόντο το ατελιέ του Πικάσο στην οδό Ογκουστίν.
Ο διάσημος ζωγράφος, η θηριώδης προσωπικότητα, το επικίνδυνο αρσενικό – ο Ταύρος.
Μαζί του, επτά γυναίκες. Επτά σύντροφοι, επτά μούσες: Μίρνα Ζιένοβιτς, Ζακλίν Ροκ, Φρανσουά Ζιλό, Ζενεβιέβ Λαπόρτ, Mαρί Τερέζ Βαλτέρ, Όλγα Πικάσο, Ντόρα Μάαρ.
Ο έρωτας, η έλξη και η δημιουργία, η θυσία και η καταστροφή.
Στο ρόλο του Picasso ο Πέρης Μιχαηλίδης.

Διανομή με σειρά εμφανίσεως

Μίρνα Ζιένοβιτς: Αγγελική Καρυστινού
Ζακλίν Ροκ: Βάσια Χρήστου
Ζενεβιέβ Λαπόρτ: Στεφανία Κριεζή
Φρανσουάζ Ζιλό: Βασιλική ΣαραντοπούλουΜαρί Τερέζ Βαλτέρ: Χρυσάνθη Κάντζου
Όλγα Πικάσο: Δέσποινα Ψαροπούλου
Ντόρα Μάαρ: Νάντια Σπηλιωτοπούλου

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Νικήτας Τσακίρογλου
Σκηνικό: Μιχάλης Αργυρού
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογράφιση: Νικόλας Σταυρόπουλος
Xορογραφία: Τατιάνα Μύρκου
Β. Σκηνοθέτη: Στεφανία Κριεζή
Β. Σκηνογράφου: Κωνσταντίνα Κρίγκου

Σημείωμα σκηνοθέτη

Η προσωπική ζωή του Πικάσο περιβάλλεται από μύθο. Ο ίδιος απαιτούσε οι ερωτικές του σχέσεις να είναι μυστικές. Οι μαρτυρίες που έχουμε για τη συμπεριφορά του απέναντι στις γυναίκες που ζωγράφισε και που στάθηκαν πηγή της έμπνευσής του μας αποκαλύπτονται από τις σχέσεις του Πικάσο με τα μοντέλα του, από τα οποία απαιτούσε τέλεια υποταγή, κάτι που οδηγούσε στη ζήλια και το σαδισμό. Στα γραπτά τους, οι γυναίκες αυτές, άλλες αναφέρουν ότι συνάντησαν τον «Διάβολο» και άλλες ότι «μετά τον Πικάσο υπάρχει μόνο ο Θεός». Ο έρωτας που έζησαν μαζί του ήταν έντονος και καταστροφικός. Σαν άλλος Δον Ζουάν, φοβόταν το θάνατο και τη μοναξιά και εκτονωνόταν μαζί τους σε ένα βίαιο, ζωώδες ερωτικό παιχνίδι που έκρυβε μέσα του το θάνατο. Κάποιες από αυτές, μη αντέχοντας την απουσία του, οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία ή στην τρέλα.

Με ξεχωριστή προσωπικότητα η καθεμία οδηγείται ερωτικά από τον Πικάσο στο χώρο του απόλυτου και της αυταπάρνησης. Πέρα από το καλό και το κακό, το ηθικό και το ανήθικο, αυτά τα πρόσωπα, κλεισμένα σαν σε αρένα, μορφάζουν ηδονικά από πόνο, πληγωμένα από την ορμή του Ταύρου που αναμετριέται μαζί τους.

Τα πρόσωπα που ζωγράφιζε ζούσαν καταστάσεις πέρα από το συνηθισμένο και το καθημερινό. Αυτή η υπέρβασή τους, σε αναγκάζει να ζητήσεις από τους ηθοποιούς σου διαφορετικούς υποκριτικούς κώδικες στην εκφορά του λόγου, σε κίνηση κι εντάσεις, για να μπορέσεις να πλησιάσεις τη δυναμική του Πικάσο, όταν πάσχιζε να βάλει στα κάδρα του αυτές τις γυναίκες που θα αφήσουν το αποτύπωμά τους στο χρόνο.

Η αφήγηση γίνεται κινηματογραφική, με σκηνές που μοιράζονται σε πλάνα και «μοντάρονται» με μουσική και με φωτισμό. Τα πρόσωπα του έργου κινούνται εγκλωβισμένα σ’ ένα μαύρο κουτί, έτσι όπως διαμορφώθηκε ο σκηνικός χώρος του εναλλακτικού θεάτρου Beton7.
 
                                                                                                                                                      
Νικήτας Τσακίρογλου

 
                                                                                                                                                                       20-10-2012

Σημείωμα συγγραφέα

10 Ιανουαρίου 1895.  Ένα κοντόσωμο αδύνατο αγόρι δεκατριών  ετών,  αποτυπώνει με το πινέλο του το πρόσωπο της πρώτης γυναίκας που ζωγράφισε. To πρόσωπό της είναι τρομακτικά χλωμό. Περίπου έναν αιώνα μετά, 15 Οκτωβρίου 1986, μια γυναίκα πυροβολεί τον εαυτό της με ένα περίστροφο,  είναι η τελευταία γυναίκα που ακούμπησαν τα πινέλα του. Τα πινέλα του είναι σαν τα κέρατα του ταύρου,  σκληρά και μαγικά.  Τα πινέλα του ξέρουν καλά τους νόμους της δημιουργίας. Μεταμορφώνουν, παραμορφώνουν, χαράσσουν, ματώνουν, απογειώνουν. Μέσα και έξω από τους πίνακες. Την εικόνα και το πρόσωπο. Θα μπορούσε να γινόταν αλλιώς;
Κάπως έτσι γοητεύτηκα από αυτή την ιστορία. Όχι φυσικά από την ιστορικότητά της. Ούτε καν από το διάσημο όνομα εκείνου του μικρού αγοριού. Ίσως από το αθάνατο νερό που πότισε αυτό το όνομα.  Και κάπως έτσι ξεκίνησα να την ξεφυλλίζω. Ή μήπως άρχισε να με ξεφυλλίζει εκείνη; Σε αυτή τη διαδρομή η συνομιλία ήταν με την ίδια τη δημιουργία. Στη στροφή του δρόμου περίμενε η θυσία, η απώλεια ελέγχου, η απώλεια. Η μεταμόρφωση, η γέννηση, η ανατροπή. Και κάθε πρωί αναρωτιόμουν ξανά και ξανά: υπάρχει επιλογή; Υπάρχει δημιουργία χωρίς καταστροφή;
Είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι.  Μπορεί μια ηθοποιός να γράψει ένα θεατρικό έργο; Αυτό το ερώτημα εμπεριέχει μια παραδοξότητα. Ίσως πάλι και όχι.

                                                                                                                                              
Ειρήνη Αναγνωστοπούλου

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου  είναι ηθοποιός. Σπούδασε Θέατρο στη Σχολή Δραματικής Τέχνης Βεάκη και στη Royal Scottish Academy of Music and Drama και φλάουτο στο Ώδείο Ριζοπούλου. Είναι κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας (Πανεπιστήμιο Αθηνών) και έχει ολοκληρώσει μεταπτυχιακή ειδίκευση στη Δραματοθεραπεία. Ως ηθοποιός έχει  συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Θ. Βλαβιανό, Π. Μιχαηλίδη, Δ. Παπασταμάτη, Β. Χατζοπούλου, Γ. Σίμωνα, Γ. Σαπουτζή, Α. Τσομπανάκη, M. Lenton, A. Dunnett. Έχει συσκηνοθετήσει με τη Χριστέλα Γκιζέλη την παράσταση Σοκολάτα ή ένα κομμάτι επιθυμίας, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών στο Θέατρο «Το Τρένο στο Ρουφ», όπου και θα φιλοξενηθεί ξανά εφέτος. Είναι ιδρύτρια και σκηνοθέτης της Θεατρικής ομάδας «Ψίχα». Το έργο Picasso, Στο Μάτι του Ταύρου είναι το πρώτο της θεατρικό έργο.

Σκηνοθεσία: Νικήτας Τσακίρογλου
Ερμηνεύουν: Πέρης Μιχαηλίδης, Αγγελική Καρυστινού, Βάσια Χρήστου, Βασιλική Σαραντοπούλου, Στεφανία Κριεζή, Χρυσάνθη Κάντζου, Δέσποινα Ψαροπούλου, Νάντια Σπηλιωτοπούλου