Την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016 στις 19:30, εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα η πρώτη εικαστική εγκατάσταση εικονικής πραγματικότητας της Νεφέλης Δημητριάδη με τίτλο Planescapes, σε επιμέλεια του Θανάση Μουτσόπουλου. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 19 Νοεμβρίου 2016.
Η έρευνα της Νεφέλης Δημητριάδη πάνω στην εικονική τοπιογραφία οδήγησε στο εικαστικό περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας Art-VR installation Planescapes. Στο έργο Planescapes η καλλιτέχνης πειραματίζεται με την αισθητική του εικονικού χώρου χρησιμοποιώντας τα εικαστικά, το βίντεο και τις τεχνολογίες εικονικής πραγματικότητας για να πραγματευτεί την εμπειρία της πτήσης πάνω από πραγματικά και εικονικά τοπία.
Η έκθεση αποτελείται από μια διαδραστική εγκατάσταση φωτισμού, η οποία, ακολουθώντας με αισθητήρες απόστασης το βλέμμα/βήμα των θεατών, αποκαλύπτει ζωγραφικά τοπία aerials, από ένα βίντεο όπου ο θεατής παρακολουθεί μια πτήση πάνω από ατέρμονες γαίες και θάλασσες, και από ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας εξομοίωσης πτήσης.
Στο περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας επιχειρείται η επανα-δημιουργία-προσομοίωση (re-creation-simulation) της συνεχούς, σχεδόν α-σώματης, εμπειρίας της πτήσης μέσα στον περιορισμένο χώρο ενός αεροπλάνου, όπου το ανθρώπινο σώμα, καθηλωμένο στη θέση του, μέσα από το βλέμμα του «ίπταται» φαντασιακά πάνω από τη γη. Το αίσθημα της εμβύθισης ενδυναμώνεται από τη χρήση της κάσκας εικονικής πραγματικότητας Oculus DK2, σε συνδυασμό με την ενσωμάτωση στο εικονικό περιβάλλον υλικών από τους πίνακες ζωγραφικής τοπιογραφίας, οι οποίοι έχουν χρησιμοποιηθεί ως υφές στον τρισδιάστατο χώρο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Αν έπρεπε να περιγράψω με λέξεις την εμπειρία μιας πολύωρης πτήσης πάνω από γη, θάλασσα και σύννεφα, εκεί όπου η αντίληψη του ανθρώπου για τα όρια του σώματός και του βλέμματός του επαναπροσδιορίζεται, θα μίλαγα: για την αίσθηση μουδιάσματος ενός σώματος εγκλωβισμένου στην καθηλωτική συνθήκη του καθίσματος του αεροπλάνου, για το βόμβο των μηχανών και τους ασύνδετους αφύσικους ήχους μέσα από τους οποίους ο εγκέφαλος αναζητά ηχητικά μοτίβα και σταδιακά αρχίζει να ακούει μια μελωδία να αναδύεται μέσα από το συνεχές βουητό, για το βλέμμα που εποπτεύει ατέρμονα τοπία να απλώνονται από κάτω σε κάτοψη, σε μια νέα σχέση με το φως του ήλιου, για το γλυκό ονειροπόλημα, το άσκοπο αδιάκοπο αγνάντεμα, για την αίσθηση που έχει ο άνθρωπος ότι το σημείο από το οποίο παρατηρεί τον κόσμο, βρίσκεται εκεί έξω, πάνω από τα σύννεφα, την ώρα που απλώς κοιτάζει από το παράθυρο του αεροπλάνου με το σώμα ακίνητο, νιώθοντας τη συνείδησή του να ίπταται πάνω από τον κόσμο, να αποκτά ψευδαισθησιακά υπερβατικό χαρακτήρα εποπτείας των πάντων, για την ολοένα αυξανόμενη ένταση και καθαρότητα της φανταστικής μουσικής σύνθεσης που ακούει μέσα στο μυαλό του μέχρι τελικά να χαθεί, υποκύπτοντας στον μηχανικό ήχο του αεροπλάνου που παρεμβάλλεται ξαφνικά όταν το σώμα πρέπει να ξεμουδιάσει, να ξυπνήσει ξανά στην πραγματικότητα των φυσικών του ορίων, όταν το αεροπλάνο αρχίσει την διαδικασία της προσγείωσης.»
Νεφέλη Δημητριάδη
Αθήνα, Νοέμβριος 2016
Τεχνική υποστήριξη διαδραστικού φωτισμού: Γιώργος Αποστολάκος
