Όταν ο Τόμας Μαν μας μιλούσε για το Μαγικό Βουνό εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1920, στον ουρανό της Ευρώπης πύκνωναν τα σύννεφα της χιτλερικής θηριωδίας που θα οδηγούσαν σ’ ένα δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μυθιστόρημα ενηλικίωσης με την πολυφωνία των ιδεών του, το Μαγικό βουνό πραγματεύεται εκτός των άλλων μια γενναία αλληγορία για τον χρόνο και τον θάνατο. Το ανάλαφρο φιλοσοφικό ύφος του Μαν είναι μια πλάγια σάτιρα για το δυσοίωνο νόημα της ζωής μέσα από την αρρώστια, όταν αυτή ηχεί ως το σήμαντρο του τέλους.
Γελιέται, λοιπόν, κανείς αν νομίζει ότι στο magnum opus του Γερμανού νομπελίστα θα διαβάσει κάτι στενόχωρο και καταθλιπτικό. Οι μεγάλοι συγγραφείς έχουν το χάρισμα να απαλλοτριώνουν τα τοπία της τραγωδίας με την δύναμη της γλώσσας και των ιδεών που μεταφέρει.