Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;: τελευταίες παραστάσεις στο Θέατρο Θησείον

Τέλος παραστάσεων την Τετάρτη 21 Ιανουαρίου για την παράσταση Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα; που παίζεται με μεγάλη επιτυχία για δεύτερη χρονιά στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες.

Το βαθιά ανθρώπινο έργο του Ιρλανδού πολυβραβευμένου Simon Stephens που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς, γνωστός και από την πορεία του στο θέατρο στην εκπαίδευση, μεταφέρεται από τη σκηνή του Αγγέλων Βήμα στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες.

Mε επτά (από τα οκτώ) βραβεία Laurence Olivier – μεταξύ των οποίων και αυτό του καλύτερου έργου – έρχεται από την Αγγλία στη σκηνή του Θησείον το έργο που βασίζεται στο ομότιτλο βραβευμένο μπεστ-σέλερ του Μαρκ Χάντον. Το έργο, που αποτελεί έναν ύμνο στη διαφορετικότητα υπογραμμίζοντας την αξία της ετερότητας και της ατομικότητας, απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Μια παράσταση που θα έπρεπε να δουν και όλοι οι έφηβοι.

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα–Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά–Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κινησιολογία: Αλίκη Καζούρη
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθοί σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια – Χριστίνα Σούνη
Ερμηνεύουν: Μάνος Καρατζογιάννης (στον ρόλο του Κρίστοφερ), Ανατολή Αθανασιάδου, Χρήστος Ευθυμίου, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Θεοδώρα Μαστρομηνά

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Παραγωγή της Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου σε συνεργασία με το Αγγέλων Βήμα

Το βιβλίο Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός.

Λίγα λόγια για το έργο

Ένα βράδυ, ο νεαρός ήρωας του έργου, ο Κρίστοφερ βρίσκει τον σκύλο της γειτόνισσάς του νεκρό με μια τσουγκράνα καρφωμένη στα πλευρά του. Τότε και παρά την εντολή του πατέρα του, ο Κρίστοφερ με υπευθυνότητα, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και μεθοδικότητα ξεκινά μια έρευνα για να ανακαλύψει «Ποιος Σκότωσε το Σκύλο τα Μεσάνυχτα». Με αυτή την έρευνα ως αφορμή, ξεκινά η πορεία των ηρώων προς τη γνώση, την αυτογνωσία, την ανατροπή των όσων, μέχρι τότε, καθένας τους πίστευε για τη ζωή, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για το μέλλον. Μαζί σηματοδοτεί και την αφετηρία μιας πορείας προς την αναθεώρηση όσων, μέχρι τότε, καθένας ξεχωριστά πίστευε για τον Κρίστοφερ, αλλά και όσων ο ίδιος ο Κρίστοφερ πίστευε για τον εαυτό του, για τις δυνάμεις και για τις προοπτικές του.