Το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή έχει τη χαρά να φιλοξενεί την ομαδική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο “Πολιτείες”.
Συμμετέχουν οι: Κατερίνα Δροσοπούλου, Βαγγέλης Θεοδωρίδης, Νίκος Κρανάκης, Ελεάννα Μαρτίνου, Άκης Ράπτης, Αλεξία Σπανουδάκη και Μαρία Φραγκουδάκη. Τα εγκαίνια θα γίνουν την Τετάρτη 7 Μαΐου 2014 και ώρα 19:30 στο χώρο του Ιδρύματος στην Κηφισιά.
Οι πόλεις της Κατερίνας Δροσοπούλου έχουν πρόσωπο. Η Αθήνα της θυμίζει σε πολλά έργα του Σπυρόπουλου των αρχών της δεκαετίας του ‘50 όταν ζωγράφιζε τα Σπίτια της Ύδρας και το Λονδίνο της μοιάζει να συμμερίζεται ανησυχίες ενός Φρανκ Αουερμπαχ. Οι συνθέσεις της είναι ταραχώδεις όμως υπάρχει ένας ισορροπημένος συγκερασμός ανάμεσα στις κλασικές αρχές της σύνθεσης και τις σύγχρονες ελεύθερες ανησυχίες. Το φυσικό θέαμα μεταβάλλεται προοδευτικά σε όγκους και σχήματα όσο κυριαρχεί ένας εκρηκτικός δυναμισμός της χειρονομιακής γραφής.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρίδης με την ιδιαίτερη τεχνική του σε ξύλο παρουσιάζει τις δικές του μικρές ιστορίες πόλης. Το ξύλο μετατρέπεται σε καμβά όπου αποτυπώνονται βιώματα, ενώ ταυτόχρονα εξερευνά τις τρεις διαστάσεις. Οργανώνει το ζωγραφικό του χώρο με αφετηρία μια ιδέα, μια σκέψη, μια εικόνα της καθημερινότητας, την οποία προσπαθεί να αναπτύξει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Στο έργο του διακρίνουμε πολλά ρεαλιστικά στοιχεία όσο ο ίδιος περιεργάζεται θέματα μεταφυσικά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι πολιτείες του Νίκου Κρανάκη είναι μια σειρά έργων μεγάλων διαστάσεων με μνημειακό χαρακτήρα όπου πρωταγωνιστούν τα κτίρια. Ο άνθρωπος είναι απών και υπονοείται από τα δημιουργήματά του. Ο καλλιτέχνης ανακαλύπτει τα μηνύματά της πόλης και το συναίσθημα που βγάζει και τα μεταφέρει στον καμβά. Κάθε έργο του δουλεύεται και με διαφορετική τεχνική ενώ χρησιμοποιεί διαφορετικά υλικά και μέσα: ακρυλικά, κάρβουνα, μελάνια, πίσσα, λινάτσα, αλλά κυρίως λάδια σε καμβά. «Η ζωγραφική μου δεν είναι αφηρημένη, αλλά αφαιρετική», όπως λέει ο ίδιος. «Το θέμα είναι να ξέρεις μέχρι που να αφαιρέσεις».
Η Ελεάννα Μαρτίνου ζωγραφίζει πολυπολιτισμικές μητροπόλεις. Οι αφηρημένες συνθέσεις της μεγάλων διαστάσεων δεν μπορούν παρά να μας θυμίσουν τον Τζάκσον Πόλοκ, ο οποίος παρά τον φαινομενικά τυχαίο χαρακτήρα της τεχνικής του, επεξεργαζόταν σχολαστικά τους πίνακές του. Με υπαινιγμούς στο πραγματικό, η καλλιτέχνιδα αναπτύσσει την «αφαιρετική» της σύνθεση με σχήματα σε κάθετους ή οριζόντιους άξονες που συμπληρώνονται από ελεύθερες, φαινομενικά τυχαίες αλλά ελεγχόμενες πινελιές. Το αποτέλεσμα είναι μια στιβαρή αρχιτεκτονική κατασκευή με εσωτερική κίνηση και ρυθμό που αποτυπώνει το χάος και που φιλοδοξεί να εκφράσει με ένα παγκόσμιο θέμα τη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας.
Ο Άκης Ράπτης, συνδυάζοντας τα διδάγματα της αφαίρεσης με εκείνα της παράστασης, φτιάχνει τις δικές του πολιτείες, με έμπνευσή του τα νεοϋορκέζικα κτίρια καθώς και τον άνθρωπο που ζει σε αυτά. Ο ζωγράφος είναι γνωστός για τα γεωμετρικά μοτίβα που χρησιμοποιεί και για τα έξυπνα παιχνίδια με το φως καθώς και με τις αντανακλάσεις σε παράθυρο που δημιουργούν μια αίσθηση μυστηρίου γύρω από την έννοια της πόλης.
Η Αλεξία Σπανουδάκη, με αναφορές στην παράσταση, στο αρχιτεκτονικό σχέδιο και τη ζωγραφική του Ρόθκο, φτιάχνει ονειρικές πολιτείες όπου τα οικήματα συγκροτούν κοινότητες ουσιαστικής ύπαρξης και συνύπαρξης. Σαν άνθρωποι που τελικά έχουν βρει τον τόπο τους, τα σπίτια της αποδίδουν την προσωπική αλήθεια ή αλλιώς το γεωμετρικό τόπο του καθενός -εξ’ού και τα απλοποιημένα γεωμετρικά σχήματα να τονίζουν τη μορφή που επετεύχθη με υλικό το άμορφο, τη δομή μέσα από το αδόμητο.
Γραμμές γεμάτες ένταση και δυναμισμό που μοιάζουν να ξεπηδούν από το υποσυνείδητο, πέρα από ηθικές ή αισθητικές κρίσεις, φτιάχνουν τη Νέα Υόρκη της Μαρίας Φραγκουδάκη. Η αμεσότητα στη διατύπωση μιλάει για την ίδια τη διαδικασία της ζωγραφικής όσο η υπαρξιακή χειρονομία της μαρτυρά την απελευθέρωση μιας κρυμμένης ενέργειας.
Ήρα Παπαποστόλου, Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης