Σε μια δεξαμενή συγκυριών που πλαισιώνουν, διαμορφώνουν και ενίοτε στοχοποιούν την επικαιρότητα, το βότσαλο της ποίησης έρχεται να ταράξει τα νερά εκεί που λιμνάζουν ή να διαφύγει την ομφαλοσκοπική τους επιφάνεια προς κάποια εναργή οδό. Του βάθους, του βάρους, του πρωταρχικού; Ως «Αυτό που δεν μπορεί διαφορετικά να ειπωθεί» έχω ήδη αποπειραθεί να ορίσω σε ομότιτλο ποίημα μου το προϊόν της πολυσύνθετης κυοφορίας του δημιουργού. Απαύγασμα όχι έκφρασης αλλά μη έκφρασης, οδυνηρής δηλαδή σιωπής, που καθιστά ορατή την εσωτερική αντανάκλαση των πραγμάτων. Κάθε μορφή δημιουργίας κατοχυρώνει την αίσθηση ή / και ψευδαίσθηση του ομολογουμένως υπαρκτού.
Με ευχέρεια συνειρμών ανακαλώ το θαυμαστό ηλιοβασίλεμα στην Ίο. Δεν είναι η σταθερή τροχιά που μοιάζει να διαγράφει ο ήλιος καθώς συναντά τις πτυχές του πλανήτη που περιστρέφεται, αλλά η θέαση αυτού από συγκεκριμένη οπτική και σε δεδομένο χρονικό σημείο. Ένα παροδικό υποκείμενο ερωτοτροπεί μεταξύ του ερεθίσματος που λαμβάνουν οι αισθήσεις και της ταυτόχρονης αφομοίωσης αυτού, της άμεσης αποτύπωσης δηλαδή ενός καθημερινού κατά τα λοιπά φαινομένου. Πρώτος αποδέκτης αλήθειας το λευκό χαρτί. Η γλώσσα φορέας και κώδικας επικοινωνίας, ευφυές σύστημα ανταπόκρισης, λέξη που γίνεται έξη, οδηγός αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης. Προσδίδοντας σάρκα, οστά και μοναδικότητα στην εκάστοτε σύλληψη του νου, υλοποιεί αενάως τη σκέψη, που κατά την καρτεσιανή της εκδοχή πιστοποιεί και παρατείνει την ύπαρξη, πρωτίστως δε το δικαίωμα στην ύπαρξη, τη δικαίωση του ανθρώπινου λόγου, χώρου και φόβου, το δραστικό δευτερόλεπτο της αναπνοής μέσα στην αδιάκοπη ροή που αποκαλούμε αιωνιότητα.
Εδώ και μήνες μονοπωλεί τη συζήτηση στις κοινωνικές συναντήσεις μας το ληξιπρόθεσμο των δόσεων που αντιστοιχούν σε κάθε φορολογούμενο, η πιθανή του παράταση, η υπαγωγή των πλέον τυχερών σε κάποια εφικτή ρύθμιση. Καθημερινό αντικείμενο δικηγορικής ύλης τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, η συγκέντρωση οφειλών, η δοσοποίηση των επιβληθέντων από τα δικαστήρια ποινών φυλάκισης στους οφειλέτες των ασφαλιστικών οργανισμών και εν γένει δημοσίων ταμείων. Υπό τέτοιο αδιέξοδο καθεστώς αποκλεισμού και αποσυντονισμού η όποια ευημερία μετατρέπεται σε αγωνία, αβεβαιότητα και διακύβευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το ποίημα ωστόσο παραμένει υπόθεση σκιάς και φωτός, εγγύτητας και απόστασης, διεργασίας του πρωτογενούς υλικού, γόνιμης μεταμόρφωσης του παρόντος. Άλλωστε κατά τον Μισέλ Φουκώ ο λόγος δεν είναι απλή αναπαράσταση της επιθυμίας, αλλά αυτό για το οποίο και μέσω του οποίου αγωνίζεται κανείς. Αναπαλλοτρίωτη εν προκειμένω η ελευθερία της επιλογής που καταδυναστεύουν οι δυσμένειες της καθημερινότητας. Ανεξάντλητη η γοητεία της αντίληψης και αναμετάδοσης του ελάχιστου παντός και συνάμα του τίποτα. Άραγε τα σώματα καταρρέουν στο κενό ή αναπτύσσουν δυνάμεις αντίρροπης έλξης; Το βέβαιο είναι πως η ποίηση ως τρόπος ζωής εγγυάται μοναξιά, αντίσταση και ισορροπία.
Info:
Η Πόλυ Μαμακάκη γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και κατάγεται από την Τύλισο Ηρακλείου Κρήτης. Σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με μεταπτυχιακό δίπλωμα στο Αστικό Δικονομικό Δίκαιο. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία ποίησης: Σαν άλλη Αριάδνη, εκδόσεις Μέδουσα 2006, urban poetry, διαδικτυακές εκδόσεις blurb.com 2009 – επανέκδοση από εκδόσεις Vakxikon.gr 2013, εν(d)oς, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012, Περίπατοι στον κήπο για δύο, εκδόσεις (.poema..) 2013. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στην Αθήνα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 30
Διαβάστε επίσης:
Περίπατοι στον κήπο για δύο – Πόλυ Μαμακάκη
Νήματα ουτοΠοίησης – Πόλυ Μαμακάκη