Άνθρωπος του μουσικο-δημοσιογραφικού χώρου με ενημέρωσε πρόσφατα για την αποχώρηση συναδέλφου συνθέτη από ένα συλλογικό project και μου εξέφρασε την απορία του για την αιτία που πρόβαλε για την αποχώρηση του ο συνάδελφος.

Ο συνθέτης έχει  περάσει ένα κακό σερί τους τελευταίους μήνες όσον αφορά σε προσωπικά του θέματα. Έχει «πέσει» συναισθηματικά. Δεν περνάει καλά σαν άνθρωπος (όλοι λίγο – πολύ περνάμε τέτοιες φάσεις) και το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορεί να αποδώσει και καλλιτεχνικά από τη στιγμή που ο συναισθηματικός του κόσμος είναι σμπαράλια.

Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι δεν μπορεί να «γράψει ούτε νότα».

Μεγάλη η απορία του ανθρώπου του χώρου για το αν ευσταθεί η αιτιολόγηση. Αν αυτό είναι ποτέ δυνατόν.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Για άλλη μια φορά διαπίστωσα την ζημιά που έχει κάνει η μυθολογία της ποπ-ροκ κουλτούρας στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε ορισμένα πράγματα. (Άλλο ποπ-ροκ κουλτούρα και άλλο ποπ-ροκ μυθολογία ασχέτως που καμιά φορά αυτά συγχέονται.)

Η μυθολογία της ποπ-ροκ κουλτούρας θέλει τον καλλιτέχνη να παράγει το magnus opus του όταν είναι ράκος συναισθηματικά. Όταν είναι χάλια. Επιπλέον το γράφει πιθανότατα όντας πιωμένος. Με ή χωρίς εισαγωγικά.

Μα ο καλλιτέχνης είναι άνθρωπος. Ο συνθέτης είναι άνθρωπος. Και μάλιστα συνήθως είναι άνθρωπος με περισσότερες  ανησυχίες από τον μέσο όρο. Αν δεχτούμε ότι υπάρχει μέσος όρος , αλλά έστω. Συναισθηματικά είναι πιο ευάλωτος.

Όχι απλώς δεν γράφεις το magnus opus σου όταν είσαι χάλια. Το πιθανότερο είναι ότι δεν γράφεις καν. Αργότερα, αφού περάσεις την κακή την φάση, όταν θα αρχίσεις να συγκολλάς τα κομμάτια σου, όταν η καταιγίδα θα έχει αρχίσει να κοπάζει, όταν έχεις αποδεχτεί καταστάσεις, τότε είναι που μπορείς να γράψεις πάλι. Τότε θα ξορκίσεις το κακό μέσω της τέχνης σου. Σε περιπτώσεις καταστάσεων που διαρκούν για χρόνια, γράφεις εκείνες τις λίγες φορές που μια αχτίδα φωτός ξεπροβάλλει από τα μαύρα σύννεφα. Και μετά πίσω πάλι στην καταχνιά και την συνεπαγόμενη καλλιτεχνική δυστοκία. Αν η κακή κατάσταση είναι μόνιμη τότε γράφεις εφόσον συμφιλιωθείς με αυτήν και αποδεχτείς ότι έτσι θα είναι τα πράγματα από εδώ και πέρα.

Δεν είναι απίθανο σε μια ουδέτερη συναισθηματικά ή ακόμη και σε μια χαρούμενη περίοδο να γράψεις κάτι μαύρο κι άραχνο, συναισθηματικά βαρύ. Θα το γράψεις βέβαια γιατί έχει προηγηθεί η κακή κατάσταση που  έχει προηγηθεί. Η αναφορά βρίσκεται στο πρόσφατο  παρελθόν και όχι στο παρόν.

Παρακαλώ σας, ας το έχετε στο νου σας. Είμαστε άνθρωποι. Τη ζούμε τη ζωή μας. Άλλο τώρα το ότι την μετουσιώνουμε στη συνέχεια σε μια μορφή έκφρασης ή/και σε ένα έργο τέχνης…