Πρόκειται για τη δουλειά δύο σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών που δουλεύουν επίμονα και διακριτικά, μεθοδικά, διερευνητικά, στον χώρο που έχει επιλέξει ο καθένας.\
Για την έκθεση, η επιμελήτρια, Μαρία Μαραγκού, γράφει:
…Μάρκος Αρμάος – Σοφία Πορταλάκη. Δύο αυτόνομες οντότητες της τέχνης, με διαφορετική εικαστική γλώσσα και μέσα δουλειάς αλλά με πολλά κοινά στοιχεία που ξεκινούν από την αφαίρεση και καταλήγουν στην αφαίρεση.
Ένας γλύπτης, μία ζωγράφος. Το ζευγάρι των καλλιτεχνών που συνεκθέτει στο Ρέθυμνο, χάριν του διαλόγου των δύο διαστάσεων με τις τρεις και μία τέταρτη που ανήκει και στους δύο καλλιτέχνες.
Για το έργο του Μάρκου Αρμάου η επιμελήτρια σημειώνει:
…..Το βλέμμα στον Λύσιππο, τον Πραξιτέλη τον Φειδία. Παρατηρεί, θαυμάζει και βέβαια συντηρεί την πληγή του συνόλου των Ελλήνων γλυπτών, να ζουν την αλλόκοτη καθημερινότητα της συμβίωσης με το αριστούργημα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βιβλία, ταινίες, πληροφορίες, ταξίδια, στα μουσεία του κόσμου. Το μοντέρνο σε όλο του το μεγαλείο, ενώ ο γλύπτης μας, φαίνεται να επιλέγει να δει και να μελετήσει γλύπτες σαν τον Auguste Roden, τον Emile-Antoine Bourdelle ή τον Degas. Το έργο είναι η χυτή φόρμα που, με τα χρόνια, αποκτά μια στιλιστική αυτονομία, ο κλασικισμός και ο ρομαντισμός χάνουν την περιγραφικότητα και η δυναμική της φοράς του γλυπτού προς τα επάνω κάνει διάλογο με τα ερωτήματα που βάζει η νέα γλυπτική σε σχέση με τον χώρο. Τα καθαρά, λιτά έργα του Αρμάου, πλασμένα με τον γύψο και τα χέρια, παίρνουν μια άλλη διάσταση όταν μελετηθεί η σκιά που οργανώνει ο γλύπτης στο χυτήριο και τα σκληρά υλικά. Και αυτό είναι το «Έργο». Μια λιτή στιλπνή φόρμα που παίρνει διαφορετικές μορφές αλλά πάντα ίπταται ή τρέχει έχοντας αντιληφθεί τις ανάσες που της χαρίζουν τα καλά μετρημένα κενά και τα πλήρη.
…και συνεχίζει αναφερόμενη στο έργο της Σοφίας Πορταλάκη:
…Το «Έργο» της Σοφίας Πορταλάκη έχει καταγωγή ισχυρή, στον ορίζοντα του Οροπεδίου, στα υφαντά των σπιτιών, στα μινωικά ανάκτορα και στην παρατήρηση και εξάσκηση της τέχνης της αγιογραφίας. Ο αιώνας του μοντέρνου, πέρασε από πάνω της αλλά, δεν τη συνέθλιψε. Η μελέτη των όγκων και των λεπτών γραμμών του παρελθόντος της, η μελέτη των έργων των κονστρουκτιβιστών και των καλλιτεχνών της αφαίρεσης, η βιωμένη και η επίκτητη παιδεία, η δική της διαμορφωμένη καθαρότητα του χαρακτήρα και η γενναιότητα της ψυχοσύνθεσης καταλήγουν σε μια διευρυμένη, λιτή υπόθεση της ζωγραφικής.
Αν ανατρέξουμε στον Kandinsky και στο δοκίμιό του «Για το πνευματικό στην Τέχνη», θα διαβάσουμε για τη σημασία των χρωμάτων, τις έννοιες και τη μεταξύ τους σχέση, όπως εξ’ άλλου και στα κείμενα του Johaness Itten που τόσο επηρέασαν τους καλλιτέχνες του Μπάουχάους.
Η Σοφία Πορταλάκη γνωρίζει, παρακολουθεί, αφομοιώνει αλλά δεν σταματά.…Ο στοχασμός της στις ορατές ισορροπίες της σύνθεσης της μονοχρωμίας, του μπλε, του πράσινου, του κόκκινου, χρωμάτων που συνομιλούν μεταξύ τους στον δισδιάστατο χώρο με κανόνες αφοσίωσης, πηγαίνει μπρος και πίσω. Πέραν των εικόνων που έχει βιώσει η ίδια στα χρόνια της αθωότητας, προχωρεί στη γεωμέτρηση της αφαίρεσής της, στον καμβά, με όρους φυσικής απόδοσης. Η Πορταλάκη, ανήκει σε εκείνες τις λίγες περιπτώσεις καλλιτεχνών που, δεν συγκεκριμενοποιούν τον χρόνο στα έργα τους, εμποτίζοντάς τα με μια ποίηση μουσική που βρίσκουμε σε εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις καλλιτεχνών, χρονικά και ιδεολογικά.
….Η σχέση της ζωγραφισμένης επιφάνειας των δύο διαστάσεων και εκείνη της τρισδιάστατης φόρμας, η σχέση δηλαδή του έργου του Μάρκου Αρμάου με εκείνο της Σοφίας Πορταλάκη, αποκαλύπτει τις εκλεκτικές συγγένειες της δουλειάς του ζευγαριού. Διαφορετικά υλικά και διαφορετικές εμπειρίες της χειρωναξίας των δυο τους, διαθέτουν την πνοή μιας ίδιας αντιμετώπισης.
Για την έκθεση κυκλοφορεί δίγλωσσος κατάλογος.