Πορτρέτα του Βαγγέλη Δημητρέα στην πινακοθήκη Γρηγοριάδη

Η πινακοθήκη Γρηγοριάδη παρουσιάζει την έκθεση του…

Βαγγέλη Δημητρέα, Πορτρέτα.

Ο Βαγγέλης Δημητρέας κατάγεται από τη Μεσσηνιακή Μάνη. Γεννήθηκε στο Μελήσσι Κορινθίας το 1934.

Πήρε τα πρώτα µαθήµατα ζωγραφικής από τον ζωγράφο Βαγγ. Δράκο στην Καλαμάτα σε ηλικία 14 ετών. Σπούδασε µε υποτροφία του Ι.Κ.Υ., από το 1958 µέχρι το 1963, µε δάσκαλο το Ι. Μόραλη. Το 1967, παίρνει µε διαγωνισμό υποτροφία για τη Γαλλία· η υποτροφία αυτή δεν του δίνεται τελικά, και φεύγει για το Παρίσι το Δεκέµβριο του 1967.

Στο Παρίσι, παράλληλα µε τη ζωγραφική του, παρακολούθησε µαθήµατα κοινωνιολογίας της Τέχνης, µε τους Pierre Francastel, Jean Cassou, και Raymonde Moylin. Έκανε δύο ατομικές εκθέσεις και συµµετείχε σε οµαδικές. Δίδαξε στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρµογών (1965-1967). Παράλληλα, µαθήτευσε στο Φώτη Κόντογλου, (συνεργείο Κώστα Γεωργακόπουλου).

Επιστρέφοντας από το Παρίσι, το 1976, δίδαξε σχέδιο στη Σχολή Βακαλό, και αργότερα, ως «ειδικός επιστήµονας» και λέκτορας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, 1981-1985. Παράλληλα, παρακολουθεί µαθήµατα φιλοσοφίας µε τον καθηγητή Ευάγγελο Ρούσσο, στο Κέντρο Φιλοσοφικών Ερευνών.

Από το 1985 ως το 2002 εργάστηκε ως καθηγητής ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης. Υπήρξε µέλος της «Οµάδας Τέχνης ά» και του «Κέντρου Εικαστικών Τεχνών». Συµµετείχε, επίσης, στην «Οµάδα για την επικοινωνία και την εκπαίδευση στη Τέχνη». Ήταν ιδρυτικό µέλος της «Οµάδας Τέχνης 4+». Είναι µέλος του Επιµελητηρίου Εικαστικών Τεχνών και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος».

Βαγγέλης Δημητρέας: Ο ζωγράφος των μετατροπών

Ο Δημητρέας από την περίοδο του Παρισιού αναζητά μια γραφή πιο δυναμική, χωρίς να προσφύγει στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Χρειάζεται μια γλώσσα πλαστικά δυναμική. Επιζητά τη συνεκτικότητα και παράλληλα, αλλάζει το έργο με συνεκτικότητα.

Η μετατροπή του έργου γίνεται στόχος του. Αναφέρεται στα προσχέδια του Πικάσσο πάνω στην Γκουέρνικα. Σε αυτά παρατηρούμε τον Πικάσσο να παίρνει, για παράδειγμα, ένα άλογο, να το ζωγραφίζει, αρχικά ρεαλιστικά, στη συνέχεια να το αλλάζει, να κάνει αυτό ξανά και ξανά, μέχρι να αλλάξει, τελικά, όλη τη φιγούρα.

Ο Δημητρέας δέχεται αυτήν την αρχή: ότι στόχος πρέπει να είναι η συνεκτική αλλαγή της φιγούρας. Η αποδόμησή της. Μας παρουσιάζει τη σταδιακή μεταλλαγή του έργου, το πέρασμα από την παράσταση στην αφαίρεση και τη σχηματοποίηση.

Αυτή η διαδικασία γίνεται στα χέρια του έργο, αλλά θα τολμούσαμε να πούμε, μέθοδος. Η διαδικασία μεταλλαγής παρουσιάζεται μπροστά μας· ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τα συγκεκριμένα, κάθε φορά, βήματα για να φτάσουμε σε αυτήν. Ο Δημητρέας είναι ο ζωγράφος των μετατροπών.

Στα έργα των τελευταίων χρόνων, παρατηρούμε τον καλλιτέχνη να παρουσιάζει έναν παρατακτικό χώρο, στον οποίο η μορφή σταδιακά κατακερματίζεται, είτε εσωτερικά, ως αποτέλεσμα μίας αφαίρεσης, είτε εξωτερικά, ως αποτέλεσμα του σύγχρονου κατακερματισμού της εικόνας που κατακερματίζει τη μορφή.