«Μπήκε για τα καλά η άνοιξη. Το βλέπεις, το νιώθεις. Βλέπεις να ανθίζουν από λουλούδια μέχρι και άνθρωποι και λες τώρα που πέρασε ο χειμώνας, τώρα που έφυγε για τα καλά, ήρθε η ώρα κι εγώ να το χαρώ. Κάνεις βόλτες, μαζεύεις ήλιο, απολαμβάνεις τις βραδιές που έχουν γλυκάνει και λες δε μπορεί, θα γλυκάνει κι αυτό το κάτι μέσα μου που παραμένει χειμωνιάτικο και που καθόλου δεν το θέλω πια. Αλλά παραμένει. Γιατί θέλει το χρόνο του, χρειάζονται κι άλλες ζεστές μέρες για να λιώσει εντελώς. Γιατί παραμένουν γύρω σου και οι λάτρεις του χειμώνα, του νυχτώνει νωρίς, του κλειστείτε μέσα δεν είναι καιρός για εσάς να ανθίσετε.[… ] Ευτυχώς όμως πάντα, κάθε φορά που πάει να σε πιάσει εντελώς η απελπισία, σκέφτεσαι ότι η άνοιξη θα έρθει. Θυμάσαι πόσους χειμώνες πέρασες και πως κάθε φορά τα έχεις καταφέρει. Θυμάσαι ότι τα δάκρυα, σαν τη βροχή, καταλήγουν στο χώμα και σε θρέφουν. Θα έρθει η άνοιξη. Δεν είναι στο χέρι τους. Ακόμα κι αν αργήσει θα έρθει.
Δεν μπορεί».
–Ζακ Κωστόπουλος, 4 Μαΐου 2015.
Στη χώρα μας, στον κόσμο μας, στο σπίτι μας, δεν έχουν όλα τα σώματα την ίδια σημασία. Κάποια σώματα, όταν υπάρχουν όπως είναι, γίνονται περισσότερο ευάλωτα στη βία και κάποια σώματα η βία τα διαμορφώνει, σε μία αδιάλειπτη προσπάθεια να τα «συμμορφώσει».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κάποια σώματα, από τη στιγμή που κινούνται στο χώρο «ασυμμόρφωτα», έχουν λιγότερες ευκαιρίες στη συμπερίληψη, την απόλαυση, τον έρωτα, την εργασία και στη ζωή.
Αυτά τα σώματα, η χώρα μας, ο κόσμος μας, ακόμη και το σπίτι μας, προσπαθεί να τα αποκρύψει, να τα προσαρμόσει, να τα καμουφλάρει. Πασχίζει να τους αλλάξει το σχήμα, προκειμένου να τα χωρέσει. Όμως, όλα αυτά τα σώματα, πάντα, λιγότερο ή περισσότερο, περισσεύουν στα καλούπια της αυστηρής ετεροκανονικής νόρμας. Προκειμένου να τους επιτραπεί να υπάρχουν χωρίς περιορισμούς, τους ζητείται να είναι λιγότερο μαύρα, λιγότερο queer, λιγότερο χονδρά, λιγότερο ανάπηρα, λιγότερο φτωχά. Τους ζητείται να είναι λιγότερα. Κάποια σώματα, προκειμένου να υπάρχουν, εγκλωβίζονται σε δοσολογίες.
Το Positively Different Film Festival δημιουργήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια στοχεύοντας στην επιτέλεση ενός ασφαλούς μέρους για όλα αυτά τα σώματα, θέλοντας να συνιστά έναν τόπο στον οποίο άτομα που δημιουργούν ταινίες και σώματα που τις παρακολουθούν, χωρούν, υπάρχουν και πρωταγωνιστούν ανεξαιρέτως διαστάσεων, ικανότητας, φυλής, φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Το φετινό PDSFF έρχεται σε μία άνοιξη που μπήκε δυστοπικά, και με τον τίτλο Αντιστάσεις μας εγκαλεί να συναντηθούμε μεταξύ 16-19 Μαρτίου στις αίθουσες του Τριανόν δημιουργώντας ένα δικό μας εμείς, θωρακισμένο με πολυπολιτισμικές δημιουργίες, ανοιχτούς διαλόγους και μπόλικη τρυφερότητα.
Το πρόγραμμα πρόκειται να προβάλλει 38 ταινίες μικρού μήκους από 17 χώρες, χωρισμένες σε επτά θεματικές, προτάσσοντας με τον τρόπο αυτό τη διαθεματική οπτική ως κεντρικό πυλώνα της διεξαγωγής του φεστιβάλ. Παράλληλα, η κάθε μέρα θα εμπλουτίζεται από πάνελ προσκεκλημένων, μουσικές και πολυμεσικές παραστάσεις, ενώ η διοργάνωση στην ολότητά της θα λειτουργήσει ως ένας ζωντανός οργανισμός φιλοξενίας νέων γνωριμιών και αναστοχαστικών συζητήσεων, ωθώντας μας λίγο περισσότερο στη δημιουργία μίας πραγματικότητας με όρους συμπερίληψης στην οποία θα μπορούμε στ’ αλήθεια να χωράμε, καταργώντας τις καταπιεστικές δοσολογίες.
Σε έναν κόσμο, σε μία χώρα, σε μία άνοιξη που βρίσκει την τέχνη παραγκωνισμένη και την ανθρώπινη ζωή εγκλωβισμένη στην αβεβαιότητα, το PDSFF μας προσκαλεί να συνδεθούμε μέσω της ευαλωτότητάς μας δίνοντας το παρόν σε ένα φεστιβάλ που μας υπενθυμίζει πως οι Αντιστάσεις μας συγκροτούν το εμείς που διεκδικεί το χώρο να υπάρχει. Τα σώματά μας, έχουν σημασία και το φεστιβάλ μας το καθρεφτίζει με τον πιο έμπρακτο τρόπο, δείχνοντάς μας το στις οθόνες του.