Τι σημαίνει πραγματικά ελληνικό queer τραύμα;
Είναι μια συλλογική εμπειρία;
Είναι μια συλλογική εμπειρία;
Είναι μια συλλογική εμπειρία;
Ή όχι?
Τι σημαίνουν όταν μερικοί άνθρωποι λένε ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το τραύμα τους; Γιατί επιστρέφουμε ξανά και ξανά σε αυτό; Έχει οργανωθεί ολόκληρη η ταυτότητά μας γύρω από ένα επιβλαβές σοκ; Τα έργα της Αντιγόνης Τσαγκαροπούλου, Ηλία Καρνιάρη, Εύας Παπαμαργαρίτη, Σπύρου Ρεντ και της Βασιλικής Λαζαρίδου, κάνουν αναφορά συνειδητά και μη στο αναδυόμενο ελληνικό τραύμα της χιλιετίας μας.
Οι παραδόσεις και το «λαμπρό νέο φως» της κοινωνικο-πολιτιστικής καινοτομίας της δεκαετίας του ’90 και του ’00 διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην δομή του, προσφέροντάς μας αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο “μεγαλώματος”, δεινών και επιβίωσης. Ο νεοελληνικός μύθος ότι είμαστε απόγονοι της “αγνότητας” της ελληνικής αρχαιότητας, είναι ένα δυνατό φαντασιακό τύμπανο που αποκρύπτει πιο ακριβείς πολιτιστικές και ιστορικές αφηγήσεις. Ταυτόχρονα, το οθωμανικό παρελθόν σιωπά και παρουσιάζεται νευρικά ως αμαρτωλό και απαγορευμένο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παρόλα αυτά, οι πτυχές αυτής της απαγορευμένης και κρυφής κληρονομιάς έχουν ριζώσει στην ελληνική (ακαδημαϊκή, τεχνολογική, ποπ, πολιτική, καλλιτεχνική) κουλτούρα σε μια εξαιρετική camp εκδοχή και τις περισσότερες φορές μιας σοβαρής προβληματικής σκιώδους εκπροσώπησης.
Οι queers στην Ελλάδα έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτή την δυσνόητη δυαδικότητα, χρησιμοποιώντας αυτά τα συναισθηματικά άκρα τόσο ως αντιμετώπιση όσο και ως ασπίδα. Μαθαίνουμε να πενθούμε με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνουμε να κανουμε σεξ. Η διαχείριση του πόνου μας είναι η δύναμή μας. Έχουμε χάσει και θα συνεχίσουμε να χάνουμε, η βία, η κατάχρηση, η σύγχυση και το άγχος είναι η καθημερινή μας ρουτίνα. Πεθαίνουμε ανεξέλεγκτα. Αποτυγχάνουμε. Αλλά επιμένουμε στην ύπαρξή μας.
Όπως ο Κωνσταντίνος Βήτα τραγουδά, “Πάγωσε όλη την πόλη στον κόσμο, ζέστανε τα χέρια μου να λιώσει το μίσος” και ” δώσ ‘μου την αγάπη σου για να πετάξω, δώσε μου ένα άλλο κόσμο να ζήσω, να πεθάνω, δώσ ‘τη χαρά σ’ αυτούς που πονάνε, η αδέρφια μου, σ ‘όσους δε βρίσκουν λόγο να γελάνε, έλα, σε σένα μιλάω, ελά να φύγω μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί.”
Έτσι επιβιώνουμε, έχοντας ο ένας τον άλλον. Το Aye Mari * είναι εδώ και θα σας προσφέρει μια πολυδιάστατη τραυματική εμπειρία κάτι μεταξύ παραληρήματος και υπερβολικού διαμοιρασμού. Στα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν δράσεις από την cyber daddi, Αντιγόνη Τσαγκαροπούλου και Ηλία Καρνιάρη.
* Το Aye Mari είναι μια σειρά εκθέσεων με βάση το Βερολίνο και επιμελείται η Vassilia Kaga.
Συντελεστές
Ομαδική έκθεση με έργα της Αντιγόνης Τσαγκαροπούλου, Ηλία Καρνιάρη, Εύας Παπαμαργαρίτη, Σπύρου Ρεντ και της Βασιλικής Λαζαρίδου.
Επιμέλεια: Βασιλεία Κάγκα
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Βασιλική Λαζαρίδου