Το κύριο σώμα των έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση αποτελείται από μια σειρά από έξι μονοχρωματικούς πίνακες σε δύο μέρη, όπου το παρελθόν παρατίθεται στη σύγχρονη ζωή. Στους τρεις πίνακες του πρώτου μέρους, η χρήση ενός ακρυλικού χρώματος σε όλο το κόντρα πλακέ παρεμβάλλεται από ενσωματωμένα ανάγλυφα από αλουμίνιο. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί τεχνικές και πρακτικές όπως τρισδιάστατη ανακατασκευή, τρισδιάστατη παραγωγή καθώς και προεπιλεγμένους αλγόριθμους μηχανικής μάθησης για να καθορίσει την τελική χρωματική του παλέτα. Ο Γιαννάκης αναπαράγει, ανασυνθέτει και τροποποιεί μορφές και ιστορίες, μύθους που έχουν διαμορφώσει τη συλλογική ανθρώπινη φυλή για χιλιετίες μέσα σε μία ροή χώρου και χρόνου.
Στο δεύτερο μέρος, τα άλλα τρία έργα ζωγραφικής δρουν ως ένας ανεστραμμένος καθρέφτης. Τα ακρυλικά στο κόντρα πλακέ και τα μεταλλικά κομμάτια των χρησιμοποιούμενων μηχανικών μερών, δίνουν την εντύπωση ενός παραθύρου, ενός δωματίου, ενός χώρου ενδιαφέροντος, στο οποίον τα αντικείμενα πρόκειται να αποδοθούν. Εδώ ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει το παράθυρο προβολής (viewport) του υπολογιστή του στο κόντρα πλακέ, έτσι ώστε οι κεκλιμένες γραμμές να εμφανίζονται ακατάλληλα οδοντωτές.
Ανάμεσα στα έργα που εκθέτονται είναι και μία βίντεο-προβολή σε πραγματικό χρόνο ενός ατελείωτου κύκλου ημέρας και νύχτας. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με ένα ηλιοβασίλεμα / ανατολή σε ένα διαμορφωμένο έδαφος από πλέγμα γραμμών παράλληλα με έναν άπειρο ωκεανό. Ένα παλάτι μνήμης για την αποθήκευση πληροφοριών, μια εικονική μνημονική συσκευή που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός οπτικού χάρτη της θέσης ενός ατόμου, που δεν είναι μέρος, πραγματικά, αλλά είναι πραγματικό. Μπροστά από την βίντεο-προβολή βρίσκεται ένα γλυπτό από αλουμίνιο που κρατιέται πάνω σε μια μεταλλική μέγγενη. Με τη χρήση εργαλείων ψηφιακής γλυπτικής, τεχνολογιών τρισδιάστατης κατασκευής και εξόρυξης, ο καλλιτέχνης διαχωρίζει ιστορίες από ένα διασυνδεδεμένο δίκτυο, από πολλές πηγές, δημιουργώντας κάτι νέο που έχει συσσωματωθεί από αυτά.
Το τελευταίο έργο, δεν ανήκει σε καμία σειρά αλλά προτείνει μια εσώκλειστη άθροιση συνδυάζοντας στοιχεία όλων. Ένας διακομιστής, ένα μπαρ – προθήκη, είναι μια σύνθετη από μια αποχαιρετιστήρια ηλεκτρονική σημείωση σε μια οθόνη (μια ηλεκτρονική ενθυλάκωση του μυθιστορήματος Neuromancer σε ένα μικροελεγκτή), ένα κοκτέιλ κληρονομιάς, ως καύσιμο για την κατάληψη της συνείδησης και, τέλος, ένα αλουμινένιο αποτροπαϊκό προσωπείο του Γοργόνειου, ως σύμβολο προστασίας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βιογραφικό
Ο Θεόδωρος Γιαννάκης (Πρέβεζα, Ελλάδα, 1979) έχει αποφοιτήσει από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 2009 και από το London Metropolitan το 2011 με μεταπτυχιακό στη Διαχείριση Ψηφιακών Μέσων. Είναι μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας του KERNEL και υποψήφιος Διδάκτωρ στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών της AΣΚΤ. Πρόσφατες επιλεγμένες εκθέσεις του περιλαμβάνουν: 2018 Triennial: Songs for Sabotage” – New Museum, Νέα Υόρκη, “Driftwood, or how we surfaced through currents” – Fondazione Prada, Αθήνα, “Roy Da Prince” – Centre For Contemporary Art Futura, Πράγα, “The Equilibrists” – Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, “Handsome, Young and Unemployed” – KOMPLOT, Βρυξέλλες, “Εκ νέου: Μια νέα γενιά Ελλήνων Καλλιτεχνών”, ΕΜΣΤ, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα.