Η Ραλλού Παναγιώτου με το “Body Panels Mirrors Lights” παρουσιάζει για δεύτερη φορά ατομική της έκθεση στην γκαλερί Bernier / Eliades.
Στην έκθεση Body Panels Mirrors Lights δύο σειρές έργων, μια σειρά γλυπτών και μία τυπωμάτων, ξεδιπλώνονται μαζί, δημιουργώντας πολυδιάστατες συνδέσεις σε ένα επικαλούμενο τοπίο, ταυτόχρονα εξωτερικό / εσωτερικό, αστικό / εξοχικό, κατοικημένο / άδειο. Τα αντικείμενα στην έκθεση εμφανίζονται την ίδια στιγμή κοντινά στην αφή και σαν μακρινές σιλουέτες, δημιουργωντας ξαφνικές εναλλαγές σε μετρικές αξίες, συγκεκριμένα μεγέθη και εσωτερική κλίμακα.
Η σειρά των τυπωμάτων απεικονίζει μεμονωμένα, εσωτερικά και εξωτερικά μέρη αυτοκινήτων, είκόνες που βρέθηκαν κι επιλέχθηκαν βάση μιας ιδιαίτερης αίσθησης ψυχολογικής υποβολής. Οι εικόνες απομονώνονται, διπλώνονται, μεγεθύνονται, γίνονται σχεδόν αφαιρετικές, μετατρέποντας το αντικείμενο σε σκηνικό τοπίο. Τα όνοματα και οι ορολογίες αυτών των στοιχειωδών τμήματων με τη σειρά τους αποτελούν ένα μηχανισμό αφήγησης, μια γλώσσα για χωρικότητα, όρια, εκκίνηση, που συνδέεται με τη συνύπαρξη.
Στη σειρα με γλυπτά, επιφάνειες απο ανάγλυφο μάρμαρο, λάκα, χυτό μέταλλο επικαλυμμένο με βαφές αυτοκινήτου (σε μια παλέτα επιλεγμένη τόσο για τη χρωματική της ιδιότητα όσο και για μια εσωτερική στοίχιση των ονομάτων και της μάρκας του κάθε χρώματος) συνδέονται μεταξύ τους σε συνθέσεις κι εμφανιζονται ταυτόχρονα ακίνητες και σε δυνητική δράση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στις συνθέσεις, το σώμα συγχωνευέται με τον χώρο, καθημερινές χειρονομίες και βιομηχανικά αντικείμενα αντηχούν σε μια βαθύτερη κλίμακα, ιστορική και γεωλογική. Με αναφορές σε μια ζωγραφική συγχώνευση του σώματος και του υλικού πλαισίου του, όπως στον Λορέντζο Λόττο και στον Κάρλο Κριβέλλι, λεπτομέρειες ρούχων, η πτυχή μιας γραβάτας, η καμπύλη μιας τζην τσέπης, ξεφεύγουν από τη χρηστική τους αξία και υποβόσκουσες θεμελιακές ιδιότητες παίρνουν κεντρικό ρόλο. Η αίσθηση και η μνήμη συμπίπτουν, μετουσιώνονται στο συμβολικά μονιμότερο υλικό, όπου το προσωπικό και φευγαλέο παίρνουν τις διαστασεις και την ένταση του ιστορικού και του κοινωνικού.
Το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης διαδραματίζεται στον αρνητικό χώρο ανάμεσα στα έργα, με το κάθε έργο να είναι η καταγραφή τμήματος από ένα σύνολο που παραμένει άγνωστο και απρόσιτο στον θεατή. Μέσα από σχέσεις αλληλεπίδρασης ο αρνητικός χώρος ανάμεσα στα έργα μετατρέπεται σε ένα πεδίο νέων πιθανοτήτων και συσχετισμών.
Photo Credit: Ραλλού Παναγιώτου, printed reference images, Courtesy of the artist & Benrier/Eliades Gallery
