Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου στις 20:00, εγκαινιάζεται στην Αίθουσα Τέχνης “Αστρολάβος – δεξαμενή” η ομαδική έκθεση ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας, με τίτλο “Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο”. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 18 Μαρτίου 2017.
Το Ρέκβιεμ, η νεκρώσιμη ακολουθία της καθολικής εκκλησίας, με τους στίχους του στερεότυπου λατινικού κειμένου που αρχίζει με την αρχαία φράση Requiem aeternam dona eis Domine (Δώσε τους Κύριε ανάπαυση αιώνια), έχει εμπνεύσει τους σημαντικότερους συνθέτες της δυτικής μουσικής για να δημιουργήσουν κορυφαία μουσικά έργα που αναφέρονται στο πένθος, στη μεταφυσική αγωνία, στην απώλεια αλλά και στην επική σύγκρουση του θανάτου και της ζωής μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Ενδεικτικά αναφέρουμε το αγγελικό όσο και φοβερό Ρέκβιεμ του Mozart, το υπερβατικό Ρέκβιεμ του Fauré, το οπερατικό Ρέκβιεμ του Verdi, το δραματικό Ρέκβιεμ του Dvorak (ιδιαίτερα το υποβλητικό Dies Irae), κλπ.
Αν υπάρχει ένας ακατάλυτος εσωτερικός σύνδεσμος ανάμεσα στη Ζωγραφική και τη Μουσική, αυτός σχετίζεται με την κοινή ροπή και των δυο αυτών εκφράσεων προς την αφαίρεση. Προς εκείνη δηλαδή τη δημιουργία που δεν αντανακλά την πραγματικότητα αλλά δημιουργεί μια καινούργια. Αυτή τη μυστική σχέση ανάμεσα στις οπτικές και τις ηχητικές φόρμες, το αφηρημένο, το μη αναπαραστατικό αλλά ούτε και αναπαραστάσιμο “γεγονός” διερευνά η παρούσα έκθεση με έργα που εν πολλοίς φτιάχτηκαν για τον σκοπό αυτό ή ακολούθησαν, σε χρόνο ανύποπτο, ανάλογο προβληματισμό.
Θα μπορούσε λοιπόν το Ρέκβιεμ να εμπνεύσει τους Εικαστικούς Καλλιτέχνες ? η μελωδία, η αίσθηση, οι συμβολισμοί.. Την απάντηση έρχεται να μας δώσει η παρούσα έκθεση, στην οποία 14 εικαστικοί καλλιτέχνες επιχειρούν με ζωγραφικές, γλυπτά ή φωτογραφίες να προσεγγίσουν την έννοια του πένθους του ρέκβιεμ, μέσα όμως από την διάσταση του ονείρου και του ρεμβασμού. Προσεγγίζουν μορφοπλαστικά και καθιστούν εικόνα τον πόνο μπροστά στην φθορά των πραγμάτων, τον φόβο για το επέκεινα, το δράμα των προσώπων και της ύλης ιδωμένα από την οπτική διάσταση της ελπίδας. Εκείνης της ελπίδας που μόνο Τέχνη μπορεί να εξασφαλίσει. Στα παρουσιαζόμενα έργα κυριαρχεί ο αφαιρετικός ή ο αφηρημένος αυτοσχεδιασμός, χωρίς όμως να αποκλείεται η ανάδυση, κατά περίπτωση, πιο ρεαλιστικής εικονογραφίας. Εν προκειμένω η έκθεση ισορροπεί ανάμεσα στην ονειρική φυγή και την αφηγηματικότητα, ανάμεσα στον ποιητικό – φασματικό χώρο και την παρουσία συγκεκριμένων μορφών έτσι ώστε από το πένθος να προκύπτει η παραμυθία και από την ύλη και το πλάσιμο της να αναφύεται λαμπρό το πνευματικό γεγονός και το πένθος να καθίσταται χαρμολύπη. Γιατί η αληθινή Tέχνη που δεν εξαντλείται σε διακοσμητικές εφαρμογές ή στην εύκολη συγκίνηση, σφραγίζεται πάντα από την δωρεά της ιερής μελαγχολίας, της υπαρξιακής μας αδυναμίας εμπρός στον θάνατο αλλά και της συνειδητοποίησης πως η δημιουργία είναι η μόνη μορφή αθανασίας που δικαιούμαστε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κάθε μορφή Tέχνης είναι ένα ταξίδι. Είναι ένα ταξίδι που οδηγεί από την επιφάνεια στο βάθος των πραγμάτων και από την ψευδαίσθηση στην ουσία. Αλλά και κάθε αληθινό ταξίδι, εκτός από μια περιπέτεια της ψυχής, είναι και μια μορφή Τέχνης. Εφόσον Τέχνη στην πραγματικότητα είναι αυτό που μπορεί να μας αλλάξει υπαρξιακά, να μας ξαναγεμίσει ή να μας παρηγορήσει ως προς την αδήριτη πραγματικότητα του θανάτου.
Η ζωγραφική τώρα έχει ως στόχο να “καρφώσει” μια για πάντα, να στερεοποιήσει τις ρέουσες εικόνες ενός φευγαλέου κόσμου αποδεικνύοντας πέραν, πάσης αμφισβητήσεως, πως π.χ. το βαθύ κόκκινο χρώμα ή η καρμίνα είναι πολύ περισσότερο αίμα από τους ποταμούς αιμάτων που έχουν χυθεί σε όλα τα πεδία των μαχών και πως το μπλε της Πρωσίας είναι πολύ πιο κοντά στην απόχρωση που διάλεξε ο Θεός όταν πρωτοέβαψε τον θόλο του κόσμου από όλα τα γαλάζια του ουρανού. Η έκλειψη της ουσιαστικής εικόνας, στην εποχή της εικόνας. Εδώ είναι το στοίχημα! Να ζήσει ο καθένας τη ζωή που του ’λαχε όχι σαν πιόνι αλλά σαν υλικό της ιστορίας.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:
Γκάγκικ Αλτουνιάν
Θράφια
Τζουλιάνο Καγκλής
Άρτεμις Κατσαμπάνη-Ότα
Χαράλαμπος Κατσατσίδης
Δήμητρα Λαζαρίδου
Γιώργος Λαζόγκας
Κυριάκος Μορταράκος
Άννα Μαρία Παπαδημητρίου
Ηρακλής Παρχαρίδης
Τάκης Πουλόπουλος
Σάββας Πουρσανίδης
Γιάννης Φωκάς
Χρυσόστομος
Κείμενο – Επιμέλεια έκθεσης: Μάνος Στεφανίδης
Έργο: Γιώργος Λαζόγκας