Δέκα χρόνια μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στη Βαρκελώνη, το 2015, και πέντε χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση στη Στέγη, στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, το “RELIC” έχει ταξιδέψει σε περισσότερα από 40 διεθνή φεστιβάλ, 18 χώρες και 36 πόλεις. Τώρα, καθώς ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Ευρώπη και την Ασία, επιστρέφει στη Στέγη για έναν τελευταίο κύκλο παραστάσεων, προσκαλώντας το κοινό σε μια συγκινητική αποχαιρετιστήρια εμπειρία.

Η παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη και της ομάδας OSMOSIS δοκιμάζει ταυτόχρονα τα όρια του περφόρμερ και του κοινού. Η λατινική ετυμολογία της λέξης relic (reliquiae) υποδηλώνει αυτό που απομένει· η πρώτη ύλη του κόσμου αυτού μοιάζει να είναι τυχαία και ασήμαντη, όμως μεταμορφώνεται μέσα από το γελοίο και την υπερβολή σε ένα έργο που ξαφνιάζει. Tο “RELIC” είναι ένα ταξίδι μεταμορφώσεων, ένας δρόμος προς την ποίηση που ανοίγεται μέσα σε ένα απόκοσμο καμπαρέ, για να καταλήξει σε κάτι αφοπλιστικά ανθρώπινο.

Το “RELIC” είναι ένα κατάλοιπο από το παρελθόν. Ένα πράγμα που έχει μείνει πίσω, είτε αυτό είναι μνήμη είτε αντικείμενο, γλώσσα ή ύπαρξη. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης βυθίζεται και εμπλέκει τους θεατές σε ιδέες μεταμόρφωσης και γελοίου που κινούνται ανήσυχα ανάμεσα στο παράξενα συγκινητικό και το απόλυτα παράδοξο. Αυτή η εξαιρετικά ελκυστική σόλο παράσταση, δημιουργημένη στην καρδιά της ελληνικής κρίσης, παίρνει παιχνιδιάρικα ρίσκα που απέχουν πολύ από το συνηθισμένο, δοκιμάζοντας τα όρια της αποδοχής μας όταν πρόκειται για πράγματα ασύμβατα και άγνωστα. Πονηρές πτυχές του καμπαρέ, του βαριετέ και της φάρσας δημιουργούν μαγεία από το τετριμμένο, οδηγώντας το κοινό απροειδοποίητα σε στιγμές απροσδόκητης υπέρβασης.

To “RELIC” παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων του 7ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στο -1 της Στέγης, στις 28 Ιανουαρίου 2020, αποκλειστικά σε Φίλους της Στέγης, επαγγελματίες και ειδικούς του χορού.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Σημείωμα του Ευριπίδη Λασκαρίδη

«Το RELIC ξεκίνησε το ταξίδι του τον Απρίλη του 2015, αλλά ήταν ένα έργο που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται ήδη από το 2012. Ήταν η αφορμή για να δοκιμάσω τα όριά μου, να εξερευνήσω και να εκτεθώ. Να εκτεθώ και να ρισκάρω να διαμορφώσω μια προσωπική σκηνική γλώσσα – για να μη μένω στάσιμος και να μη λιμνάζω. Ονειρεύτηκα ένα πλάσμα μοναχικό, χωρίς ισορροπία, σε έναν κόσμο φτιαγμένο από το τίποτα, απλά να ζει, να υπάρχει ανάμεσα σε αντικείμενα, ηχητικούς ρυθμούς, καθημερινές δράσεις, λεκτικές και σωματικές προκλήσεις. Ένα πλάσμα μέσα σε ένα έργο που δεν επιδίωκε να εξηγηθεί αλλά να βιωθεί, να χαθεί χωρίς αναστολές, δίχως απολογία, στο παράδοξο, το γκροτέσκο, τη γελοιότητα αλλά και την τρυφερότητα. Δέκα χρόνια μετά, το RELIC επιστρέφει, όχι σαν μια αναπαράσταση, αλλά σαν μια συνομιλία με τον χρόνο. Έχει ταξιδέψει πολύ, έχει περάσει από πολλά διεθνή φεστιβάλ και θέατρα σε όλο τον κόσμο, συναντώντας θεατές σε διαφορετικές γλώσσες και πολιτισμούς, επιβεβαιώνοντας πως το σωματικό θέατρο δεν χρειάζεται λέξεις για να συνομιλήσει με την ανθρώπινη εμπειρία. Και εγώ, ως δημιουργός κι ερμηνευτής, έχω μεγαλώσει μαζί του. Το σώμα μου έχει αλλάξει, η σχέση μου με τη σκηνή έχει αμβλυνθεί και εξετάζω κάθε ώρα και λεπτό αν η ουσία της δουλειάς παραμένει εκεί, ζωντανή – αν το έργο έχει ακόμη νόημα ύπαρξης, αν συνεχίζει δέκα χρόνια μετά να συνομιλεί με το κοινό και αν μας αφορά ακόμη το σχόλιό του πάνω στην παραδοξότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ενδιάμεσα, δημιουργήθηκαν οι ΤΙΤΑΝΕΣ, το ELENIT, η TOURNÉ, οι ΚΑΜΑΡΕΣ και το LAPIS LAZULI, έργα που συνέχισαν την αναζήτηση της ομάδας για τη μεταμόρφωση, τη σχέση του σώματος με τον χώρο, τη δυναμική του ήχου και του φωτός, τα έργα αυτά που, μαζί με το RELIC, μου αρέσει να αποκαλώ “τρισδιάστατα εργόχειρα”, δοκιμάζοντας διαφορετικές φόρμες και αναζητώντας παράλληλα και νέες συναντήσεις. Και το RELIC ήταν πάντα εκεί –σαν μια κάψουλα που τα περιείχε όλα– καλώντας με ξανά και ξανά στη σκηνή, δίπλα στα άλλα έργα, παράλληλα και σε διάλογο με αυτά. Τώρα, αυτή η επετειακή περιοδεία, δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, μπορεί να αποτελεί την τελευταία παρουσίαση του έργου. Μια γιορτή για τα 10 χρόνια ταξιδιών της ομάδας; Μια τελετή αποχαιρετισμού; Δεν ξέρω αν κλείνει ένας κύκλος ή αν ανοίγει ένας άλλος. Ξέρω μόνο πως η μοναχική φιγούρα του έργου –αυτή που μας χάρισε ο Άγγελος Μέντης με το τόσο αδιανόητο ταλέντο του– εξακολουθεί να με συγκινεί, να με προκαλεί και να με γαργαλά να την ενσαρκώνω ακόμη, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια! Με όλη την τρυφερότητα, τη λαχτάρα και τη γλυκιά αγωνία που φέρνει μια συνάντηση με το παρελθόν».

Συντελεστές

  • Σκηνοθεσία, Χορογραφία & Σκηνογραφία: Ευριπίδης Λασκαρίδης
  • Ερμηνεία: Ευριπίδης Λασκαρίδης
  • Κοστούμι: Άγγελος Μέντης
  • Σύμβουλος Σκηνοθέτη: Τατιάνα Μπρε
  • Σύμβουλος Δραματουργίας: Αλέξανδρος Μιστριώτης
  • Σχεδιασμός Ήχου: Κώστας Μιχόπουλος
  • Σύμβουλος Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
  • Μουσικός Συνεργάτης: Κορνήλιος Σελαμσής
  • Φωτιστική Εγκατάσταση: Μίλτος Αθανασίου
  • Τεχνικός Διευθυντής: Κωνσταντίνος Μαργκάς
  • Τεχνικοί Φωτισμών: Κωνσταντίνος Μαργκάς, Γιώργος Ιεραπετρίτης
  • Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Πλέσσα
  • Ηχητική Εγκατάσταση & Χειρισμός Ήχου: Κώστας Μιχόπουλος, Γιώργος Χανός
  • Ειδικές Κατασκευές: Μάριος Σέργιος Ηλιάκης, Ιωάννα Πλέσσα & Μελίνα Τερζάκη
  • Props & Costume Managers: Κωνσταντίνος Χαλδαίος, Τίμοθι Λασκαράτος
  • Εκτέλεση Παραγωγής: POLYPLANITY Productions / Βίκυ Στρατάκη και Νίκος Χαραλαμπίδης
  • Φωτογραφίες: Μίλτος Αθανασίου & Εύη Φυλακτού, Ανδρέας Σιμόπουλος
  • Επεξεργασία video trailers: Ευριπίδης Λασκαρίδης, Αριστέα Στεφανουδάκη

Διάρκεια: 40 λεπτά

Διαβάστε επίσης:

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση: Το πρόγραμμα της σεζόν 2024-2025 βάζει τις ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρο