Ρενέ Ρεβάχ: Καινός Χρόνος – έκθεση φωτογραφίας στο Booze Cooperativa

To Booze Coopeativa παρουσιάζει μία ιδιαίτερη έκθεση φωτογραφίας της Ρενέ Ρεβάχ, υπό τον τίτλο Καινός Χρόνος. Η έκθεση πλαισιώνεται από χορογραφία της …

της Μαρούσως Καραλέκα, την οποία ερμηνεύουν η Μιμή Αντωνάκη και η Αντωνία Ζαγορίτη, κείμενο  του συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη, ενώ τη φωνή του χαρίζει ο Δημήτρης Λιγνάδης.

Λίγα λόγια για την έκθεση

Αν με ρωτήσετε τι είναι χρόνος δεν ξέρω, και αν δεν με ρωτήσετε ξέρω.

Αυγουστίνος

Η αντίληψη τού χρόνου είναι θεωρητικά αδύνατη, γιατί βρισκόμαστε μέσα σ\’ αυτόν.

Εν τούτοις, ίσως να μην υπάρχει άλλη έννοια τόσο δυσνόητη, που να είναι ταυτόχρονα διαρκώς παρούσα και στο μυαλό μας και στη ζωή μας. Και ο λόγος είναι ότι ο χρόνος ορίζεται, παίρνει για μας μορφή, από τον θάνατο. Δηλαδή από το τέλος τού ορατού χρόνου.

Η Φωτογραφία έχει μια προνομιακή σχέση με τον χρόνο, γιατί είναι η μόνη από τις μορφές τέχνης, που τον χρησιμοποιεί σαν περιεχόμενό της. Για την ακρίβεια, όταν όλες οι τέχνες συνδέονται με τον χρόνο, η φωτογραφία, σχεδόν θέλοντας και μη, τον έχει σαν κύριο θέμα της. Η Φωτογραφία γεννήθηκε επειδή υπάρχει ο χρόνος.

Κάθε φωτογραφία συνιστά ένα κομμάτι καθαρού χρόνου. Το κλικ καθιστά δυνατό αυτό που δεν καταφέρνει το μάτι μας. Απομονώνει ένα κομμάτι από τη συνεχή ροή της ζωής. Για την ακρίβεια, απομονώνει μια συγκεκριμένη γωνία μιας μικρής φέτας τού χρόνου.

Η αντιμετώπιση από τον θεατή μιας φωτογραφίας συνεπάγεται τον ερεθισμό τού χρόνου μέσα στον δικό του χώρο των αναμνήσεων, ή των μελλοντικών του προβολών.

Ο θεατής της φωτογραφίας ξέρει (κι αυτό είναι το σημαντικό) ότι αυτό που κοιτάει έγινε, υπήρξε, κάπου, κάποτε.

Έχει την αίσθηση της δια βίου επανεμβάπτισης στο ίδιο σημείο τού χρόνου.

Η φωτογραφία δεν μιλάει για την κίνηση, αλλά για την ακινησία.

Ο χρόνος εκφράζεται μαγικός και απειλητικός έξω από την συνεχή ροή του.

Τα πρόσωπα των ανθρώπων, κάθε μέρα που τα φέρνει πιο κοντά στον θάνατο, γίνονται πιο μεστά, πιο εκφραστικά, «κουβαλάνε» τον χρόνο τους. Τα ερείπια των σπιτιών δείχνουν την πραγματική ομορφιά των όγκων και των γραμμών τους μόνον όταν γκρεμιστούν. Η ιστορία γράφεται πάνω στις πεσμένες πέτρες των μνημείων.

Η «επανασύνδεση» τού κτισμένου με τη γη. Όλες αυτές οι αισθήσεις και οι σκέψεις, που από τη μια τρομάζουν κι από την άλλη μαγνητίζουν, αποτελούν ένα στοιχείο μεγάλης ομορφιάς σε ένα ατελείωτο παρόν.

Όσο λοιπόν αναρωτιέται ο φωτογράφος για τη φύση και την μοναδικότητα της φωτογραφίας, τόσο θα συνειδητοποιεί ότι ο Χρόνος είναι η αναπόφευκτη απάντηση.

Αποσπάσματα από το άρθρο του Πλάτωνα Ριβέλλη Ο χρόνος στοιχείο ταυτότητας της φωτογραφίας, στο περιοδικό Είδωλο.