REWORKS 2011… και η εικαστική πλευρά του festival ενσαρκώνεται σε 3 εμπνευσμένα projects που έχουν στόχο να συνενώσουν πομπούς και δέκτες της τέχνης, μέσα από διαδραστικές και όχι μόνο δραστηριότητες που συνθέτουν το φαντασιακό με το πραγματικό, το ονειρικό με το αληθινό!
Project one… με διπλή οπτική, πάντα στο πλαίσιο του Reworks 2011, το οποίο εντάσσεται στο πρόγραμμα των Δημητρίων 2011.
Δύο αστικές εγκαταστάσεις στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με τις δημιουργικές ομάδες KUH και Topotheque, φιλοδοξούν να γίνουν σημεία συνάντησης. Τοποθετημένες σε κομβικά σημεία στον πεζόδρομο της Ικτίνου και την πλατεία Αριστοτέλους, οι εγκαταστάσεις σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν ειδικά για την περίοδο του φεστιβάλ και αποτελούν μέρος της προσπάθειας παρουσίασης του καλλιτεχνικού χαρακτήρα του φεστιβάλ στο αστικό τοπίο.
Στη διασταύρωση των οδών Ικτίνου και Ζεύξιδος η εγκατάσταση “Like lost children we live our unfinished adventures”, προτρέπει τους διερχόμενους να συμμετέχουν σε ένα παιδικό παιχνίδι, ενώ στην Πλατεία Αριστοτέλους η εγκατάσταση “Ripple Bench” προσφέρει μια εναλλακτική στάση για τους περαστικούς.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τι είναι το Like lost children we live our unfinished adventures?
Το πέταγμα των παπουτσιών του ανυποψίαστου θύματος πάνω σε συρματόσχοινα/καλώδια είναι μια παλιά πρακτική “καζούρας” κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Η πρακτική αυτή, η οποία εμφανίζεται σε διάφορες χώρες και συχνά με διαφορετική σημασία, χρησιμοποιείται σαν μία αφορμή διάδρασης του περαστικού με μία σημειακή παρέμβαση, και ουσιαστικά δημιουργεί μία κατάσταση όπου πέρα από την παρουσία ενός παιδικού ξόανου, ο περαστικός ίσως ανακαλύψει κάτι παραπάνω από το προφανές, αν πάψει απλά να κοιτάει κι αρχίσει να παρατηρεί.
Η πραγματικότητα είναι ότι λίγοι από εμάς στρέφουν το βλέμμα τους πάνω από τον ορίζοντα καθώς περπατάμε στην πόλη κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν ερχόμαστε απέναντι σε ένα “αστικό εμπόδιο” που επιβάλλει με την φυσική του παρουσία την έλξη του βλέμματος άνωθεν. Στην εγκατάσταση αυτή, ακολουθώντας τη ματιά του ξυπόλυτου παιδιού προς τα πάνω ανακαλύπτει κανείς κάτι άλλο, αναπάντεχο, πέρα από την πληροφορία που βρίσκεται στο ύψος του ματιού. Πόσοι είναι όμως εκείνοι, που «όταν τους δείχνουν το φεγγάρι, αυτοί κοιτάν’ το δάχτυλο»;
Κι όσο για το Ripple Bench….το μυστικό κρύβεται στην πλατεία Αριστοτέλους: η χρήση αλγοριθμικών διαδικασιών στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό προσέφερε νέες δυνατότητες έκφρασης στους σχεδιαστές ενώ παράλληλα έθεσε τις βάσεις για ένα νέο επίπεδο αντίληψης στους χρήστες των χώρων και των αντικειμένων. Σε αυτή τη λογική, το παγκάκι “Ripple Bench” αποτελεί έναν πειραματισμό πάνω σε ένα τυποποιημένο στοιχείο του αστικού εξοπλισμού με τη δημιουργία μίας κατασκευής στάσης και ανάπαυσης για τους περαστικούς.
Ουσιαστικά είναι μία απόπειρα απόδοσης ροΐκης μορφολογίας σε ένα καθημερινό αντικείμενο, με τρόπο τέτοιο ώστε η ροΐκότητα αυτή να λειτουργεί υποστηρικτικά και όχι ανασταλτικά στη δυνατότητα μαζικής παραγωγής του εν λόγω αντικειμένου. Στην προκειμένη περίπτωση μία μορφή διπλής καμπυλότητας αναλύεται σε επιμέρους στοιχεία, έτσι ώστε να μπορεί να συντεθεί από επίπεδες επιφάνειες.
Σχεδιαστική πρόθεση αποτελεί εδώ, όχι μόνον η απλοποίηση της κατασκευής μίας σύνθετης γεωμετρίας, αλλά και η δημιουργία ενός ριζοσπαστικού αντικειμένου αστικού εξοπλισμού που προκαλεί τον χρήστη να αναλογιστεί μία διαφορετική μορφή για το σύνολο του αστικού τοπίου.
Project no 2, και η έκθεση με τίτλο Confident Understated People (Υποεκτιμούμενοι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση) παρουσιάζει εικόνες και στιγμές από τις πρώτες 6 χρονιές του Reworks φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής και τέχνης. Οι καλλιτέχνες, το κοινό, οι στιγμές παρουσιάζονται μέσα από ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο φουαγιέ του δημαρχείου της πόλης από τις 5 μέχρι και τις 21 Σεπτεμβρίου. Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση της σε Αθήνα και Λονδίνο η έκθεση λαμβάνει χώρα για πρώτη φορά στο κοινό της Θεσσαλονίκης.
Project no 3 η Gallery του Φεστιβάλ, στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου φιλοξενεί την έκθεση: Sounds like art! Η έκθεση εξερευνά μέσα από δημιουργίες νέων καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό τη σχέση που έχει η σύγχρονη τέχνη με τον ήχο. Μέσα από μια γκάμα διαφορετικών μέσων έκφρασης ανακαλύπτουμε ότι η μουσική, ο ήχος, η μελωδία, ο θόρυβος ή η σιωπή μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης των εικαστικών καλλιτεχνών.
Οι καλλιτέχνες ορμώμενοι από τον χώρο των εικαστικών τεχνών, της ψηφιακής τεχνολογίας, της ακουστικής μουσικής και σύνθεσης, του design, της αρχιτεκτονικής και της κινούμενης εικόνας προσεγγίζουν ο καθένας την αλληλεπίδραση του ήχου με την εικαστική δημιουργία. Video, φωτογραφία, animation, εγκαταστάσεις και ζωγραφική συνθέτουν τον πολυμορφικό χαρακτήρα της έκθεσης με τον ήχο να πρωταγωνιστεί στα έργα είτε ως δομικό στοιχείο είτε ως εργαλείο έκφρασης της οπτικής-αισθητικής εμπειρίας κάθε έργου που λειτουργεί παράλληλα με άλλα μέσα. Συμμετέχουν οι ακόλουθοι καλλιτέχνες:
Μαρία-Άννα Κολλύρη, Russell J Chartier & Paul J Botelho, Paul J. Botelho, Λουκάς Μεσσηνέζης, Πάκυ Βλασσοπούλου, Felipe Otondo, Mateusz Wysocki, Lech Nienartowicz,Justyna Kociszewska, Σπυριδουλα Ζάχου, Βασίλης Αβδελάς, Μιχάλαρος Δημήτρης, Νίκος Δρίζης, Άρης Μπέζας, Στάθης Μήτσιος, Βασίλης Χατζόπουλος, Παναγιώτης Βορριάς, Έλενα Εφέογλου, Djamo Daniel, Ανδρέας Καραουλάνης & Αντώνης Ανισσέγκος& Patrick K, Κωνσταντίνα Παπαντωνάτου, Νικολάκης Αλέξανδρος & Καλλιμάνης Αριστείδης, Εύη Τζώρτζη antanaclasis, Νόρα Παυλίδη!