Στο έργο «Ρίτα» μέσα από τη σχέση δύο αδερφών, του Τόνι (Γιώργος Καφετζόπουλος) και της Στέλλας (Ιφιγένεια Καραμήτρου), ξεδιπλώνονται διαφορετικές στάσεις ζωής. Με θάρρος, ευαισθησία και χιούμορ οι ήρωες της Μάρτα Μπουτσάκα έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλα ερωτήματα. Φόβοι και ελπίδες, μυστικά και ψέματα συνθέτουν ένα τρυφερό έργο γεμάτο ανατροπές – μια μαύρη κωμωδία για το μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, τη μνήμη και τη λήθη, την αγάπη. Η παράσταση ανεβαίνει υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ρηνιώς Κυριαζή.
Η «Ρίτα» παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη – Παρασκευή στις 21:15 & Σάββατο – Κυριακή στις 19:30 & 21:15 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα).
Ενώ, η παράσταση της Ρηνιώς Κυριαζή «Στη Σκιά του Λούσια», επαναλαμβάνεται στο Θέατρο Από Μηχανής από 11 Νοεμβρίου. Μπορείτε να δείτε κείμενό της γι’ αυτήν την παράσταση εδώ.
***
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Ρίτα της Μάρτα Μπουτσάκα έφτασε στα χέρια μου μέσω της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ το προηγούμενο καλοκαίρι. Μετά από έναν εξαντλητικό χειμώνα, δεν σκόπευα να μπω άμεσα σε διαδικασία προετοιμασίας καινούριου έργου. Ξεφυλλίζοντάς το βαριεστημένα, μόνο και μόνο επειδή η Μαρία επέμενε ότι θα μου ταίριαζε, άρχισα ύπουλα να συγκινούμαι. Το έργο με βρήκε λοξά, με ‘έπιασε’ χωρίς να το θέλω, χωρίς να το επιτρέψω, χάρη στην απλότητα και την ανθρωπιά του, που πάντα είναι ακαταμάχητες. Προσέχοντας καλύτερα άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι πραγματεύεται ένα σκληρό θέμα με γλυκόπικρο χιούμορ κι αυτό με καθήλωσε. Πώς μπορούμε να αγγίξουμε τα πιο δύσκολα; Πώς μπορούμε να τα αντέξουμε; Το πρίσμα απ’ όπου κοιτάζει η Μάρτα Μπουτσάκα θα το έλεγα: ‘τρέλα για τη ζωή’. Αυτό το πρίσμα με έκανε να ξεφοβηθώ και να θέλω να ψάξω γύρω από το πολύ σοβαρό θέμα της ευθανασίας.
Οι ήρωες, δυο αδέρφια, διαφωνούν ριζικά, συγκρούονται, απομακρύνονται αλλά και πάλι ενώνονται, πολύ απλά γιατί αγαπιούνται. Η αγάπη αυτή, ίσως γιατί ως μοναχοπαίδι δεν την έχω γνωρίσει, με έκανε να κλάψω. Από την άλλη, το έργο περιγράφει την αφόρητη μοναξιά και το παράδοξο, ο γονιός σου να βρίσκεται δίπλα σου κι εσύ να θέλεις να τον πάρεις τηλέφωνο καθώς αναπολείς μια εποχή που η επικοινωνία δεν ήταν κομμένη. Πώς μπορείς να επισκέπτεσαι καθημερινά έναν άνθρωπο που απουσιάζει. Πώς γίνεται μια αρρώστια να απομακρύνει τον άνθρωπό σου από τη μνήμη, τις λέξεις, το παιδί του, τον εαυτό του; Από το ξεκίνημα των προβών μιλώντας με φίλους διαπίστωνα πόσο συχνή είναι τελικά η νόσος του Αλτσχάιμερ γύρω μας. Επίσης πόσο συχνό είναι το δίλλημα σχετικά με την ευθανασία. Δεν το είχα φανταστεί κι όμως μάς έχει ακουμπήσει σχεδόν όλους. Δεν τολμώ να έχω απάντηση, έχω μόνο ερωτήσεις. Θα επιθυμούσα η παράσταση να ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά για να τις χωρέσει όλες. Μέσα από το χαμόγελο που σπάει κόκκαλα, το γέλιο που κόβει το αίμα, την ανομολόγητη πίκρα, το χιούμορ του ανθρώπου που θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, να βρουν χώρο οι αντιθέσεις. Μια ευχή μου θα ήταν να μπορέσει κανείς να συνομιλήσει με τα ανείπωτα, με τις βαθιές τρύπες χωρίς να είναι απαραίτητο να τον ρουφήξουν.
Η δουλειά με τον Γιώργο και την Ιφιγένεια ξεκίνησε σαν ένα παιδικό παιχνίδι με την κοφτερή του ειλικρίνεια. Η Λίνα έδωσε το απόκοσμο τσέλο των ρωγμών μας, η Νεκταρία γέμιζε με posted τους τοίχους ζητώντας να μην ξεχάσουμε και η Στέβη φώτιζε δωμάτια νοσοκομείου. Τελικά ίσως η Ρίτα είναι για μένα οι αποφάσεις που αναπόφευκτα μας σημαδεύουν και μας περνούν απέναντι. Ένα είδος ανεπιθύμητης ενηλικίωσης.
Photo Credit: Αναστασία Γιαννάκη
Διαβάστε επίσης:
Ρίτα, της Μάρτα Μπουτσάκα σε σκηνοθεσία Ρηνιώς Κυριαζή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
