Στην νέα ενότητα έργων που παρουσιάζω στην gallery genesis με τον τίτλο «Ροές», θέλησα να φτιάξω φόρμες οργανικές, φόρμες που να «παγιδεύουν» την αίσθηση της οντότητας. Δεν με ενδιέφερε να αποτυπώσω σχηματικά κάτι συγκεκριμένο, έμψυχο ή άψυχο, να μεταφέρω σε πηλό τη μορφή ενός φυσικού αντικειμένου. Θέλησα να αποδώσω αισθήσεις πληρότητας, ισορροπίας, αρμονίας. Με ενδιαφέρει η ισορροπία μεταξύ του κενού και του πλήρους, το μέσα να γίνεται έξω, το κοίλο να συνομιλεί με το κυρτό, το φωτεινό να διαδέχεται το σκοτεινό… – Ιωσηφίνα Κοσμά
Η πρώτη δυσκολία που θα συναντήσει κανείς, αντικρίζοντας την καινούρια δουλειά της Ιωσηφίνας Κοσμά, είναι η απόπειρα να την ταξινομήσει και να την περιγράψει εκ των υστέρων σε τρίτους.
Βουτώντας σε σύμπαντα ωχρής άμμου και λευκής προαιώνιας ύλης, οι πήλινες αφαιρετικές φόρμες της ψελλίζουν την πρωτογένεια της μορφής, υπενθυμίζοντας μια φαεινή φράση της Margaret Atwood: «Τα είδη δεν είναι ερμητικά κλεισμένα κουτιά. Το περιεχόμενό τους ρέει προς τα πίσω και προς τα εμπρός σαν το κύμα, διασχίζοντας τα διαγραμμισμένα όρια εξακολουθητικά».
Η αρχική ιδέα της ενότητας που απασχολεί τη δημιουργό εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου, ήταν η αδιάκοπη ροή της καμπύλης, η απόπειρα της προσέγγισης του αεί ζεύγους και της αρμονικής ένωσης στοιχείων αντιθετικών, η ευφορία της κατάφασης και της επαφής, η δυνατότητα του «να δέχομαι, να αποδέχομαι, να αγκαλιάζω», όπως εύγλωττα συμπληρώνει η ίδια η Κοσμά για το έργο της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έννοια του συμπληρωματικού και η επιθυμία της ατελεύτητης κίνησης όπου η συμβολική παρουσία και η δυνητική ροή του υγρού στοιχείου είναι επίσης καταφανής, οδήγησαν σε δεξιοτεχνικά χορογραφημένους όγκους, σε καμπύλες λύσεις και σε αρμονικά συστρεφόμενες διατυπώσεις που είναι στην αρχική σύλληψή τους πολύ πιο απλές από την τελική προβολή τους.
Στο έργο της Κοσμά, όπου η ίδια η απόλαυση της διαδικασίας αποτελεί βασική επιδίωξη, η επιθυμία της αφής αποτελεί ζωτικό τρόπο κατανόησης και αποδοχής του. Μιλώντας για τις κατά μόνας στιγμές και τις ώρες, για τις ημέρες και τους μήνες στο εργαστήριο, η δημιουργός εξομολογείται ότι και η ίδια χαϊδεύει και εισχωρεί στα έργα της απολαμβάνοντας τις καμπύλες της ελικοειδούς αυτής περιπλάνησης στο σύμπαν της ύλης μέσω της πρωτογενούς απτικής επαφής, «νιώθοντας» δια της αφής με την ένταση του βλέμματος. – Ίρις Κρητικού, Επιμελήτρια της έκθεσης