Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου μέχρι 10 Φεβρουαρίου 2013, για δέκατη τρίτη φορά από το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS 2013” στο Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή, Κολωνάκι.
Σε μια από τις πλέον δημοφιλείς και ιστορικές εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης, 20 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί Τέχνης, Αρχιτέκτονες, θεατρολόγοι, χορογράφοι, επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών ο καθένας, που θα παρουσιασθούν στα δωμάτια ενός ορόφου του Ξενοδοχείου. Συμμετέχουν 30 καλλιτέχνες που θα παρουσιάσουν ζωγραφικά έργα, γλυπτικά, εικαστικές – ηχητικές, φωτογραφικές και σκηνογραφικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονικά projects, design, performances, προβολές, ταινίες, και άλλα έργα.
Κάθε καλλιτέχνης παρουσιάζεται ατομικά σε κάθε ένα δωμάτιο σε έναν όροφο του ξενοδοχείου, όπου το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να παρουσιασθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.
Η επιλογή ενός διαφορετικού χώρου, ενός ξενοδοχείου, για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης, ήταν συνάρτηση και της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο χώρος του Ξενοδοχείου είναι ένας χαρακτηριστικός μαζικός χώρος με συγκεκριμένη δομή, λειτουργία και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης, χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Στον γνώριμο τρόπο λειτουργίας του, όπου φιλοξενούνται για κάποιο διάστημα κυρίως “ξένοι” σε μια πόλη, αλλά και άνθρωποι της πόλης που περνούν κάποιες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους, θα προστεθεί και μια άλλη διάσταση, αυτή της φιλοξενίας καλλιτεχνικών έργων. Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του Ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά ένα πολιτισμικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα και γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό που θα επισκεφθεί και θα βρεθεί στον ίδιο χώρο τις ίδιες μέρες και θα “συζήσει” με τα έργα.
Για πολλούς από τους καλλιτέχνες, ο θαυμάσιος και φιλόξενος χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί μια ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για αυτή την έκθεση, έργα που συσχετίζονται με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες και τον ρόλο του “φιλόξενου χώρου”.
Το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, ενδιαφέρεται και συνεχίζει σταθερά να φιλοξενεί και να προβάλει πολιτιστικές δραστηριότητες και συμμετέχοντας για πολλοστή φορά σε αυτή τη διοργάνωση στηρίζει και ανοίγεται στους χώρους της σύγχρονης τέχνης και της κριτικής σκέψης.
Εγκαίνια Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013, 20:00 – 24:00 Διάρκεια Έκθεσης μέχρι 10 Φεβρουαρίου 2013.
Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινές 16:00 – 22:00, Σάββατο & Κυριακή 12:00 – 22:00.
ROOMS 2013 plus+
Στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος διοργανώνεται παράλληλα με την έκθεση Rooms 2013, η έκθεση Rooms 2013 plus +.
Εγκαίνια: Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013, 12:00 – 16:00 Διάρκεια Έκθεσης μέχρι 23 Φεβρουαρίου 2013.
Ώρες Λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή 12:00 – 20:00 και Σάββατο 12:00 – 16:00
ROOMS 2013
Επιμελητές :
Γκέλη Γρυντάκη, Γιώργης-Βύρων Δάβος, Δηώ Καγγελάρη, Χάρις Κανελοπούλου, Μαργαρίτα Καταγά, Ισαβέλλα Κλαδάκη, Τάσος Κουτσουρής, Γιώτα Κωνσταντάτου, Αρετή Λεοπούλου, Μαρία Μαραγκού, Κυβέλη Μαυροκορδοπούλου, Νίκος Μυκωνιάτης, Χάρης Σαββόπουλος, Μαρία Στάθη, Έφη Στρούζα, Φαίη Τζανετουλάκου, Γιάννης Τουμαζής, Λίνα Τσίκουτα, Εβίτα Τσοκάντα.
Καλλιτέχνες :
Monika Pavlechova, Felix Delandre, Δήμητρα Κονδυλάτου, Δήμητρα Λιάκουρα, Μαρία Τσάγκαρη, Λία Κουτελιέρη, Φωτεινή Παλπάνα, Γιάννης Χειμωνάκης, Δημήτρης Σαρλάνης, James Enox, Βασίλης Ψαράς, Rilene Markopoulou, Ηλίας Μαμαλιόγκας, Γιώργος Παπαφίγκος, Έλενα Μαρίνου, Ιωάννα Γκούμα, Καλίνα Μαϊοπούλου, Έλμα Πετρίδου, Νάταλι Γιαξή, Πυθαγόρας Χατζηανδρέου, Βασίλης Γεροδήμος, Εύα Μαραθάκη, Μαρίνα Τρουπή.
Μαρία Τσάγκαρη
Το λουλούδι, σύμβολο του εφήμερου και της ευθραυστότητας, που έχει όμως μέσα του την ανανεωτική δύναμη της αναγέννησης και της δημιουργίας, είναι το υλικό με το οποίο η Μαρία Τσάγκαρη δημιουργεί ένα εικαστικό περιβάλλον προσφοράς κι εκμυστήρευσης επιθυμιών, ευχών κι ευχαριστιών. Από τα βάθη της ιστορίας, τα λουλούδια είναι φορείς κωδικοποιημένων μηνυμάτων, εκφράζοντας όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Η Τσάγκαρη, υιοθετώντας ένα ιδιότυπο τελετουργικό, αφήνει στο έργο της να διεισδύσουν τα μεταφορικά νοήματα των λουλουδιών, χαρίσματα, αρετές και αδυναμίες που οι ίδιοι οι άνθρωποι τους έχουν χαρίσει. Μέσα από τον αυτοσχεδιασμό λόγου και πράξης, επιθυμεί την εμπλοκή του θεατή στο έργο της, σε ένα πεδίο που χαρτογραφείται πρόσφορο στη μνήμη, τη σκέψη και την ευεργετική εκφορά του συναισθήματος.
Χάρις Κανελλοπούλου
Δήμητρα Κονδυλάτου
Η Δήμητρα Κονδυλάτου διερευνά τα όρια, τα όρια της τέχνης και της καθημερινότητας, τη σχέση του ‘μέσα’ με το ‘έξω’, του ανθρώπινου και του ζωικού. Επαναπροσδιορίζει τα σημεία της “κατασκευασμένης” πραγματικότητας και του πολιτισμού σε σχέση με αυτά της “φύσης” και των ενστίκτων. Την ενδιαφέρει να εντοπίσει την μεταξύ τους αλληλεπίδραση, καθώς και τους περιορισμούς που επιβάλλει το ένα στο άλλο και τις πειθαρχήσεις που τελικά δέχεται ο άνθρωπος λόγω αυτών των σχέσεων. Κυρίαρχο στοιχείο στο έργο της είναι η μνήμη την οποία προσπαθεί να επαναφέρει και να προβάλλει μέσα από καθημερινές πράξεις και αντικείμενα.
Για την έκθεση “Rooms 2013”, εκτυλίσσεται μια εντοπισμένη έρευνα που μπορεί να αφορά την ίδια την ιστορία του ξενοδοχείου, τον περιβάλλοντα χώρο (την πόλη, η οποία βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση), αλλά και το ρόλο που καλείται να παίξει ο καλλιτέχνης ως συμμετέχων. Το αποτέλεσμα θα είναι η καταγραφή της έρευνας σε έντυπη και ψηφιακή μορφή.
Mαργαρίτα Καταγά
Λία Κουτελιέρη
Η Λία Κουτελιέρη, μέσω της πολυ-αισθητηριακής εγκατάστασης “περιβάλλον βυθού” , δημιουργεί ένα παράλληλο σύμπαν, όπου όλες οι σταθερές του κόσμου μάς όπως τον γνωρίζουμε, αλλάζουν. Ανάμεσα σε οργανικές μορφές/Παρουσίες, κατασκευασμένες από πλαστικά ποτήρια, ο επισκέπτης καλείται ν’ αφουγκραστεί, ό,τι ξεχασμένο ή καταπιεσμένο μέσα του και εν τέλει ν’ αναστοχαστεί και να επανατοποθετηθεί απέναντι στον ίδιο τού τον Εαυτό. Η Λία Κουτελιέρη, συνθέτει έναν ονειρικά φυσικό κόσμο – ως αποτύπωμα της φαντασίωσής τής- ο οποίος τέμνεται τελικά με την εμπειρία του επισκέπτη , οδηγώντας από τον επαναπροσδιορισμό, στην ανάσυρση της αλήθειας μας στην επιφάνεια. Σκοπός της εγκατάστασης αυτής ωστόσο, δεν είναι η φυγόπονη απομάκρυνση από τα προβλήματα, αλλά η δημιουργία μιας γέφυρας μεταξύ σώματος-μυαλού, αισθήσεων-πνεύματος , ονειρικού-πραγματικού, ετσι ώστε, μαζί με την όποια προσωπική αλήθεια, να μπορέσει να «αλιευθεί» και η λύση.
Ισαβέλλα Κλαδάκη
Δημήτρης Σαρλάνης
Η πραγματικότητα σε συναντάει στο δωμάτιό σου.
Ο Δημήτρης Σαρλάνης βάζει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου γλυπτά-εισβολείς και προτείνει/σκηνοθετεί ένα σενάριο από το θέατρο του παραλόγου που ζούμε. Στην πλατφόρμα τέχνης που στήνεται θεσμικά πια κάθε χρόνο στα Rooms, η νεότερη τέχνη δείχνει τους πειραματισμούς, το πνεύμα και τις πρώτες κατακτήσεις της.
Ο Σαρλάνης παρουσιάζει μια από τις κυρίαρχες όψεις της σύγχρονης τέχνης. Γλυπτική που κατεβαίνει στον δρόμο, παίρνει την θεματική της από την καθημερινότητα, φέρει τη φόρμα του hyper-real οικείου. Ακόμα, έχει χρώμα, αγνοεί το βάθρο ή το χρησιμοποιεί εμφατικά και ειρωνικά με στόχο να το ανατρέψει, έχει πειραματισμό, γκροτέσκο χιούμορ και δυνατή εικόνα/αφήγηση. Κλασσική γλυπτική στη βάση της, δουλεύεται με τωρινά υλικά, καινούργια φόρμα, επινοητική τεχνοτροπία. Σαφώς τα γλυπτά του εγγράφονται στην επιρροή της pop τέχνης με τη στενή –απενοχοποιημένη- όσμωση μαζικής κουλτούρας και υψηλής τέχνης, είναι σε διάλογο με τα ρεύματα της διεθνούς τέχνης, φλερτάρουν με τον υπερρεαλισμό.
Σε αντίθεση όμως με τα υπερρεαλιστικά γλυπτά του Hundson για παράδειγμα που ο ακραίος ρεαλισμός τους έβγαινε από την ακριβή αληθοφάνεια, στα έργα που φτιάχνει η νέα γενιά γλυπτών, η αλήθεια υπονομεύεται από την καρικατούρα, τα τραβηγμένα, διαστρεβλωμένα χαρακτηριστικά, τα αλλόκοτα στοιχεία που μπαίνουν πάνω στο έργο, το «πειραγμένο» μέγεθος, μικρότερο από την κανονική αναπαράσταση. Τα γλυπτά παίζουν στο 1,30-1,40 μ. ύψος. Είμαστε στην περιοχή της τέχνης και ο ψευδο-ρεαλισμός τους είναι η επιλεγμένη φόρμα που κουβαλάει το επιδιωκόμενο περιεχόμενο: Το γλυπτό-statue γίνεται παράσταση του κοινωνικού, πολιτικού status, στάση ηθική και αισθητική. Τι να τα κάνουμε σήμερα τα μάρμαρα; Η γλυπτική στο δωμάτιο του Δημήτρη Σαρλάνη είναι up-to-the-point.
Γιώτα Κωνσταντάτου
Φωτεινή Παλπάνα – Γιάννης Χειμωνάκης
Η Φωτεινή Παλπάνα και ο Γιάννης Χειμωνάκης συνθέτουν ένα περιβάλλον μνημειακού χαρακτήρα αποτελούμενο από εγκαταστάσεις με φυσικά υλικά, βιομηχανικά αντικείμενα και επεξεργασμένες φωτογραφίες. Κοινή τους αφετηρία η ανίχνευση και περισυλλογή στοιχείων και αρχειακού υλικού από το πολιτισμικό και κοινωνικό παρελθόν. Η οικειοποίηση, διαχείριση και ανασύνθεσή τους στην περίπτωση της Φ. Παλπάνα καταλήγει στη δημιουργία ενός φαντασιακού ντοκουμέντου, μιας υποθετικής και υποκειμενικής εκδοχής ενός σύγχρονου συμβάντος ή μιας μη βιωμένης εμπειρίας. Αντίστοιχα ο Γ. Χειμωνάκης επανεξετάζει και επικαιροποιεί τη βιωσιμότητα καθιερωμένων και καινοτόμων πολιτισμικών γεγονότων ή έργων της πνευματικής δημιουργίας και εστιάζοντας επιλεκτικά σε συγκεκριμένες πτυχές τους επαναδιαπραγματεύεται με κριτική διάθεση την ιστορία των κοινωνικών και αισθητικών αξιών.
Τάσος Κουτσουρής
James Enox
Ο James Enox σχεδιάζει με μαρκαδόρους παντού. Σε έπιπλα, ρούχα, χαρτιά, κονσόλες και ενισχυτές, σε σώματα, στο μυαλό του. Επινοεί οντότητες με θρησκευτική πίστη στη μουσική, στην αγάπη, στον ουρανό ή απλά στο skateboard. Σχεδιάζει μικρούς και μεγάλους μεσσίες που θα αλλάξουν τον κόσμο, θα εναρμονίσουν την τεχνολογία με τον απογειωτικό έρωτα και τους γαλαξίες με την πιο πεζή πραγματικότητα. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου που θα γεμίσει από άκρη σε άκρη με τα έργα του Enox, θα αποτελέσει τον ιδανικό σταθμό μετεπιβίβασης από τον ένα κόσμο στον άλλο. Ο James Enox (γεν. 1975) ζει, εργάζεται, φτιάχνει ήχους και εικόνες στη Θεσσαλονίκη.
Αρετή Λεοπούλου
Βασίλης Ψαρράς
Προσεγγίζοντας τη φράση του Walter Benjamin “για τον περιπατητή flaneur, η πόλη ήταν τώρα το τοπίο, τώρα το δωμάτιο…”, ο Βασίλης Ψαρράς χρησιμοποιεί το περπάτημά του ως μέρος της καλλιτεχνικής του πράξης, ακροβατώντας μεταξύ ποιητικής προσέγγισης και πράξης. Eπικεντρώνει την προσοχή του σε μια κυκλική διαδρομή γύρω από τον λόφο του Λυκαβηττού έχοντας ως εναρκτήριο σημείο το ξενοδοχείο Saint George Lycabettus. Απώτερος στόχος του, η κυκλική περιπατητική διαδικασία γύρω από τον λόφο του Λυκαβηττού να λειτουργήσει συμβολικά ως χωρικός τρόπος συναισθηματικής εκτόνωσης. Σε αυτή τη περιπατητική διαδικασία επιλέγει να περπατήσει μαζί με ακόμα ένα άτομο, συζητώντας και εξωτερικεύοντας σκέψεις και συναισθήματα με βασικό θεματικό άξονα την αλληλοσυσχέτιση μιας προσωπικής και κοινωνικής κρίσης ατόμου και πόλης. Παράλληλα με την διαδρομή, το αρχιτεκτονικό στοιχείο, οι άδειοι και ζωντανοί δρόμοι, ο θόρυβος της κίνησης, οι διαφορετικές μικρο-ατμόσφαιρες και το ιστορικό παρελθόν σε διάφορα σημεία, επηρεάζουν την συζήτηση και τον ρυθμό του βαδίσματος, δημιουργώντας έναν διάλογο μεταξύ των σύγχρονων περιπατητών και του αστικού περιβάλλοντος. Ο συμβολικός χαρακτήρας του περπατήματος δίνει την δυνατότητα μιας στιγμιαίας κίνησης ‘προς τα εμπρός’, προς όλες τις πλευρές της Αθήνας. Η συγκεκριμένη διαδρομή και ο τόπος επιλέχθηκαν με βάση συμβολικά και ψυχογεωγραφικά κριτήρια. Ο λόφος του Λυκαβηττού αποκτά διττή σημασία, λειτουργεί μεταφορικά ως σημείο μετάβασης. ‘Ενώνει’ μέσα από την ενιαία θέα του αστικού ορίζοντα που ξετυλίγεται γύρω του μέσα από την παρουσία των δύο περιπατητών στο τέλος της ημέρας και ταυτόχρονα ‘χωρίζει’ μέρη, καθημερινές ζωές, σκέψεις και συναισθήματα που ξεδιπλώνονται στην κάθε πλευρά των προπόδων του. Στο δωμάτιο αυτού του ξενοδοχείου – το οποίο αποτελεί ακόμα έναν χώρο μετάβασης – μεταφέρεται η οπτικο-ακουστική συναισθηματική εμπειρία αυτής της πράξης – μια συναισθηματική γεωγραφία όπου ο καλλιτέχνης μοιράζεται με το κοινό. Η Αθήνα για τον περιπατητή έγινε ‘το δωμάτιο’ όπως και στην έκφραση του W. Benjamin, έτσι τώρα το δωμάτιο του ξενοδοχείου γίνεται ‘η πόλη’ για τον επισκέπτη/θεατή.
Μαρία Μαραγκού
Monika Pavlechova
Η Σλοβάκα καλλιτέχνης Monika Pavlechova με κριτική διάθεση κατασκευάζει ένα παρελθόν επεμβαίνοντας ανεπαίσθητα αλλά αληθοφανώς στο χώρο. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου γίνεται έτσι ένας χώρος ανίχνευσης και -αναπόφευκτα – σχολιασμού μιας ζωής μέσα από τα ποίκιλα ανθρώπινα αποτυπώματα ή/και υπολείμματα αυτής. Τελικά όμως ποιο είναι το ζητούμενο, η αληθινή ιστορία ή η αναντίρρητη –θλιβερή(;)- πραγματικότητα που διαφαίνεται;
Γκέλη Γρυντάκη
Ηλίας Μαμαλιόγκας
Τα μαθηματικά, η γλώσσα και η μουσική ως νοητικές αρχές χρήσιμες για τη διαμόρφωση των συλλογισμών, των κρίσεων και των εννοιών που επεξεργάζεται η λογική˙ αυτή είναι η νοηματική αφετηρία και με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει η μελέτη του Ηλία Μαμαλιόγκα καθώς συγκεντρώνει στοιχεία όπως το μέτρο, την αρμονία, την ακολουθία, τη μετατροπία, το μέγεθος και δημιουργεί κώδικες όμοιους με τους μαθηματικούς, γλωσσικούς και μουσικούς κώδικες για να παρουσιάσει τις σχέσεις τους με τη διαμόρφωση της λογικής.
Εκκινώντας από την ορθότητα της κατασκευής των βάσεων, απαραίτητων για την ανάπτυξη και στήριξη των ανωδομών, που παρουσιάζουν τα μαθηματικά, η γλώσσα και η μουσική, ορίζει τις τρεις αυτές νοητικές αρχές ως συγγενείς κώδικες με δυνατότητες δημιουργίας άπειρων συνδυασμών. Τόσοι είναι ίσως και οι τρόποι για να κατανοήσουμε και να καταγράψουμε αυτό που υποδεχόμαστε ως πραγματικότητα. Μια επιστήμη, ένα όργανο και μια τέχνη όπου συστήματα, πράξεις, πρόοδοι, ακολουθία, συνδυασμοί, τόνοι και κλίμακες λειτουργούν με πανομοιότυπο τρόπο στοχεύοντας, αφενός στην ανάλυση του χώρου που μας περιβάλλει και των στοιχείων του και αφετέρου στην επικοινωνία των πληροφοριών που μπορεί κανείς να συλλέξει μέσα από την παρατήρηση. Μέσα από αυτή την αντίληψη, χρησιμοποιώντας αυτό για λογισμικό, δημιουργεί τα έργα του ο Ηλίας Μαμαλιόγκας με τέμπο, συνέχειες και ασυνέχειες, μεταβάσεις στους τόνους και τις κλίμακες, εφευρίσκοντας και καταγράφοντας νέους κώδικες. Όλα αυτά τα ερευνά λαμβάνοντας υπόψη τις διαστάσεις, με ιδιαίτερη προσοχή στο χώρο αλλά και το χρόνο, και αποτυπώνει στη δουλεία του τις αρχές οι οποίες, σταθερά, επαναλαμβάνονται, το 0 και το 1, το λόγο και τη σιωπή, τη νότα και την παύση, το κενό και το πλήρες.
Στη διαδικασία αυτή, αναπόφευκτα, ερευνάται η σχέση της λογικής με το χώρο, πως δημιουργείται χώρος μέσα από το ρυθμό του έργου και πως, τελικά, ο ίδιος ο χώρος μπορεί να ορίζεται ως έργο.
Νίκος Μυκωνιάτης
Νάταλι Γιαξή
Το δωμάτιο της Νάταλι Γιαξή μετατρέπεται σε ένα εν δυνάμει μνημείο των εκάστοτε ενοίκων του δωματίου 506, τα τελευταία πέντε χρόνια. Η καλλιτέχνις μεθοδικά συλλέγει και αρχειοθετεί την εφήμερη παραμονή στο δωμάτιο και καταγράφει την μεταβατική κατάσταση του «εγκλεισμού» που εμπεριέχει ένας χώρος φιλοξενίας, δημιουργώντας ένα ενδιάμεσο (inframince) μουσειολογικό περιβάλλον, μια ετεροτοπία, αφιερωμένη στην καθημερινά (επαναλαμβανόμενη) ανθρώπινη δραστηριότητα και στη μυθολογία που αυτή υπονοεί.
Γιάννης Τουμαζής
Πυθαγόρας Χατζηανδρέου
Ο Πυθαγόρας Χατζηανδρέου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981 και αποφοίτησε το 2012 από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το έργο που θα παρουσιάσει στα Rooms 2013 και το οποίο κατασκευάζει για την in situ τοποθέτησή του στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, σχετίζεται απόλυτα με τους προβληματισμούς της αισθητικής και θεωρητικής του διερεύνησης. Η δημιουργία του έχει ως άξονα την ανάδειξη μορφών, οι οποίες βασίζονται στην επεξεργασία αλγορίθμων και τη διαδοχή σειράς-δομής-αλληλουχίας κινήσεων. Η σχέση του μέρους και του όλου αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στην ουσία της δημιουργίας του. Η ανάδειξη μιας δομής πραγματοποιείται με τη χρήση ενός έτοιμου αντικειμένου, συνήθως ενός παιχνιδιού. Στην προκειμένη περίπτωση, η «παλέτα» του είναι τα Lego του, που ξεδιπλώνονται στο χώρο, αναπτύσσοντας μορφές και σχήματα.
Λίνα Τσίκουτα
Βασίλης Γεροδήμος
Ο Βασίλης Γεροδήμος (Άρτα, 1977) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε αρχικά μαρμαρογλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου και αργότερα αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από το εργαστήριο του καθηγητή Γιώργου Λάππα. Το κυρίως σώμα του έργου του αποτελείται από εγκαταστάσεις in situ για τις οποίες ο καλλιτέχνης συχνά χρησιμοποιεί υλικά που βρίσκει επιτόπου, δίνοντας έτσι νέες σημασίες στον εκθεσιακό χώρο. Στα έργα του επαναλαμβάνεται το μοτίβο μιας αφηρημένης μορφής κατοικίας με το οποίο διερευνά την οντολογία των βασικών αρχών δόμησης. Για το Rooms 2013 ο Γεροδήμος κατασκευάζει το αρνητικό ομοίωμα του ξενοδοχειακού δωματίου της έκθεσης. Το υλικό του λειτουργεί σαν υπαινιχτική αναφορά στο αστικό τοπίο των σημερινών κοινονικοοικονομικών μεταβολών.
Εβίτα Τσοκάντα
Ιωάννα Γκούμα – Καλλίνα Μαϊοπούλου – Έλμα Πετρίδου
TALL TALES are not TELLTALES
Τρεις νέες εικαστικοί, η Ιωάννα Γκούμα, η Καλλίνα Μαϊοπούλου και η Έλμα Πετρίδου, μέσα από ζωγραφικά έργα, γλυπτά και επιτοίχια μαγνητικά σχέδια, επιχειρούν να κατασκευάσουν ένα φαντασμαγορικό παραμύθι με πολλαπλές εκδοχές, διαρρηγνύοντας το τωρινό παραπέτασμα του ζόφου και της από-ηρωοποίησης Χωρίς να επιδιώκουν τον εξωραϊσμό, ή την φυγή από την άγρια καθημερινότητα, οι τρεις εικαστικοί γίνονται αφηγητές ιστορημάτων που ανοίγουν ένα παράθυρο σε μία νέα φαντασιακή, απρόσμενη πραγματικότητα, όπου ο Borges συνδιαλέγεται με τον Lewis Caroll, προσφέροντας στο κοινό μία έντονη συν-αισθησιακή εμπειρία.
Φαίη Τζανετουλάκου
Felix Delandre
Η εικαστική προσπέλαση ενός χώρου όπως είναι το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, μοιραία, εστιάζεται στην εγγενή ένταση ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό χαρακτήρα, που από τη φύση του προϋποθέτει. Δύο στοιχεία, που ενυπάρχουν αναπόφευκτα σε κάθε δραστηριότητα της ανθρώπινης ύπαρξης: όπως ακριβώς η γλώσσα, ως λόγος εκφοράς κι ως έκφραση, τόσο των μύχιων συναισθημάτων του ατομικού υποκειμένου, όσο και των οικουμενικών συμβόλων της κοινωνίας. Τούτη η γλώσσα, ως λέξη κι ως πρόταση ενδιαθέτει και μία πρακτική υπόσταση, δονείται από μία επιτελεστικού χαρακτήρα πρόθεση. Άλλωστε, τόσο στη δημόσια, όσο και στην ιδιωτική τους έκφραση, το ανθρώπινο συναίσθημα κι ο λόγος, πάλλονται από την ίδια δυναμική, από την ίδια αναφορικότητα στα νοητικά και τα βιολογικά γεγονότα της ζωής, στης οποίας τα κατηγορήματα και τις κατηγορίες ζούνε κι αποφαίνονται. Ο Felix Delandre, με τα έργα του πασχίζει, μέσα σ’ έναν περιορισμένο ν’ αντιμετωπίσει με τρόπο επινοητικό την εμπλοκή των δύο χώρων σ’ ένα ενιαίο διάστημα, ανάγοντάς το σ’ ένα προσωπικό και ταυτόχρονα αλληλοεπιδρόν, σύστημα από έργα που απαιτούν ως γλωσσικό σύστημα μία διαπιστωτική κι ακολούθως επιτελεστική στάση προκειμένου να θεμελιωθεί μία περιγραφική, αλλά ενεργητική συνάμα, αντίληψη των ιδιαιτεροτήτων του χώρου.
Γιώργης – Βύρων Δάβος
Δήμητρα Λιάκουρα
ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Στο δωμάτιο που επιμελείται η θεατρολόγος Δηώ Καγγελάρη σκηνογραφεί η Δήμητρα Λιάκουρα.
Απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Central St Martin’s College του Λονδίνου, η νεαρή σκηνογράφος παρεμβαίνει στον εσωτερικό χώρο, χρησιμοποιώντας ως βασικό υλικό την άμμο. Ένα αόρατο νήμα συνδέει αυτό το θεατρικό δωμάτιο της έκθεσης με τη βαριά, γεμάτη άμμο βαλίτζα που υποχρεώνεται να κουβαλάει ο Λάκυ στο μπεκετικό Περιμένοντας τον Γκοντό.
Δηώ Καγγελάρη
Έλενα Μαρίνου – Γιώργος Παπαφίγκος
Η Έλενα Μαρίνου, προσελκύεται από τις μετα-εννοιολογικές αναζητήσεις της σύγχρονης τέχνης, προσεγγίζοντας με σαρκασμό τον ανθρώπινο εγκέφαλο σχεδιασμένο σε μαυροπίνακα. Ο σαρκασμός διαμοιράζεται σε πικρές αναγνώσεις των κέντρων του εγκεφάλου που διαμορφώνουν την ατομικότητα του καινούργιου άνθρωπου, συγκροτημένη από δεκάδες εγκεφαλικά υπόκεντρα. Οι διασυνδέσεις τους τυχαίες ή ανατομικά ορθές δεν έχουν μεγάλη σημασία. Σημασία μορφολογική και σημασιολογική έχουν τα αρκτικόλεξα, γιατί το έργο απαρτίζεται από την προτεινόμενη «ανάγνωσή τους» μέσα στις δαιδαλώδεις γραμμές και την επεξήγησή που συνοδεύει το έργο.
Ο Γιώργος Παπαφίγκος στρέφεται κι αυτός στον καθημερινό άνθρωπο και τις νοητικές, σεξιστικές, συναισθηματικές του φυλακές. Η παράλογη σουφραζέτα, με την καπνογόνο κεφαλή επιβαίνουσα αγέρωχης στρουθοκαμήλου ξεπροβάλλει από το υποστήριγμά αχνών μάλλον αναίτιων μοτίβων – πίξελ ή μονάδων παζλ. Η πρόδηλη επίκληση της σχεδιαστικής δεινότητας συγκροτεί βέβαια το χειρόπλαστο αντικείμενο να κυριαρχεί στο υποστήριγμά του παραπλανητικά, αφού το πουλί που υποκρίνεται τη γενναιότητα όλοι γνωρίζουμε πως θα αντιδράσει στην πρώτη αντιξοότητα.
Όσο δε για την καπνώδη κεφαλή της επιβαίνουσας που κατατίθεται ως μορφολογικός εταίρος στο λυγερό λαιμό , δε χρειάζεται και πολύ να ταυτιστεί με το εγκεφαλικό περιεχόμενο της στρουθοκαμήλου.
Χάρης Σαββόπουλος