Rooms2017: η 17η έκθεση από την Αίθουσα Τέχνης Καππάτος στο St George Lycabettus

Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου μέχρι την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017, για δέκατη έβδομη φορά από το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS2017” στο Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή, Κολωνάκι, Αθήνα.

Σε μια από τις πλέον δημοφιλείς και ιστορικές Εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης, 20 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί της Τέχνης, επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών και τους παρουσιάζουν στα δωμάτια ενός ορόφου του Ξενοδοχείου. Συμμετέχουν 21 καλλιτέχνες με εικαστικές, ηχητικές, φωτογραφικές εγκαταστάσεις, ζωγραφικά έργα, γλυπτά, projects, performances, ταινίες.

Η έκθεση ROOMS εκτείνεται σε έναν ολόκληρο όροφο του Ξενοδοχείου, όπου κάθε καλλιτέχνης ή ομάδα παρουσιάζεται σε ένα δωμάτιο και το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να αναδειχθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.

Η επιλογή του χώρου ενός Ξενοδοχείου για την διοργάνωση της έκθεσης υπήρξε συνάρτηση της προτεραιότητας για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών και ταυτόχρονα της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και συμφωνία με τον χαρακτήρα και το νόημα της σημερινής συγκυρίας.

Ο χώρος του Ξενοδοχείου αποτελεί μία εγκατάσταση με ιστορική δομή και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης· χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Με τον τυπικό τρόπο λειτουργίας του, δηλαδή την περιοδική φιλοξενία επισκεπτών της πόλης, συμβατικά συνυπάρχει η δεξίωση επαγγελματικών συναντήσεων και δραστηριοτήτων του ελεύθερου χρόνου. Στην περίπτωση της έκθεσης ROOMS προστίθεται μία ακόμα, απροσδόκητη, χρήση: η φιλοξενία καλλιτεχνικών έργων. Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά έναν καλλιτεχνικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα: γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό. Μάλιστα, για πολλούς από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, ο εξαιρετικός χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus, που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για την έκθεση, σχετιζόμενα με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες του ξενοδοχείου ως σημαίνοντος τόπου διάβασης, περισυλλογής και διασκέδασης.

Το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, ενδιαφέρεται και συνεχίζει σταθερά να στηρίζει και να προβάλει πολιτιστικές δραστηριότητες, ενώ συμμετέχοντας για πολλοστή φορά στη συγκεκριμένη διοργάνωση, διευρύνει τις κοινωνικές του δραστηριότητές στα πεδία της σύγχρονης τέχνης και της κριτικής σκέψης.

Επιμελητές:

Εμμανουέλα Ανδριανάκη, Εύα Βασλαματζή, Δόμνα Γούναρη, Δηώ Καγγελάρη, Νάσια Καλαμάκη, Ισαβέλλα Κλαδάκη, Πέτρος Κοσμάς, Γιώτα Κωνσταντάτου, Αρετή Λεοπούλου, Χριστόφορος Μαρίνος, Κυβέλη Μαυροκορδοπούλου, Θούλη Μισιρλόγλου, Εύη Μπανιωτοπούλου, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Αντιγόνη Πογιατζή, Χάρης Σαββόπουλος, Φαίη Τζανετουλάκου, Λίνα Τσίκουτα, Ελένη Τσοποτού, Σοφία Χρυσαφοπούλου.

Καλλιτέχνες:

Μαρία Αρβανίτη, Αμαλία Βεκρή, Κατερίνα Βέλλιου, Αθανάσιος Γάτος, Θάλεια Γκατζούλη, Νίκη Γκουλέμα, Ειρήνη Γεωργοπούλου, Lea Culetto, Μαρίνα Γκενάντιεβα, Έρη Δημητριάδη – Ρενάτα Μεθενίτη, Μαρία Ζαχαρογιάννη, Μαίρη Θηβαίου, Μυρτώ Κόλλια, Κωνσταντίνος Κωτσής, Ελίζα Μοσχοπούλου, Αγγελική Μπόζου, Βάλια Παπαστάμου, Nicolas Paradiselo, Χαρά Πρωτόπαπα, Μαρία Τζανάκου.

Καλλιτέχνης: Βάλια Παπαστάμου

Το δωμάτιο, σαν δοχείο, αδειάζει από έπιπλα και ο, πλέον, κενός χώρος, επιφορτίζεται με την, συνειδητή ή όχι, επιθυμία, εκ νέου, γεμίσματος του, προκειμένου να γίνει οικείος. Τα αντικείμενα, της Βάλιας Παπαστάμου, βρίσκονται σε μια κατάσταση μεταφοράς. Σε όλα της τα έργα συσσωρεύει, την αποτυχία έκφρασης, της αξίας, της κίνησης, του λόγου, της μέτρησης και της πρωτογενούς φαντασίας, αρδεύοντας, ίχνη, που εν δυνάμει θα γεμίσουν το δωμάτιο. Η έννοια της αποτυχίας μορφοποιείται εικαστικά, μέσα από την συσσωρευτική λογική των έργων. Τα ίχνη, φιλοξενούνται από μετρικά ασφαλείς δομές, μέσω του επαναπροσδιορισμού του στοιχείου που τα συνθέτει. Τα στοιχεία που έχουν αφαιρεθεί από το δωμάτιο, αντικαθιστώνται από ίχνη αποτυχίας, με την οικειοποίηση του τόπου του δωματίου να αίρεται. Η διαμονή, των έργων, σε αυτό θα είναι προσωρινή.

Επιμέλεια: Εμμανουέλα Ανδριανάκη

Καλλιτέχνης: Κωνσταντίνος Κωτσής
Dєкаdаис

Οι κατασκευές του Κωνσταντίνου Κωτσή λειτουργούν ως σύγχρονα μνημεία που αυτοαναιρούνται λόγω της κατασκευής τους από ευτελή υλικά. Επηρεασμένος από  τα προπαγανδιστικά μνημεία της ρωσικής επανάστασης από ξύλο και πανί ο καλλιτέχνης ενδιαφέρεται για τον σύχρονο απόηχο αυτής της αισθήτικης. Σύμβολα και μοτίβα που χρησιμοποιήθηκαν στη Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα αναμειγνύονται με πιο σύγχρονες τάσεις και τη μόδα με σκοπό να τονίσουν την αμφιθυμία που δημιουργήθηκε από το 90 και μετά. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου παίρνει υπό αυτές τις συνθήκες μια συμβολική έννοια και λειτουργεί ως χώρος οπού το διφορούμενο τών προτάσεων του καλλιτέχνη μπορεί να φιλοξενηθεί. 

Επιμέλεια: Εύα Βασλαματζή

Καλλιτέχνης: Κατερίνα Βέλλιου
Προσμονή

Χειροποίητες βαλίτσες με ξύλινο σκελετό, λεπτομέρειες από μεταλλικά και δερμάτινα στοιχεία και μια ετικέτα η κάθε μια, όμοια με αυτές που χρησιμοποιούνται από αεροπορικές εταιρείες στα αεροδρόμια, όπου αναγράφεται μια χώρα και μια πόλη προέλευσης και προορισμού αντίστοιχα, και είναι σε όλες η ίδια δηλαδή η Ελλάδα και η Αθήνα, εντάσσονται σε ένα ευρύτερο εικαστικό περιβάλλον το οποίο δομείται από επιφάνειες σε ακανόνιστο σχήμα, λευκού χρώματος, και εκτείνονται στον πραγματικό χώρο –σε όλους τους τοίχους και στο δάπεδο του δωματίου- ορίζοντας έναν απροσδόκητο και ιδιότυπο γεωγραφικό χάρτη και παραπέμποντας ταυτόχρονα σε θραύσματα αστικού ιστού. Οι φόρμες αυτές δημιουργούν ένα ανοιχτό και καθαρό περιβάλλον, ένα κέλυφος υποδοχής και ανάπτυξης της εγκατάστασης με τις ξύλινες βαλίτσες οι οποίες παρουσιασμένες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου προκαλούν στον επισκέπτη συνειρμούς για τη λειτουργία και τη χρήση του χώρου.

Επιμέλεια: Δόμνα Γούναρη

Καλλιτέχνης: Ελίζα Μοσχοπούλου
«Under my mother’s skirt»

Μέσα στο απρόσωπο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, η ζωγράφος-σκηνογράφος Ελίζα Μοσχοπούλου δημιουργεί ένα μυστικό, ασφαλές καταφύγιο: μια εγκατάσταση-τεράστιο μητρικό φουστάνι, που ο θεατής μπορεί να το κατοικήσει.

«Τον τελευταίο καιρό», λέει η καλλιτέχνης, «με προβληματίζει ιδιαίτερα μια αυθόρμητη αντίδραση, που πιστεύω πως είναι κοινός τόπος. Είναι η ανάγκη, να κλείσω, έστω και για μια στιγμή τα μάτια μου μπροστά στα άσχημα που αντικρίζω στην καθημερινότητα μου. Από τους άστεγους, τους μετανάστες, τα παιδιά που ζητιανεύουν… μέχρι και το σκοτωμένο ζώο στο δρόμο. Σαν κάτι μέσα μου να προτιμούσε να μη ξέρει, να μην είχε δει. Αντίδραση που ξεκινάει ίσως από την απογοήτευση που προξενεί η αδυναμία μου για άμεση τουλάχιστον βοήθεια. Από μια άλλη λιγότερο “ρομαντική” πλευρά, μήπως είναι ένα εγωιστικό κλείσιμο προς την ασφάλεια της δικής μας ανωτερότητας; Έχει μήπως αυτή η αντίδραση σχέση με το τί είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε εφόσον γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως δε θα μας δοθεί αντάλλαγμα για αυτό; Με βάση όλα τα παραπάνω μια πρώτη εικόνα που διαμορφώθηκε είναι η δημιουργία ενός διττού περιβάλλοντος. Ένα κλειστό και όμορφο, άνετο μέρος μέσα σε ένα πιο άγριο, σκληρό, ψυχολογικά άβολο χώρο. Το πρώτο μέρος να είναι κυριολεκτικά το εσωτερικό του μητρικού φουστανιού και το δεύτερο ο περιβάλλον χώρος».

Επιμέλεια: Δηώ Καγγελάρη

Καλλιτέχνης: Μαίρη Θηβαίου
Example of Room Rental Agreement 

Η Μαίρη Θηβαίου παρουσιάζει την εγκατάσταση Example of Room Rental Agreement στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Σε προηγούμενες βίντεο-εγκαταστάσεις παρουσίαζε αφηγήσεις ανθρώπων που κινούνταν σε «μη- τόπους», όπως σκάλες, ασανσέρ και πάρκινγκ αυτοκινήτων, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσουν την ταυτότητα τους. Εδώ, επιλέγει το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, ως έναν εξ’ ορισμού μη μόνιμο προορισμό. Στην εγκατάσταση αυτή τα πολλαπλά βίντεο τοποθετημένα στο χώρο αφηγούνται μια ιστορία, με κοινό παρανομαστή το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, λίγο μετά από ένα συμβάν. Μια σκηνή από μια γυναίκα που τρέχει αλλά παραμένει στο ίδιο σημείο, μια βαλίτσα, ένα τηλέφωνο και μια προβολή από τη ζωή στο ξενοδοχείο. Οι συγκεκριμένες προβολές συνθέτουν μια αποσπασματική αφήγηση, μέσα από τη προσωρινή παραμονή σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Έτσι, ο επισκέπτης παίρνει μέρος στην εγκατάσταση αφού περιηγείται στον χώρο, προσπαθώντας να καταλάβει μέσω αυτής της αφήγησης την ολότητα του έργου.

Επιμέλεια: Νάσια Καλαμάκη

Καλλιτέχνης: Αγγελική Μπόζου
Manna Fortuna will make your dreams come true

Στη διαδραστική πολυ-αισθητηριακή performance Μanna Fortuna- will make your dreams come true, η Αγγελική Μπόζου, συντονίζει μία επιτελεστική παράσταση, αφετηρία της οποίας αποτελεί το κοινό, το οποίο καλείται να διηγηθεί τα όνειρά του ενώ ταυτόχρονα, η ίδια, εικονοποιεί το λόγο επί του ονείρου, συνοδεία μουσικού που δρα αυτοσχεδιαστικά. Ο λόγος του θεατή-αφηγητή σχετικά με την ονειρική κατάσταση, εκκινεί μία διαδικασία σχετίζεσθαι με την Μanna Fortuna, η οποία μετασχηματίζει το λόγο σε εικόνα, με πρόθεση ερμηνευτικής απόδοσης, μέσω της αισθητηριακής οδού της ζωγραφικής. Παράλληλα, σε αυτό το ρεαλιστικό χώρο-χρόνο του δωματίου, δημιουργείται ένας άχρονος –ενδιάμεσος-ψυχικός χώρος, όπου το υποκειμενικό της εμπειρίας του θεατή-αφηγητή, συναντά της εξωτερική πραγματικότητα, τον Άλλον. Οι απτές αναπαραστάσεις των αρθρωμένων λέξεων του θεατή-αφηγητή, μέσω της εικαστικής γλώσσας, ενδεχομένως οδηγούν σε νέες διαστάσεις και οπτικές των πρώτων, σε περαιτέρω συνδέσεις και συσχετισμούς, ωστόσο, είναι η εμπειρία της Συνάντησης που εξέχει και οι μεταλλάξεις που αυτή ενέχει μέσω της αλληλεπίδρασης ετεροτήτων.

Επιμέλεια: Ισαβέλλα Κλαδάκη

Καλλιτέχνης: Ειρήνη Γεωργοπούλου
Μικρόκοσμος

Η Καλλιτέχνης μέσα από ένα σύμπλεγμα άμορφων μορφών προσπαθεί να διερευνήσει τη σχέση του πραγματικού και του φανταστικού. Προτείνει μια νέα απροσδόκητη ουτοπική κατάσταση τόσο του ίδιου του μυαλού όσο και της ανθρώπινης ύπαρξης προκαλώντας τον θεατή να επικοινωνήσει με το έργο και να βιώσει, μέσω της περιπλάνησης και της άμεσης επαφής του με το ίδιο το υλικό, την δική του έλξη. Τον καλεί, ουσιαστικά, να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον προσωπικό της «Μικρόκοσμο» και στον καθολικό «Μακρόκοσμο» με κοινό παρονομαστή το ίδιο το έργο, έτσι ώστε, ο ίδιος ο θεατής να βρει τη θέση του μέσα σε αυτόν δημιουργώντας ένα διάλογο επικοινωνίας με το έργο.

Επιμέλεια: Πέτρος Κοσμάς

Καλλιτέχνης: Μαρίνα Γκενάντιεβα

Η Μαρίνα Γκενάντιεβα συνθέτει, με μια ποικιλία μέσων, μια τέχνη που εστιάζει κυρίως στην γυναικεία ταυτότητα, τους φυλετικούς ρόλους και το κοινωνικά υποβολιμαίο, αισθητικό καμουφλάζ του θηλυκού.

Αυτή της η πρόθεση υλοποιείται με μια ζωγραφική απόλυτα επίκαιρη, ευθυγραμμισμένη με τη σύγχρονη, διεθνή τάση ενός still life Ρεαλισμού που συνδιαλέγεται –και εμπνέεται- από την αισθητική των social media και του εκρηκτικού εγωκεντρισμού (egotism) των φωτογραφιών του facebook και του instagram. 

Αυτός ο νέος ρεαλισμός στη ζωγραφική, σκληρός, απομυθοποιητικός, είναι ένα τεχνικά και ψυχολογικά σύνθετο σύστημα αναφορών που χρησιμοποιεί την υπαρξιακή εμπειρία του ατόμου μέσα στον χρόνο για να επιδείξει κοινωνικές συσχετίσεις, κώδικες και συμβολικά μηνύματα, υπόγειες αναφορές και μεταφορές.

Επιμέλεια: Γιώτα Κωνσταντάτου

Καλλιτέχνης: Nicolas Paradiselo
1/7

Ο Nicolas Paradiselo σχεδιάζει ρεαλιστικά την πραγματικότητα και, ως εκ τούτου, αφήνει κάθε πιθανό σχολιασμό της να προκύψει ελεύθερα, μέσα από τις επιλογές του σε θεματολογία και αναπαράσταση.

Στην περίπτωση του διπτύχου 1/7, προσεγγίζοντας την πραγματικότητα με λόγο, εικόνες και αναφορές της μαζικής κουλτούρας, επιχειρεί μια σαφή διττή παράθεση σημείων και στοιχείων της: από την ποπ φράση “keep calm and…” και το διαδεδομένο μέσο ερωτικής δικτύωσης Grindr (απευθυνόμενο κυρίως σε gay, bisexual, queer ή φιλοπερίεργους χρήστες), μέχρι τις σκηνές gay porn αισθητικής, χτίζει μια λιτή και ευθύτατη αφήγηση γύρω από τα νέα στερεότυπα επικοινωνίας και ερωτικής συνεύρεσης, αλλά ταυτόχρονα και γύρω από τη διαχρονικότητα των κοινωνικών ταμπού.

Το δίπτυχο 1/7 αποτελεί το πρώτο μέρος της σειράς έργων Paradise Lost που φέρει σαφείς αναφορές στο ομότιτλο έργο του John Milton και στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία ο καλλιτέχνης και επαναδιαπραγματεύεται μέσω της μετανεωτερικής αισθητικής και κοινωνικής συνθήκης.

Επιμέλεια: Αρετή Λεοπούλου

Καλλιτέχνης: Νίκη Γκουλέμα

Η Νίκη Γκουλέμα ζωγραφίζει με είκοσι, το πολύ εικοσιπέντε κινήσεις. Γεμίζει τον μουσαμά σχεδόν χωρίς να τον αγγίζει. Κατασκευάζει μια ζωγραφική εικόνα με τη χάρη και την αυτοπεποίθηση του ευφυούς παίκτη, που έχει απόλυτο έλεγχο των κινήσεών του. Η καλλιτέχνης, από τη μεριά της, υποστηρίζει ότι η αφαιρετική εικονοθεσία που προτείνει έχει κύριο άξονα προβληματισμού τη διαδικασία και, κατά δεύτερο λόγο, τη διαδραστικότητα, όπως όταν χρησιμοποιεί διαφανοσκόπιο για να προβάλλει τα ψηφιακά της σχέδια. Οι εικόνες της Γκουλέμα ανήκουν στην παράδοση της χειρονομιακής ζωγραφικής, καθώς φαίνεται να την απασχολεί σοβαρά το ερώτημα του πώς κάνεις μια πράξη ορατή στον καμβά.

Επιμέλεια: Χριστόφορος Μαρίνος

Καλλιτέχνης: Αθανάσιος Γάτος

Μέσα από αυτή την πρόταση, ο Αθανάσιος Γάτος διερευνά την ιδέα του παράδεισου ως προϊόν και πιο συγκεκριμένα το εξωτικό τοπίο ως υπέρ-αντικείμενο του πόθου, έτσι όπως καλλιεργείται μέσα από το δυτικό lifestyle. Η έννοια των διακοπών, που προέκυψε τον τελευταίο αιώνα ως αποτέλεσμα της βιομηχανίας του τουρισμού, προσεγγίζεται με κριτική διάθεση, ταυτόχρονα όμως για τον θεατή παραμένει αμφίβολο εάν ο καλλιτέχνης ενστερνίζεται ή όχι αυτή την οπτική. Παίζοντας έντεχνα ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε μία κατασκευασμένη εικόνας αυτής, ο καλλιτέχνης αποσταθεροποιεί τον επισκέπτη. Επηρεασμένος από την αισθητική ενός ταξιδιωτικού γραφείου ή μιας βιτρίνας, ο Αθανάσιος Γάτος προωθεί την ιδέα των διακοπών ως ένα προϊόν έτοιμο προς κατανάλωση.

Επιμέλεια: Κυβέλη Μαυροκορδοπούλου

Καλλιτέχνης: Θάλεια Γκατζούλη

Βίος ή βιος; Απομεινάρια του πρώτου ή ελλείματα του δεύτερου; Τραύματα του πρώτου ή ζημίες του δεύτερου; Φιλοσοφική λίθος ή υλική θεαματικότητα; Ένας τόνος πόση διαφορά μπορεί να κάνει; Όσο ένα γράμμα: σώμα και χώμα. Από την άλλη, γιατί το βιος δεν είναι ευνοϊκό στη γενική –σε αντίθεση με τον βίο; Δεν κλίνεται; Η Θάλεια Γκατζούλη, από πυρηνική ιατρός μεταμορφώνεται σε βιο-λόγο (ή μήπως βιο-γράφο;). Από διαγνώστρια γίνεται σκηνοθέτης: μέσα από λεπτεπίλεπτες χειρονομιακές παρεμβάσεις μέχρι μεγαλύτερες εγκαταστάσεις, σκηνοθετεί καλλιτεχνικώς μία ζωή εύθραυστη, ίσως τραυματισμένη, σε κάποιο βαθμό επουλωμένη, που σε κάθε περίπτωση φέρει την ανάμνηση του χρόνου και του σώματος. Από το μικροσκόπιο στη μεγάλη εικόνα, από το αληθινό σώμα στο σώμα του κόσμου, η σκηνή που φτιάχνει είναι τόπος εξέτασης, περιπλάνησης και θεραπείας μαζί.

Επιμέλεια: Θούλη Μισιρλόγλου

Καλλιτέχνης: Μαρία Αρβανίτη

Το έργο της Μαρίας Αρβανίτη αποτελεί μια έμμεση, αλλά ηχηρή κριτική διαφόρων παραμέτρων της σύγχρονης ζωής. Δουλεύοντας κυρίως με ζωγραφική, αλλά και τολμώντας πειραματισμούς με νέες τεχνικές (για παράδειγμα, τρισδιάστατες συνθέσεις με διπλωμένα κομμάτια χαρτιού) η καλλιτέχνης δημιουργεί κόσμους οι οποίοι μοιάζουν ταυτόχρονα οικείοι και φανταστικοί, ανάλαφροι και απειλητικοί. Σύμβολα διαχρονικά και καθολικά, άμεσα σχετιζόμενα με τον άνθρωπο και την ιστορία, όπως ο ρόμβος και ο οβελίσκος χρησιμεύουν σε μια σχεδόν εμμονική διερεύνηση των αντίρροπων δυνάμεων εξουσίας και δύναμης στον κόσμο γενικά, αλλά και ανάμεσα στα δυο φύλα. Εξάλλου, μια συνεχής αναφορά της Αρβανίτη στο αυξανόμενα ‘pixel-ικό’ περιβάλλον μας και στα μετεικάσματά του ενισχύει το σχολιασμό περί επιβολής/υποταγής, μέσω μιας αισθητικής ποπ γεωμετρίας που συναντά το βιομηχανικό σχεδιασμό και τη σύγχρονη ψηφιακότητα.

Επιμέλεια: Eύη Μπανιωτοπούλου

Καλλιτέχνης: Αμαλία Βεκρή
Roοm for one, tea for two, a studio visit.

Την γνωρίζω μερικά χρόνια. Την συναντώ πολλές φορές σε μπαρ, πηγαίνουμε μαζί σε πάρτυ. Έχουμε διοργανώσει και μερικά μαζί νομίζω. Μου έχει ζητήσει να κάνω έργο γι’αυτή πριν καν δω έργο της. Η ίδια εκδίδει ένα φανζίν (από τα λίγα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα) που μέσα από μια παρήχηση ταυτίζει την Αθήνα με την Ασθένεια παρουσιάζοντας την πιο underground πλευρά της πρώτης και δίνοντας παράδοξα με θετική διάσταση στην δεύτερη. 

Έχω ζητήσει έργα της για ομαδικές εκθέσεις. Δεν ρώτησα ποτέ τι θα μου φέρει. Τα έβλεπα όταν το έφερνε. Ήταν ακριβώς αυτά που περίμενα, ωστόσο τελείως  διαφορετικά από αυτά που φανταζόμουν. Μάλλον ξέρει τη δική μου δουλειά καλύτερα από ότι ξέρω εγώ τη δική της. 

Αυτό είναι κάτι που δεν μου έχει ξανασυμβεί. Η έκθεση Roοm for one, tea for two, a studio visit είναι η πρώτη φορά που θα δω έργα της οργανωμένα. Σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Πιστεύω ότι είναι πολύ ταιριαστό. Το ίδιο πιστεύει και αυτή.

Επιμέλεια: Αλέξιος Παπαζαχαρίας

Καλλιτέχνης: Μαρία Ζαχαρογιάννη
ABSENCE

«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο»
Γιάννης Ρίτσος, Σονάτα του Σεληνόφωτος

Η εικαστικός Μαρία Ζαχαρογιάννη «σκηνοθετεί» την εμπειρία του έρωτα και τα συντρίμμια του. Ο έρωτας και ο θάνατος, η πολεμική διάσταση του έρωτα, ο πόλεμος και ο έρωτας για πόλεμο διερευνώνται μέσω ενός ατέρμονου σχεδίου. Σ’ ένα δυστοπικό χώρο τρεις περφόρμερ βρίσκονται σε συνεχή πάλη μεταξύ τους, αλλά και αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, σε έναν αγώνα όπου η νίκη είναι αμφίβολη. Συνειδητοποιώντας την ευθραυστότητά τους ψάχνουν απεγνωσμένα για διέξοδο, επιχειρούν να κατασκευάσουν ένα νέο συντακτικό που θα ανάγει τον πόνο που υπομένουν σε νοσταλγική εμπειρία. Ο έρωτας είναι μια συνθήκη βαθιά επαναστατική, μας καθιστά πολιτικά υποκείμενα απέναντι στην συνενοχή και την διατύπωση του ωραίου.

Επιμέλεια: Αντιγόνη Πογιατζή

Καλλιτέχνης: Lea Culetto

Η Λέα Κουλέτο (Lea Culetto) είναι μια νέα εικαστικός από τη Σλοβενία που αντί να ζωγραφίζει κεντάει. Απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών της πατρίδας της με στραμμένο το ενδιαφέρον στο Δημόσιο Χώρο. Προσεγγίζει το πολιτισμικό υπόβαθρο των κοινωνικών σχέσεων στη Δυτική κοινωνία συνδέοντας την πρώτη νύχτα του γάμου με ένα Δημόσιο Χώρο, το δωμάτιο του Ξενοδοχείου, που καθίσταται “ιδιωτικός” για μια νύχτα.

Κεντάει τα αρχικά γράμματα του ονόματος της σε επιλεγμένα σημεία του δωματίου, κρεββάτι, πετσέτες, μαξιλάρι κ.α. με ένα ερωτηματικό ενδιάμεσα που προφανώς είναι το όνομα του μέλλοντος συζύγου. Κεντάει επίσης σύμβολα, που διεκδικητικά, αντικαθιστούν το ερωτηματικό σχολιάζοντας αιχμηρά τόσο τη μυθολογία του γάμου, της προίκας, των δώρων, με σαφείς αναφορές στην αρχέγονη γαμήλια τελετή, όπως την κατέγραψε η πολιτισμική εθνολογία σε πρωτόγονες κοινωνίες.

Επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος

Καλλιτέχνης: Χαρά Πρωτόπαπα

“Ο χώρος των δίπολων, ο ενδιάμεσος χώρος. Εγγύτητα και απόσταση, κρυστάλλωση και διαφάνεια, υφή και άυλο, προσδοκία και ανικανοποίητο, αναπνοή και ασφυξία. Το έργο της Χαράς Πρωτόπαπα είναι μία έκφανση πόθου χωρίς πεπερασμένα όρια, χωρίς πεπερασμένο χρόνο, που μιλά για την αέναη μοναχική ενέργεια της εκάστοτε προβολής του ιδανικού επάνω στο άγνωστο.”   

Επιμέλεια: Φαίη Τζανετουλάκου

Καλλιτέχνες: Έρη Δημητριάδη – Ρενάτα Μεθενίτη

Δύο νέες καλλιτέχνιδες η Ρενάτα Μεθενίτη και η Έρη Δημητριάδη έχουν το κοινό ότι ως απόφοιτοι της αρχιτεκτονικής συνεχίζουν τις σπουδές τους στην ΑΣΚΤ με κοινούς καθηγητές και σε ότι αφορά την συμμετοχή τους στα Rooms 2017, αποφασίζουν να παρουσιάσουν έργα ειδικά φτιαγμένα για την ξεχωριστή έκθεση στα δωμάτια του ξενοδοχείου.
Για την έκθεση επίσης έχουν ως κοινό στοιχείο την επεξεργασία της ιδέας του χώρου του ξενοδοχείου και της προσωρινής παραμονής ανθρώπων σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Οι δύο καλλιτέχνιδες διαχειρίζονται ζητήματα χώρου και εμπειρίας ιδιωτικού περιβάλλοντος που για ένα διάστημα βιώνεται προσωπικά.

Με διάφορα μέσα και υλικά, βίντεο, γλυπτά από γύψο, ανάγλυφα από χαρτί παρουσιάζουν την αίσθηση, την παρατήρηση, το βίωμα του περιβάλλοντος, τόσο της εξωτερικής θέας από ψηλά, του Λυκαβηττού, όσο και εσωτερικά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Μία εγκατάσταση in situ δύο καλλιτέχνιδων με κοινή αφετηρία, συναφείς θεματικές δημιουργίες σε άρτια συνομιλία που αποδίδει την έννοια της προσωρινής παραμονής, της διαδοχής, του αποσπασματικού βιώματος, των αισθήσεων.

Επιμέλεια: Λίνα Τσίκουτα

Καλλιτέχνης: Μυρτώ Κόλλια
Natural

Σε μια εποχή που η τέχνη κυριαρχείται από την τεχνολογία και την ψηφιακή εξέλιξη, το έργο της Μυρτώς Κόλλια (Ρόδος, 1983) επιστρέφει σε μία από τις αρχαιότερες μορφές τέχνης, την κεραμική. Η διαδικασία της γένεσης των πετρωμάτων έως τη διάβρωση και την αποσάθρωσή τους, δηλαδή την προοδευτική και σταδιακή αποσύνθεσή τους, αποτελεί τον καθοριστικό άξονα στην έρευνα της Κόλλια. Οι τυχαίοι σχηματισμοί στα έργα της αποτελούν μια μικρογραφία της φύσης. Αντανακλούν την αέναη διαδικασία γέννησης και καταστροφής. Έργα κομψά και τραχιά ταυτόχρονα, από ζωντανές, οργανικές φόρμες, που μοιάζουν ακατέργαστα, σαν θραύσματα, απομεινάρια από κατασκευές του παρελθόντος που επανενώθηκαν και ζωντάνεψαν ξανά μέσα από ένα νέο έργο. Το έργο της Κόλλια επικεντρώνεται στις έννοιες της δημιουργίας και της γένεσης, της καταστροφής και της αποσύνθεσης. Βασικό στοιχείο που κυριαρχεί στη δουλειά της είναι η φύση και οι δυνατότητες αποτύπωσής της σε ένα έργο τέχνης, όχι ως πιστή, ρεαλιστική απεικόνιση αλλά ως αφετήρια για τη δημιουργία του έργου. Ο πηλός χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη, ενώ ταυτόχρονα η φύση του πηλού καθοδηγεί την διαδικασία της δημιουργίας.

Επιμέλεια: Ελένη Τσοποτού

Καλλιτέχνης: Μαρία Τζανάκου
REAL DEAL

Real Deal, μια έννοια διττής σημασίας. Η υποκειμενική λειτουργία της ανθρώπινης ύπαρξης στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ γέννησης και θανάτου και ταυτόχρονα όλη η ουσία της ζωής που βίωσε κάποιος. Μια εκ νέου επεξεργασία της ανθρώπινης μνήμης (re-editing memory), ένα έργο με διαστάσεις μεταβλητές όπως οι τροχιές – ανοδικής και καθοδικής πορείας ̶ που χαράσσει ο άνθρωπος στο φευγαλέο πέρασμά του.

Ένα ακόμα παιχνίδι με τις λέξεις, οι οποίες έχουν κυρίαρχη θέση στο συνολικό έργο της Μαρίας Τζανάκου, άλλοτε μέσα από λογοπαίγνια και διφορούμενες έννοιες και άλλοτε μέσα από τη δημιουργία εφήμερων κειμένων-γλυπτών (text sculptures) και stencils με μολύβι στον δημόσιο χώρο.

Επιμέλεια: Σοφία Χρυσαφοπούλου