Αν η τέχνη ήταν ένας πυκνός σεμαντικός χώρος, θα λειτουργούσε ως ένα ασύνδετο σχήμα με πολλαπλές γλωσσολογικές διακλαδώσεις και ανοιχτός σε ποικίλες ερμηνείες, όπως συμβολίζει ο Μπόρχες στο διήγημα του γύρω από την ανακάλυψη της φανταστικής περιοχής Uqbar και του μυθικού κόσμου των Tlon, οι οποίοι πίστευαν σε μία υποκειμενική θεώρηση του Ιδανικού, αρνούμενοι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής αλήθειας.
Αυτό το βαθιά επιστημολογικό κείμενο γύρω από τη δημιουργική ανοιχτή θεώρηση των πραγμάτων μακριά από στρατευμένες βεβαιότητες αποτελεί το πιο πρόσφορο έδαφος για μία επίσης ανοιχτή έκθεση, χωρίς αρχή και τέλος, δίχως αυστηρό εννοιολογικό πλαίσιο, με κεντρική πρόκληση την ταυτόχρονη σύμπλευση ανεξάρτητων μεταξύ τους εικόνων, των οποίων η στιγμιαία συνεύρεση των ετεροτήτων τους, δημιουργεί μία αφήγηση σαν τη γλώσσα των Tlon, γεμάτη ρηματικούς ή επιθετικούς προσδιορισμούς. Μία αλχημική φόρμουλα εικαστικών διαδρομών που τέμνονται χαράσσεται στο λοφτ της Κλεισθένους, όπου μια απρόσμενη σύνδεση οδηγεί σε μικρές διαδοχικές αποκαλύψεις της ύπαρξης που διαμορφώνει τη σκέψη και οδηγεί στην όσμωση μέσω μίας υπερρεαλιστικής αλληλουχίας καλλιτεχνικών εκφράσεων.
Ο χώρος του Talc studio μεταμορφώνεται σε έναν μετα-αποκαλυπτικό μη-τόπο όπου αναπτύσσονται τα Dream Landscapes της Φωτεινής Παλπάνα, σαν απλωμένες πλανητικές πεδιάδες στο έδαφος όπου μέσα τους αναδεύεται θερμή χθόνια ύλη. Από τα αστρικά αυτά σώματα λείπουν τα δέντρα των οποίων η ανάμνηση έχει αποτυπωθεί στα Sixteen Drawing of Trees του Δημήτρη Εφέογλου. Η ατμόσφαιρα δονείται από τις κοσμικές νεφέλες σαν θρυμματισμένα γαίες από το αμμορυχεία της Λευκάδας, που μοιάζουν να αποσυντέθηκαν από κάποια βίαιη σύγκρουση στην ωοειδή προβολή Topology (clouds) της Μαρίας Παπαποστόλου, που συμπληρώνεται από οδηγίες χρήσης της ποιητικής και ανεκπλήρωτης εργασίας του πως να χειραγωγείς ένα σύννεφο. Ο Απόλλωνας Γλύκας καταφέρνει να εγκιβωτίσει το Άυλο σε μορφή ομίχλης στο ξύλινο κιβώτιο του Contentment, με σκοπό να εξαϋλώσει τους πιθανούς ναρκισσευόμενους διαβάτες που θα τολμήσουν μία ματιά στο εσωτερικό του.
Φασματικά ίχνη από κάποια ανθρώπινη παρουσία που ήρθε και πέρασε, διηγείται στα μικρά επιτοίχια ο Αντώνης Αντωνίου ενώ ο Οδυσσέας Γλύκας γυρνά πίσω σε ένα παγανιστικό παρελθόν αδάμαστης ζωογόνας ηδονής με το συμβολικό γούνινο τρίγωνο που ονομάζει σκωπτικά Μπικίνι. Για να συμπληρωθεί το λεξιλόγιο μίας αρχαϊκής τελετουργίας, ένα σκελετικό ζωικό αποτύπωμα ταύρου νιώθουμε να ξεφυσά υπόκωφα στο Under the Sun που θα το αντικαταστήσει από τον ίδιο καλλιτέχνη. Σε εκείνους τους παλαιούς καιρούς η Ναταλία Μαντά στήνει τον Phoenix, μία σειρά από πήλινα κομμάτια που συναρμολογούν ένα ευθυτενές αλλόκοτο Μπορχικό τοτέμ. Όλα όμως μοιάζουν να γυρνούν από το πριν στο τώρα και τούμπαλιν με τη φράση από το Σολάρις, Αγάπη μου: Μεταξύ της βόμβας και του διαστημικού σταθμού, στην απλωμένη μα ουσιαστικά ουροβόρα ψηφιακή εκτύπωση της Βασιλικής Παναγιωτοπούλου, ενώ άλικα δάκρυα κοσμούν το χάρτινο έργο του Κορνήλιου Γραμμένου, καθώς επιχειρούμε ένα μάταιο πέρασμα ανάμεσα σε τροπική βλάστηση στη φωτογραφία της Εύης Τσαγκαράκη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι Locu & Ruth, Still Standing, στέκονται αγέρωχες σαν ζωντανά γλυπτά ανάμεσα στα τοπία και στις εποχές, τη στιγμή της γέννησης χιμαιρικών πλασμάτων στην τριλογία She Only Comes out at Night, Fishmonger’s Blues, Danae’s Metaverse του Σωτήρη Μπατζιάνα. Το ξύλινο χέρι του Κωνσταντίνου Σωτηρίου χτυπά ρυθμικά για να μας θυμίσει την ψευδαίσθηση του ανθρώπου ως μετρονόμου του σύμπαντος, αλλά η επισφαλής αρμονία ενός αστικού εσωτερικού επίπλου που ισορροπεί ως cabinet de curiosites, γεμίζει υπερχειλίζουσα κρυστάλλινη ευθραυστότητα το θεατρικό σκηνικό του πολύφερνου μπουφέ με τίτλο Possible Spellings του Περικλή Πραβήτα. Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη διαβάζει το άλγος του Χρόνου μέσα από το βίντεο της 24 Frames per Century.
Η Ερατώ Ταγαρίδη κλείνει την έκθεση με το ανησυχητικό γλυπτό Asphyxia Neurosa. Δύο παιδιά με ασφυξιογόνες μάσκες παίζουν το παιχνίδι μιας οικογενειακής γιορτής με τα είδωλα τους να κατασπαράσσονται σε τραπέζι-βωμό από καθρέφτη. Πλησίον τους, σήμερα, ο Μάριος Χατζηπροκοπίου θα εκτελέσει την περφόρμανς Schrebermaschine, με κέντρο τις φαντασιώσεις του Δικαστή Dr Schreber, ενός ανθρώπου έξω από το φάσμα της κοινής λογικής, που αποφάσισε να μεταμορφωθεί σε γυναίκα για να κυοφορήσει τον νέο Άνθρωπο. Ένα Μπορχικό ον ο ίδιος, επιχείρησε απονενοημένα να εξέλθει από την επιβεβλημένη κοινωνική και έμφυλη θέση που του επέβαλλε η κοινωνία με οδυνηρά αλλά και ίσως απελευθερωτικά αποτελέσματα.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Installation view Giannis Cheimonakis Odysseas Glykas Natalia Manta
Διαβάστε επίσης:
The Machine in the Ghost: Ομαδική έκθεση στο Τalc Studio
