Το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει στο Γκαράζ Η΄την παράσταση του Σάκη Παπακωνσταντίνου με τίτλο «La Commune Grecque»…
στις 9 και 10 Ιουλίου 2012.
Συντελεστές:
Σύλληψη- σκηνοθεσία: Σάκης Παπακωνσταντίνου
Δραματουργική επεξεργασία: Λουίζα Αρκουμανέα
Σκηνικά-φωτισμοί: Σταύρος Παπαγιάννης
Kίνηση: Αννέτα Κουβελιώτη
Βίντεο: Χάρης Λαλούσης
Μουσική: Ευθύμης Θεοδόσης
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παίζουν: Μάνος Βακούσης, Ναζίκ Αϊδινιάν, Δημήτρης Δημητρόπουλος, Άρτεμις Ιωάννου, Έλενα Κωνσταντινίδου, Άρης Λάσκος, Δήμητρα Μητροπούλου, Ελένη Μπέη, Νίκος Ντάλας, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ιάσων Παπαματθαίου, Στέλιος Παρρής, Ντομένικα Ρέγκου, Νίκος Σεβαστόπουλος, Νίκη Σερέτη, Νεκτάριος Σμυρνάκης, Μαρία Καστάνη, Χάρις Συμεωνίδου, Αγγελική Τόμπρου, Παντελής Φλατσούσης
Φαντασίωση ή πραγματικότητα; Εργάτες, άνεργοι, άστεγοι και μετανάστες έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας το τέλος της αδικίας και της εξαθλίωσης. Επιτέλους, μια αληθινή επανάσταση στην Ελλάδα, την οποία κανένας δεν μπορεί να σώσει και όπου η ζωή έχει γίνει εφιαλτική.
Βασισμένη στην ταινία «La Commune (Paris, 1871)» του Peter Watkins, η παράσταση διερευνά τη δυναμική μιας εξέγερσης: πρόκειται τελικά για μια σπατάλη ενέργειας, μια δύναμη εκτόνωσης, που τελειώνει όταν εξαντλείται η οργή;
Yπάρχει χώρος για επανάσταση μέσα στη σύγχρονη «κοινωνία του θεάματος» ή μήπως η επανάσταση είναι καταδικασμένη να κάνει διάλογο μόνο με τον εαυτό της;
Oι άνθρωποι μιλάνε. Και είναι σαν να το κάνουν για πρώτη φορά. Ή μάλλον σαν να ακούγονται για πρώτη φορά. Γιατί επί της ουσίας δεν λένε τίποτε καινούργιο. «Θέλουμε δουλειά… Πεινάμε… Θέλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς… Ελεύθεροι… Να αποφασίζουμε για τη ζωή μας… Δεν αντέχουμε άλλο. Αρκετά!.. Θέλουμε να ζήσουμε!». Ξανά και ξανά και ξανά τα ίδια αιτήματα. Από το 1871 ως σήμερα ελάχιστα έχουν αλλάξει.
«Αυτό που χρειάζεται πάνω απ’όλα είναι ν’ απελπιστούν οι άνθρωποι από τον εαυτό τους και από την κοινωνία. Από αυτή τη σφαγή των ελπίδων θα γεννηθεί μια Ελπίδα ματωμένη και ανελέητη: γίνεται κανείς αιώνιος, αρνούμενος την επιθυμία να διαρκέσει» έγραφαν οι σουρεαλιστές το 1928 στο περιοδικό Grand Jeu.
Δύο ρεπόρτερ κυκλοφορούν ανάμεσά τους καταγράφοντας τα αιτήματα των εργαζομένων, των φτωχών γυναικών, των αστέγων, των ανέργων, των εξαθλιωμένων που συνιστούν πλέον τον πυρήνα και όχι το περιθώριο της κοινωνικής μάζας. Ο κόσμος απαντάει, πότε με ενθουσιασμό και πότε με καχυποψία: «θα τα δείξετε αυτά τα πλάνα;» τους ρωτάει μια γυναίκα. «Πότε θα μιλήσετε για την πραγματικότητα;» συμπληρώνει μια την άλλη. «Δελτία ειδήσεων» παρεμβαίνουν στη σκηνική δράση παρουσιάζοντας τα γεγονότα μέσα από το φίλτρο της κυρίαρχης τάξης, που αντιμετωπίζει την επανάσταση ως ενοχλητική αναταραχή γεννημένη στους κόλπους των «αναρχικών» και των «ξένων», εχθρών της εθνικής μας ενότητας.
Η επανάσταση είναι, οφείλει να είναι, διαρκής. Κι ας τελειώνει άδοξα, κι ας μένει ανολοκλήρωτο το έργο της πολλές φορές. Θραύσματα και μονόλογοι, ο Μαρξ και οι «Δώδεκα Πίθηκοι», το πνεύμα της Κομμούνας του Γουότκινς, σουρεαλιστικά μανιφέστα, βλέμματα που συσπειρώνονται, φωνές που επιτέλους ενώνονται σε ένα κολλάζ που απλώνεται στην Αθήνα του αύριο. Εδώ και τώρα, κάτι θυμωμένο προσπαθεί να ανατείλει μέσα από το χάος.
Φωτογραφίες: Σταύρος Παπαγιάννης
