Σαν σήμερα κυκλοφορεί το αριστουργηματικό The Wall των Pink Floyd

Μια ιστορία

Το συγκρότημα βρίσκεται στον Καναδά και συγκεκριμένα στο Μόντρεαλ για περιοδεία. Καθώς η συναυλία κυλάει σε έντονους ροκ ρυθμούς, μερίδα του κοινού το οποίο παρευρίσκονταν στην συναυλία μονάχα για το “φαίνεσθε”, καθώς το συγκρότημα ήταν ιδιαιτέρως in εκείνη την εποχή, φώναζε και μίλαγε συνεχώς. O Ρότζερ Γουότερς – ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd –απαντάει εξίσου προσβλητικά «φτύνοντας» το κοινό στο πρόσωπο.

Έτσι εμπνεύστηκε το The Wall, καθώς ήθελε να «χτίσει» ένα τοίχος ανάμεσα στο κοινό με τις κακοήθεις και ασεβείς συμπεριφορές, το οποίο σταδιακά θα πέφτει μέχρι το τέλος της συναυλίας, λόγω της σύνδεσης που θα δημιουργείται ανάμεσα στους καλλιτέχνες και στους «μουσικούς θεατές». Την ουσιαστική σύνδεση αμοιβαίου σεβασμού, αλήθειας, κατανόησης και τρέλας.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε αργότερα ο  Γουότερς, αναφέρει: «Η ιδέα του The Wall προήλθε μέσα από δέκα χρόνια περιοδειών και συναυλιών. Ειδικότερα το 1975-1977, παίζαμε για πολύ μεγάλο κοινό όπου κάποιοι από αυτούς ήταν φαν του συγκροτήματος και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν για να πιούν μπύρες. Ήταν κάτι το απομονωτικό και έτσι μπήκε ένα τοίχος ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας.»

Ποιον «φωτογραφίζει» το άλμπουμ;

Το «διπλό» The Wall καταφέρνει, μέσω ολόκληρων ιστοριών από νότες και μπάσα, να αποτυπώσει τον μοναχικό άνθρωπο που επιλέγει να εγκαταλείψει τις ανθρώπινες σχέσεις εξαιτίας των έντονων αρνητικών βιωμάτων του, δημιουργώντας έτσι τη φιγούρα Pink. O Pink έχει νιώσει την απώλεια, καθώς ο πατέρας του σκοτώθηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η μητέρα του είναι άκρως καταπιεστική, οι δάσκαλοι του με κυνικότητα και αυταρχισμό του ασκούν βία και τον «ξεφτιλίζουν», δημιουργώντας του τραύματα ανεξίτηλα στον χρόνο. Ο μουσικός πρωταγωνιστής, Pink, καταφέρνει να γίνει αστέρι της ροκ με επεισοδιακή πορεία, λόγω της χρήσης σκληρών ναρκωτικών, της βίαιης πλευράς του, αλλά και της τάσης του για απιστία. Η γυναίκα του τον εγκαταλείπει.

Το τοίχος, για τον ίδιο, γίνεται μονόδρομος. Φτάνει η στιγμή, που μέσω της ψυχεδελικής παράκρουσης, ο Pink θεωρεί πως είναι κάποιος δικτάτορας, ενώ το κοινό του είναι νεοναζί υποστηρικτές. Η τύψεις, που του στοιχειώνουν μυαλό και σώμα, τον κάνουν να αναθεωρήσει και να γκρεμίσει τα τούβλα από του τοίχους, ώστε να αντικρίσει το κοινό του και επικοινωνήσει αυθεντικά μαζί του.  -Είναι ο Γουότερς τελικά ο Pink; –

Η μεταφορά στον κινηματογράφο και… στο θέατρο

Όλο το άλμπουμ The Wall φαντάζει μια περιπετειώδη ταινία. Η πλοκή εξελίσσεται «ανώμαλα» με πρωταγωνιστή έναν «αντί -ήρωα». Αυτή τη μοναδικότητα της ψυχεδέλειας και των αντίστροφων καταστάσεων και προσώπων επέλεξε ο σκηνοθέτης Ἀλαν Πάρκερ να μεταφέρει στην ομώνυμη ταινία, με μια φλογερή προσέγγιση. Και η τέχνη του θεάτρου κατάφερε να αγγίξει το άλμπουμ, καθώς οι ζωντανές συναυλίες του συγκροτήματος, χαρακτηρίστηκαν από κοινό και κριτικούς ως ένα ζωντανό μουσικό θέατρο, με χαρακτήρες που διηγούνται ιστορίες και αλληλοεπιδρούν έντονα μεταξύ τους. Το συγκρότημα είχε επιλέξει εξαρχής αυτόν τον τρόπο παρουσίασης του άλμπουμ και από ότι φαίνεται άκρως επιτυχημένα. Δεν είναι τυχαίο πως το The Wall έγινε ακόμη και μιούζικαλ στο Μπροντγουέι.

Και κλείνουμε με Hey You …

Open your heart, I’m coming home
But it was only fantasy
The wall was too high
As you can see
No matter how he tried
He could not break free
And the worms ate into his brain
Hey you, out there on the road

Always doing what you’re told
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall
Breaking bottles in the hall
Can you help me?
Hey you, don’t tell me there’s no hope at all
Together we stand, divided we fall