Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει το έργο του Αχιλλέα Ε. Κούμπου, Σαρβίλ …χαίρε καλοσύνη, από την ομάδα καλλιτεχνών 10th από τις 12 Μαΐου έως τις 3 Ιουνίου 2014.
Ένας λογιστής που αλλάζει συνήθειες. Μια γυναίκα που θέλει να μοιραστεί. Η κυρία που εμπνέει. Ο ηθοποιός που παροτρύνει. Η αδύναμη αδελφή. Μια μητέρα που μάχεται. Ο ποιητής… και η τελευταία του κατοικία – το κοιμητήριο της Σάρλβιλ – θα είναι το ξεκίνημα στην καινούρια ζωή;
Το «Σαρλβίλ» είναι ένα νέο κοινωνικό θεατρικό έργο που ανεβαίνει για πρώτη φορά. Διαδραματίζεται στη γαλλική επαρχία κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα. Με σημείο αναφοράς τον ποιητή Αρθούρο Ρεμπώ διηγείται μια ιστορία που ισορροπεί ανάμεσα στην αλήθεια και τη μυθοπλασία, όπως μπορεί να συμβεί και στο μυαλό ενός ανθρώπου. Μια ιστορία αγάπης και ψυχικής δύναμης.
Η οικουμενικότητα της σκέψης του Αρθούρου Ρεμπώ – η ελευθερία – δεν νοείται χωρίς το απαραίτητο στοιχείο της, τη δύναμη. Αυτή η δύναμη που πηγάζει από το «μέσα» μας, παρουσιάζεται στο θεατρικό, παραθέτοντας ταυτόχρονα αποσπάσματα ποιημάτων και ρήσεις από την εργογραφία του Ρεμπώ και υπενθυμίζει ότι η ποίηση δεν αποκόπτει τη ζωή από την τέχνη, αλλά αντίθετα, μέσα από την ποίηση, αυτές τέμνονται από την αναγκαιότητα της συνύπαρξής τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σημειώνει ο συγγραφέας για το έργο: “Ο Πρωταγωνιστής Βερλαίν θέλει να τρέξει αλλά δεν μπορεί. «όταν είχα τα δυο μου πόδια δεν έκανα ούτε βήμα και τώρα θέλω να ανέβω σε κορφές και να περπατήσω σε λιβάδια. Αν μου έκοβαν τα χέρια θα έγραφα υπέροχα ποιήματα. Αν ήμουν τυφλός θα ζωγράφιζα χρώματα» μας λέει. Ο σωματικός, ο ψυχικός, ο πνευματικός πόνος, μήπως δεν είναι μόνο μια δυσάρεστη (προσωρινή ή μόνιμη) κατάσταση αλλά μια νέα κίνηση για την κατάκτηση της ζωής;
Με αφορμή τις γεμάτες συναισθήματα επιστολές του ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ προς την μητέρα του Βιταλί Κυίφ και την αδερφή του Ισαβέλλα καθώς και το τραγικό του τέλος, αναζητείται – μέσα από την αληθοφάνεια της διήγησης – η ποιητικότητα της ζωής μας από την τραγική μοίρα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν΄ ανακύψει και ν΄ αλλάξει την ζωή μας εντελώς.
Η ίδια η ποίηση δεν είναι μόνο μια παρηγοριά στις συμφορές, που θα συμβούν με βεβαιότητα στον βραχύ μας βίο, αλλά μια σθεναρή στάση αισιοδοξίας του ανθρώπου απέναντι στο – αναπόδραστο – δύσκολο τέλος. Όπως θα έλεγε ένας άλλος ποιητής της εποχής, ο Ιζιντόρ Ντυκάς – με τον οποίο πιθανά θα συμφωνούσε ο Ρεμπώ-, «αντικαθιστώ την μελαγχολία με το θάρρος, τα παράπονα με το καθήκον, την αλαζονεία με την ταπεινοφροσύνη, την απελπισία με την ελπίδα την κακία με το καλό …». Ούτως ή άλλως, ο ίδιος ο Αρθούρος δήλωνε «….χαίρε καλοσύνη». Δεν βρίσκω σοβαρό λόγο να διαφωνήσω…
Αχιλλέας Ε. Κούμπος
Κείμενο: Αχιλλέας Ε. Κούμπος
Σκηνοθεσία – Δραμ. επεξεργασία: Αλέξιος Κοτσώρης
Πρωτότυπη μουσική: Στέφανος Κορκολής
Σκηνικά – Βίντεο – Φωτισμοί: Αλέξανδρος Τσαντίλας
Κοστούμια: Ιωάννα Τιμοθεάδου
Φωτογραφίες: Τάκης Διαμαντόπουλος
Μακιγιάζ: Make up Lab by Yiannis Marketakis
Χτενίσματα: Νικόλας Βιλλιώτης
Γραφιστικά: malddim
Διδασκαλία κειμένου: Ευγενία Αποστόλου
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Σοφία Νικολαΐδου, Ηλίας Κουρέτας
Παίζουν: Αλέξιος Κοτσώρης, Αντιγόνη Κουλουκάκου, Αυγουστίνος Κούμουλος, Έλενα Μεντζέλου, Αγγελική-Ειρήνη Μήτση, Αλέξανδρος Παπαϊωάννου, Ελένη Τσαγκαράκη
Διάρκεια: 75΄
Υποστηρικτές: Διάζωμα, Όμιλος Πειραιώς & Νήσων για την Unesco, Takis Diamantopoulos, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Τα Ρούχα του Βασιλιά, Vassilis Emmanuel Zoulias, Make Up LAB by Yiannis Marketakis, Kocmonaftes Art Space, Authorwave