Ένα χώρο γνωστό για τις γόνιμες καλλιτεχνικές συνευρέσεις κορυφαίων ονομάτων της τζαζ μουσικής κι ενός εκλεκτού κοινού που αγαπάει την διακριτική ακρόαση, στο κέντρο της Αθήνας, επιλέγουν να παρουσιάσουν, τους έρωτες των καταραμένων τους γυναικών η Ευσταθία και η Μαρία Κίτσου.
Έτσι οι δύο καλλιτέχνιδες, κατά την περίοδο των εορτών, ενώνουν τους διαφορετικούς κόσμους τους , το χιούμορ τους και προπαντός τα «σε θέλω» τους για να παρουσιάσουν την πολύ ιδιαίτερη παράστασή τους που ήδη έχει γίνει “talk of the town”.
Κι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στο Jazz Point γιατί η Μαρία Κίτσου και η Ευσταθία είναι κατά βάθος… Jazz.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Η παράσταση λέγεται “Σε θέλω” από το ομώνυμο τελευταίο τραγούδι της τραγουδοποιού Ευσταθίας που είναι μια τολμηρή , εξελληνισμένη, διασκευή του γνωστού ‘’I want you” του Elvis Costelo.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εκεί συναντιέται για πρώτη φορά με την ηθοποιό Μαρία Κίτσου, η οποία παρεμβαίνει σαν Μαρία Πολυδούρη, μετατρέποντάς το εν λόγω τραγούδι σε ένα απελπισμένο «σε θέλω» απέναντι στον «Τάκη» της, τον Καρυωτάκη.
Εκτός από τη Μαρία Πολυδούρη μερικές από τις ηρωίδες που επισκέπτονται με τα ηχηρά τους «σε θέλω» τη σκηνή είναι η διανοούμενη Σιμόν ντε Μποβουάρ, η Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα , η γλύπτρια Camille Claudel , η δική μας Μυρτιώτισσα , η ζωγράφος Frida Kahlo, η Μάρλεν Ντίντριχ μέχρι και η αντισυμβατική συλλέκτρια έργων τέχνης Γερτρούδη Στάιν με την αγαπημένη της Άλις Τόκλας.
Η Μαρία Κίτσου ενσαρκώνει με το δικό της μοναδικό τρόπο αυτές τις γυναικείες προσωπικότητες, τραγουδάει και σκηνοθετεί την παράσταση.
Η Ευσταθία τραγουδάει, αφηγείται και γράφει τα κείμενα της παράστασης. Εκτός όμως από τα πρωτότυπα κείμενα ,ακούγονται και κάποια αυθεντικά αποσπάσματα από την αλληλογραφία των γυναικών.
Οι συγκινητικές ιστορίες τους άλλοτε δοσμένες πιο δραματικά, άλλοτε με χιούμορ μπλέκονται με τραγούδια διαφορετικών εποχών και στυλ, από ένα μελαγχολικό βαλs του Σοπέν μέχρι ένα ελαφρό τραγούδι του μεσοπολέμου κι από τη γαλλική ποπ του 60 μέχρι τα τραγούδια της Ευσταθίας.
Έτσι λοιπόν οι δύο καλλιτέχνιδες συνυπάρχουν αρμονικά στη σκηνή έχοντας ως κοινό την αγάπη τους για το παρελθόν εκείνο που τους δίνει το γερό πάτημα για την απόλαυση του παρόντος μεταμορφώντάς το όπως λέει και ο Νίτσε σε «μόριο αιωνιότητας».